Κάποιος να ηγηθεί

Γράφει
ο Λυκούργος Λιαρόπουλος*

Την Κυριακή 6/2/12, η «Καθημερινή» φιλοξένησε δύο σημαντικά άρθρα.
Με τίτλο «Μακριά από τους φίλους του λαού», ο κ. Αλέξης Παπαχελάς κρούει τον κώδωνα του κινδύνου: «…να πέσουμε στα ψηφοθηρικά δίχτυα... της φιλολαϊκής και δημοσιονομικά ανεύθυνης πτέρυγας της Ν.Δ. και του λαϊκίστικου βαθέως ΠΑΣΟΚ... Αν έπειτα από όλα αυτά ξαναεμπιστευθούμε, κατά πλειοψηφία σε κάθε μεγάλο κόμμα, εκείνους που μας έφεραν εδώ που είμαστε, σημαίνει ότι έχουμε πολύ ακόμη δρόμο για να ωριμάσουμε πολιτικά ως κοινωνία...».
Σαν σε απάντηση, οι ακαδημαϊκοί Νίκος Αλιβιζάτος και Λουκάς Τσούκαλης δίνουν μία άλλη προοπτική. Σε άρθρο τους με τίτλο «Για ένα ανατρεπτικό πλειοψηφικό ρεύμα», γράφουν:
«Μεταξύ, λοιπόν, του αιθεροβάμονος καινούργιου και του καθηλωμένου παλαιού, ζητούμενο
 δεν είναι η ίδρυση ενός ακόμη μικρού κόμματος, αλλά η διάδοση ενός ανατρεπτικού τρόπου σκέψης, με ρηξικέλευθες προτάσεις επί των συγκεκριμένων. Μιας καινούργιας νοοτροπίας η οποία, μιλώντας τη γλώσσα της αλήθειας, θα έδινε ελπίδα και θα ευνοούσε τη δημιουργία ενός μεγάλου πλειοψηφικού ρεύματος, ικανού να θέσει στο περιθώριο το ένα ή και τα δύο μεγάλα κόμματα, που οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό».

Τι μας λένε οι δύο καθηγητές;
Ας πούμε ότι δημιουργείται η «νέα νοοτροπία» και ο «ανατρεπτικός τρόπος σκέψης».
Άλλωστε, ίσως έχει ήδη δημιουργηθεί, όπως φάνηκε στην Παλαιά Βουλή με τη συνάντηση του «Για την Ελλάδα Τώρα», του οποίου οι δύο καθηγητές είναι συνιδρυτές.
Θυμίζω και το ενδιαφέρον που προκάλεσε η δημιουργία του «Κοινωνικού Συνδέσμου».
Ε, και λοιπόν;
Στις επόμενες εκλογές θα υπάρξει ψηφοδέλτιο που θα γράφει «Ανατρεπτικός Τρόπος Σκέψης»;
Με ονόματα υποψηφίων;
Πριν από τις εκλογές, η «νέα νοοτροπία» θα έχει όνομα και τηλέφωνο για να οργανωθούμε και εμείς; Ακόμη χειρότερο, πόσο θα διαρκέσει;
Θυμίζω ότι ο Κοινωνικός Σύνδεσμος κατέρρευσε πολύ γρήγορα εν μέσω αλληλοκατηγοριών για «καπέλωμα».
Υπάρχουν και πολλοί άλλοι επίδοξοι σωτήρες.
Αυτοί δεν θέλουν «πολιτικούς» ανάμεσά τους, ακόμη και αυτούς που έχουν δώσει «εξετάσεις» κοινωνικής ευαισθησίας και πολιτικού θάρρους, όπως, για παράδειγμα, ο Τάσος Γιαννίτσης, για να μη «μιάνουν» το υποτιθέμενο σαφές και καθαρό εθνοσωτήριο μήνυμά τους.
Υπάρχει βέβαια ένα πρόβλημα, αφού το μήνυμα αυτό δεν το ξέρουμε, δεν έχει όνομα, δεν έχει οργάνωση και μόλις πάει να δημιουργηθεί το όλο οικοδόμημα, το παίρνει ο αέρας.

