Τι είναι η Αριστερά…

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

«Οι Ποδέμος δεν είναι Αριστερά». 

Το ακούσαμε κι αυτό από (το πλέον προβεβλημένο εσχάτως) στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή το κυβερνών κόμμα μπροστά στα πεσμένα ποσοστά του θα έκανε τα πάντα, πιάστηκε μες στην προεκλογική του απελπισία από τον νικητή των ισπανικών εκλογών και κεντροαριστερό Σάντσεθ, μήπως και πάρει κάτι από την αύρα του. 

Οπότε, τα ξαδέρφια από την Ισπανία,

που φώναζαν αγκαλιά με τον Α. Τσίπρα στο Σύνταγμα “Syriza, Podemos, venceremos”, έγιναν η τελευταία προσθήκη στην ατελείωτη λίστα «Τι δεν είναι Αριστερά». Δεν τα πήγαν καλά βλέπετε στις εκλογές και δεν ταιριάζουν στο κυβερνητικό προφίλ της εγχώριας Αριστεράς μας…

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Δεκαετίες ολόκληρες… Αριστεροί λειτουργούν και πράττουν στο όνομα της Αριστεράς και επειδή έτσι λερώνουν το κομμουνιστικό όραμα με πραγματικότητα, έρχονται μετά άλλοι αριστεροί να πουν ότι οι προηγούμενοι τελικά δεν ήταν Αριστερά…

Κατά αυτόν τον τρόπο, ο Στάλιν φέρ’ ειπείν δεν ήταν Αριστερά, λένε.

Μετά δεν ήταν Αριστερά ούτε ο Μάο και πιο μετά ούτε ο Τσαουσέσκου…

Αργότερα, με το που έπεσε το τείχος του Βερολίνου, όλα τα σοσιαλιστικά καθεστώτα συλλήβδην, με την ΕΣΣΔ μέσα, δεν ήταν πια Αριστερά: «Δεν εφαρμόστηκε σωστά ο Μαρξισμός» είπαν…

Αυτά, διεθνώς. Μετά την πτώση του τείχους που ο σοσιαλισμός έπαψε να έχει σταθερό σημείο αναφοράς στον αληθινό κόσμο, η Αριστερά της κάθε χώρας τράβηξε το δικό της ξεχωριστό δρόμο.

Στον ελληνικό μας μικρόκοσμο, λοιπόν, η λίστα «Τι δεν είναι Αριστερά» μεγαλώνει με το δικό μας τρόπο και, καθώς μέσα στην κρίση ο πολιτικός χρόνος έχει πυκνώσει, γίνεται το άσπρο μαύρο μπροστά στα μάτια μας, χωρίς να περιμένει δεκαετίες ολάκερες.

Οπότε, λίγα χρόνια πριν τους Ποδέμος, η Αριστερά απαρνήθηκε ολόκληρη την πτέρυγα του «νομισματοκοπείου» του Π. Λαφαζάνη, επειδή «δεν είναι επαναστατικό να επιλέγεις την απόδραση…» (Α. Τσίπρας για Π. Λαφαζάνη).

Σειρά είχαν οι συγκεντρώσεις, οι διαμαρτυρίες και τα συλλαλητήρια που κι αυτά, μαντέψτε, δεν είναι πια Αριστερά. Είναι φασισμός…

Τώρα τελευταία Αριστερά δεν είναι ούτε ο Παύλος ο Πολάκης. Για την ακρίβεια, όπως περίπου το έθεταν οι σύντροφοί του, οι τρόποι του δεν είναι αριστεροί, αριστερός είναι όλος ο υπόλοιπος…!

Επειδή όμως στην πολιτική το ήθος του ανδρός μετριέται και σε ψήφους, από τη στιγμή που τα έβαλε (και) με τους ΑμεΑ, άρχισε να κινδυνεύει και η δική του αριστερή ταυτότητα. Κι αν τη γλιτώσει τώρα, πολύ πιθανό μετά από λίγα χρόνια οι σημερινοί πολιτικοί του φίλοι να κάνουν ότι δεν τον θυμούνται. Εδώ αμφισβητήθηκε η αριστεροσύνη ολόκληρου Νίκου Ζαχαριάδη, ο Πολάκης θα ξεφύγει;

Και όταν θα πέσει ο Μαδούρο από την εξουσία και αποκαλυφθεί το κυβερνητικό του «έργο» σε όλο του το μεγαλείο, «ποιος είναι ο κύριος;» θα λέει σύσσωμη η Αριστερά.

Όλα τούτα, γιατί τα πάντα συγχωρούνται όταν γίνονται στο όνομά της αλλά στο τέλος τίποτα από αυτά δεν μένει όρθιο μέσα στον ονειρικό κόσμο τής ιδεολογικής της παρθενίας.

Ούτε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τη γλιτώνει από τη συγκεκριμένη ισοπέδωση. Ήδη πάρα πολλοί λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η πραγματική Αριστερά, αν και κάνει ό,τι πιο αριστερό μπορεί να κάνει κυβέρνηση στον πραγματικό κόσμο: προσπαθεί, όσο μπορεί δεδομένων των συνθηκών (χώρα σε οικονομική κρίση και παράλληλα μέλος της ΕΕ), να τα κάνει όλα δημόσιο.

Απλά, επειδή πρέπει πρώτα να βρεις λεφτά και μετά να σκοτώσεις τον ιδιωτικό τομέα για να αντέξεις στην εξουσία τόσο ώστε να σε πουν επαναστατική κυβέρνηση, το πείραμα απέτυχε εν τη γενέσει του, συνεπώς, δεν χρειάζεται να περάσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην ιστορία για να αρχίσουν οι «πιο ορθόδοξοι» αριστεροί να τον αρνούνται. Το κάνουν ήδη.

Τελικά, όπως φαίνεται, η πραγματική Αριστερά είναι ένα τίποτα, δεν βρίσκεται πουθενά… Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, βρίσκεται παντού!

Ετεροπροσδιορίζεται μέσω των πάντων γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι τέλειο και ακριβώς μέσα σε αυτή την ατέλεια εμφιλοχωρεί. Περισσότερο κι από την ιδέα της επανάστασης, την θρέφουν η γκρίνια και το παράπονο, για αυτό και μπορεί και τα βάζει πολύ εύκολα με όλους: από ολόκληρη παγκοσμιοποίηση μέχρι και με τον ίδιο τον καθρέφτη της.

Εν ολίγοις, όπως φαίνεται και από όλα τα παραπάνω παραδείγματα, η Αριστερά είναι μία συνεχής άρνηση. Αρνείται από τον αληθινό κόσμο έως και τον ίδιο της τον εαυτό, σε όλες τις εκφάνσεις του, ίσως επειδή διαισθάνεται την παραδοξότητά της. Ασυμβίβαστη μεν, και αυτό αρέσει στους οπαδούς της, αλλά και ψεύτικη...

Με θεωρίες και μεγάλα λόγια, το μόνο που παράγει είναι η αντίδραση και δικτατορίες. Τα υπόλοιπα είναι ατμός… Μπορεί μέσα σε αυτό τον ατμό κάποιοι να βλέπουν να σχηματίζεται μέχρι και ολόκληρος κομμουνιστικός παράδεισος, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα συννεφάκι με ένα τεράστιο ΟΧΙ γραμμένο επάνω, το οποίο όσο πιο κοντά έρχεται στη γη τόσο πιο πολύ αραιώνει και διαλύεται.