Πρόταση συναίνεσης

Το ζήτημα των εκλογών δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι το κυρίαρχο σε μια δημοκρατική χώρα. Μάλιστα, ο νομοθέτης έχει προσδιορίσει και το χρονικό διάστημα των τεσσάρων ετών από τη μια εκλογική αναμέτρηση στην άλλη. Φυσικά, στη χώρα που η σοβαρότητα στην πολιτική μας ζωή αναζητείται όπως οι τυχεροί αριθμοί του λόττο, ελάχιστες φορές έχει τηρηθεί η Συνταγματική πρόβλεψη. Στη χώρα μας, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή έχουμε εξήντα έναν (61) πρωθυπουργούς (!!!!), αριθμό που δεν συναντάται σε κανένα προηγμένο ευρωπαϊκό Κράτος και δη ευρωπαϊκό. Αναλογικά δηλαδή, σε

 ενενήντα χρόνια είχαμε ενάμιση πρωθυπουργό ανά χρόνο!

Βεβαίως, σε μια χώρα πλήρη πολιτικών παθών, πολιτικού φανατισμού και εξαλλοσύνης, που έχει περάσει έναν εμφύλιο και δυο δικτατορίες σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, διαμορφώσαμε μια στρεβλή πολιτική κουλτούρα σε συνδυασμό με την ανάπτυξη του πελατειακού Κράτους. Έτσι, μάθαμε να ζητάμε εκλογές ακόμη και ….λίγες ημέρες μετά τη διεξαγωγή των προηγούμενων. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά περίπου να το θεωρούμε και αυτονόητο. Από τότε δε που προστέθηκαν ως εργαλείο στην δημόσια και πολιτική ζωή οι δημοσκοπήσεις, κάθε κόμμα και πολιτικός αρχηγός χαράσσει στρατηγική αναλόγως των στιγμιαίων ενδείξεων.

Σήμερα, οι πρόωρες εκλογές φαίνονται αναγκαιότητα. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά για να εκφραστεί η θέληση της πλειοψηφίας αναφορικά με το μέλλον του τόπου. Κι αν η Ελλάδα ήταν μια χώρα στοιχειωδώς σοβαρή, θα ήταν και λύση σοφίας.

Επειδή, όμως, δεν είμαστε σοβαρή χώρα κι επειδή διαθέτουμε φαιδρό δημόσιο τομέα, κομματοκρατούμενο, άκρως αντιπαραγωγικό και αντιαναπτυξιακό, οι εκλογές μπορεί να αποδειχτούν καταστροφικές. Πολύ περισσότερο, όταν το αποτέλεσμά τους μπορεί να δώσει αδύναμη κυβέρνηση (αυτοδύναμη ή συνεργασίας), που δεν θα μπορεί να ολοκληρώσει όσα έχουμε δεσμευτεί να κάνουμε και τα οποία –είναι προφανές- θα επιφέρουν αντιδράσεις. Ειδικά τα απαιτούμενα να γίνουν στο δημόσιο (αναδιάρθρωση αρμοδιοτήτων, απολύσεις, άρση μονιμότητας κλπ), είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορεί να υλοποιήσει οποιαδήποτε κυβέρνηση.

Όμως, αν δεν γίνουν αυτά, ο τόπος θα γκρεμιστεί. Ήδη έπρεπε να τα έχουμε κάνει μόνοι μας χωρίς κανένα Μνημόνιο να μας τα επιβάλλει κι όλοι ξέρουμε γιατί δεν έγιναν.

Άρα, η λύση είναι η συνέχεια της σημερινής κυβέρνησης, σε ότι αφορά την υλοποίηση των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων.

Για να μη παρεξηγηθούμε δεν εννοούμε να μη γίνουν εκλογές.

Εννοούμε, όμως, ότι ο πρωθυπουργός, σε συνεργασία με τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνησή του, θα μπορούσαν να συνεννοηθούν και να επιλέξουν πέντε –έξι πρόσωπα κοινής αποδοχής, τα οποία θα προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις, ανεξαρτήτως του αν θα γίνουν οι εκλογές τον Απρίλιο.  Να μείνουν, δηλαδή και μετά τις εκλογές, είτε μέχρι το τέλος του 2012 είτε, στη χειρότερη περίπτωση, μέχρι τον Ιούνιο. Κι αυτά τα πρόσωπα, φυσικά, δεν θα πολιτευθούν.

Φρονούμε, ότι αυτή η πρόταση-λύση, μπορεί να αποβεί η σωτήρια για τον τόπο. Σκεφτείτε, πόσα έχουμε να κάνουμε και μάλιστα αμέσως. Κι απ’ την άλλη σκεφτείτε την ήδη παραλυμένη κρατική μηχανή που θα "κλατάρει" εντελώς την προεκλογική περίοδο, σκεφτείτε την περίοδο που θα χρειαστεί μια αυτοδύναμη κυβέρνηση για να προσαρμοστεί ή μια κυβέρνηση συνεργασίας για να συσταθεί και να προσαρμοστεί και αναλογιστείτε τις πιθανές τραγικές συνέπειες για τον τόπο.

Άρα, ξαναλέμε, η επιλογή πέντε – έξι προσώπων κοινής αποδοχής για να «τρέξουν» και ολοκληρώσουν τις αλλαγές, είναι, όχι μόνο απαραίτητη αλλά επιβεβλημένη.

Μπορούν να το υιοθετήσουν τα κόμματα;  Μπορούν να κάνουν΄λίγο πίσω,έστω και την ύστατη ώρα, στο κομματικό τους συμφέρον και τους μικροπολιτικούς εγωισμούς;

Οι καιροί είναι κρίσμοι.