Όπως μου είπε ο φίλος Πάσχος Μανδραβέλης, στις εκλογές του 1932 στη Γερμανία υπήρχαν 18 κόμματα, πολλά καινούργια και μικρά, αλλά ο Χίτλερ κέρδισε με 32%.
Νομίζετε ότι το αρρωστημένο πολιτικό οικοδόμημα που έφερε την καταστροφή δεν θα βρει τον τρόπο και τον φορέα να συντηρήσει τα κεκτημένα;
Έχουμε την περιέργεια ή την πολυτέλεια να δούμε πού οδηγούν οι πολιτικές απόψεις των συμβούλων του κ. Σαμαρά, κ. Κρανιδιώτη και Λαζαρίδη, ή των «αριστερών» με το δημοσκοπικό προβάδισμα και την άρνηση συμμετοχής;
Τέλος, το τι μπορούμε να περιμένουμε από τα δύο μεγάλα κόμματα φάνηκε στον «καυγά» Σαμαρά – Βενιζέλου, μεσούσης της διαπραγμάτευσης με την τρόικα, για το «ποιος έσωσε τον 13ο και 14ο μισθό».

Καταλαβαίνω ότι ο ρόλος όποιου ηγηθεί μιας προσπάθειας έκφρασης του «πλειοψηφικού ρεύματος» είναι πολύ δύσκολος.
Πρέπει να αφήσει τη δουλειά του και την ηρεμία της επαγγελματικής καριέρας που αγάπησε.
Πρέπει να αντέξει τη βρωμιά, την υστεροβουλία, τη βλακεία και την κακοήθεια και να βουτήξει στα τρικυμισμένα νερά της κοινωνικής έντασης, οργής, ίσως και τυφλής απελπισίας.
Ενας λαός, κατά δήλωσή του «μη κυβερνήσιμος», δεν θα ανεχθεί εύκολα τα «τρυφερά χέρια» του ερασιτέχνη πολιτικού στα γκέμια που γνώρισαν μέχρι τώρα κυρίως σατράπηδες γενάρχες, τυχάρπαστους αμοραλιστές και κατ’ επάγγελμα ψεύτες.
Δείτε τι τραβάει ο κ. Λουκάς Παπαδήμος.
Οι δύο καθηγητές μάς λένε όμως ότι «μεθαύριο θα είναι αργά».
Ελπίζω το άρθρο τους να είναι προαναγγελία και όχι άλλη μία διαπιστωτική πράξη.
Ο Τ. Γιαννίτσης ήδη μίλησε για την ανάγκη νέου κόμματος.
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε δεκάδες κινήσεις είναι έτοιμοι και περιμένουν ένα όνομα, ένα τηλέφωνο και μία διεύθυνση.
Αυτοί είναι το «πλειοψηφικό ανατρεπτικό ρεύμα».
Υπάρχουν πολιτικοί σε όλα τα κόμματα που δεν πρέπει να χαθούν στη λαίλαπα του λαϊκισμού που παρασύρει δικαίους και αδίκους.
Αλλοι, που δούλεψαν μέσα στο πολιτικό σύστημα χωρίς να φθαρούν, περιμένουν να προσφέρουν. Ακόμη περισσότεροι φρέσκοι επαγγελματίες και επιχειρηματίες, καλλιτέχνες και πνευματικοί άνθρωποι περιμένουν να μπολιάσουν με την ενέργεια, τις γνώσεις, τη φαντασία και την ευγένεια της ψυχής τους αυτό το νέο, το καινούργιο.
Τολμήστε (είναι το όνομα μιας από τις δεκάδες κινήσεις).
Μια μικρή ομάδα χρειάζεται να συνθέσει αυτό το δυναμικό και… φύγαμε προς τα εμπρός.

*Ο κ. Λυκούργος Λιαρόπουλος είναι ομοτ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.