Επαναστάτης της συμφοράς

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Την εποχή που η Σοβιετική Ένωση κατέρρεε κι ο κομμουνισμός έμπαινε για τα καλά (και για πάντα) στα ντουλάπια της λήθης, ένας πιτσιρικάς τρέχει να γραφτεί στην… ΚΝΕ! Τον είχαν «ψήσει» κνίτες που πήγαν στο σχολείο του για να ξεσηκώσουν μαθητές για καταλήψεις.

Το όνομά του; Αλέξης Τσίπρας!

Οι κνίτες τον έγραψαν στην οργάνωση κι εκείνος διέπρεψε στις καταλήψεις.

Όμως, όταν διασπάστηκε (1991) ο ενιαίος Συνασπισμός, ο νεαρός καταληψίας αποχώρησε από την ΚΝΕ. 

Κι εξελέγη

  πρόεδρος του δεκαπενταμελούς του Ενιαίου Πολυκλαδικού Λυκείου Αμπελοκήπων.

Βγήκε πρώτος στην ψηφοφορία των μαθητών κι η δημοφιλία του, μεταξύ των συμμαθητών, οφειλόταν στο γεγονός ότι είχε διακριθεί στις μαθητικές καταλήψεις του 1990. 

Όμως, επειδή ήταν στην Β’ Λυκείου, για να γίνει πρόεδρος χρειαζόταν την ψήφο των μαθητών της Γ’ Λυκείου στην εσωτερική ψηφοφορία μεταξύ των δεκαπέντε εκλεγμένων μελών.

Συμφώνως με μία εκδοχή, εξασφάλισε αυτή την ψήφο επειδή εκχώρησε στα εκλεγμένα μέλη της Γ΄ Λυκείου την «προεδρική» αρμοδιότητα οργάνωσης της πενταήμερης. Η απόρρητη συνεννόηση ήταν πως μόνο αν τον έκαναν πρόεδρο θα τους επέτρεπε να ασχοληθούν ανενόχλητοι με την εκδρομή της άνοιξης του 1992 στη Ρόδο.

Συμφώνως με μια άλλη εκδοχή, απείλησε τους εκλεγμένους της Γ΄  Λυκείου ότι αν δεν γίνει εκείνος πρόεδρος του 15μελούς, θα διακυβευτεί η εκδρομή τους μέσω συνεχών καταλήψεων, που στο τέλος δεν θα έχουν χρονικά περιθώρια γι αυτή!

Από τότε δεν έπαψε να εφαρμόζει την τεχνογνωσία και υφολογία των καταλήψεων.

Η αυταπάτη δίπλα στο θράσος και στον κυνισμό γίνεται εφαλτήριο αλμάτων, πότε στο μέλλον και πότε στο κενό. 

Το 1992 πέρασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, αλλά όπως έχει παραδεχθεί ο ίδιος εμφανιζόταν στα αμφιθέατρα κυρίως για τις συνελεύσεις. 

Είχε ιδρύσει την προσωποπαγή φοιτητική οργάνωση «Εγκέλαδος», που έλαβε ποσοστό άνω του 20% και αναδείχθηκε δεύτερη δύναμη μετά την Πανσπουδαστική. 

Οι κυνηγοί ταλέντων του Συνασπισμού έσπευσαν να τον στρατολογήσουν. 

Ο τότε πρόεδρος του κόμματος, Νίκος Κωνσταντόπουλος, ουσιαστικά τον έκανε  πρόεδρο της Νεολαίας του ΣΥΝ.  

Οδηγούσε για χρόνια μηχανή, έπαιζε 5x5, πήγαινε στα παιγνίδια του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο και στο ΟΑΚΑ, οι βόλτες του ήταν σχεδόν μόνο στα Εξάρχεια, ενώ  άκουγε Cesaria Evora και Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Το 2004, όταν «μονομάχησαν» για την ηγεσία του Συνασπισμού ο Κωνσταντόπουλος με τον Αλαβάνο, ο Τσίπρας «κάθισε» στην άκρη, χωρίς να υποστηρίξει κανέναν. 

Όταν νίκησε ο Αλαβάνος, βρέθηκε δίπλα του. 

Ούτως ή άλλως πίστευε κι εκείνος τις ουτοπίες του  Αλαβάνου. 

Όπως, στη ρήξη της χώρας με την Ευρωζώνη, στη ρήξη με τους παλιούς του κόμματος, στην μείωση της επιρροής της παλιάς φρουράς.

Το 2006, ο Αλαβάνος ουσιαστικά παραμέρισε ότι καλύτερο διέθετε η ανανεωτική Αριστερά, τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη για να προωθήσει τον Τσίπρα. Που τον έχρισε υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων στις εκλογές της 15ης Οκτωβρίου, απέναντι στον Νικήτα Κακλαμάνη και στον Κώστα Σκανδαλίδη. Με το σύνθημα «Μπαίνουμε στο παιχνίδι» ήρθε τρίτος με ποσοστό 10,51%. 

Ο Νικήτας Κακλαμάνης, αν και δεν τον διακρίνει ιδιαίτερη πολιτική διορατικότητα ή σοφία,  ήταν ο πρώτος πολιτικός αντίπαλος του Τσίπρα που διέκρινε την ελαστική σχέση του με την αλήθεια. 

«Λες ασύστολα ψέματα και είσαι μεγάλος λαϊκιστής», του είχε πει σε μια συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου το 2008….

Το 2008, ο Αλαβάνος τον καλεί στο γραφείο του για να του δώσει ένα δώρο για τη γιορτή του. 

Το δώρο του Αλέκου Αλαβάνου στον Τσίπρα ήταν η προεδρία του Συνασπισμού αφού ο ίδιος ανέλαβε την προεδρία του νεοσύστατου κόμματος-ομπρέλα που είχε οραματιστεί και δημιουργήσει, του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αλαβάνος, μικρός στην πολιτική αντίληψη και ακραίος ουτοπιστής, υποτίμησε ή παρέβλεψε ένα σημαντικό γεγονός. Ότι απ’ όλες τις συνιστώσες ή τα κομματίδια, τις ομάδες και υποομάδες του ΣΥΡΙΖΑ, μόνο ο Συνασπισμός είχε χρήματα αφού λάμβανε  κρατική επιχορήγηση κι είχε κοινοβουλευτικές προνομίες. 

Τα εργαλεία αυτά πέρασαν στον έλεγχο του Τσίπρα. 

Δεν άργησε να τα αξιοποιήσει και ν’ απομονώσει τον Αλαβάνο. 

Όταν εκείνος του ζήτησε τον λόγο, ο Τσίπρας του έδειξε κυνικά κι απροκάλυπτα την πόρτα της εξόδου!

Στις εθνικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε 4,6%.

Όμως η κρίση χρέους της Ελλάδας  είχε ήδη ξεκινήσει και οι ευκαιρίες για τους απανταχού λαϊκιστές τεράστιες. Το πεζοδρόμιο και οι πλατείες τους εξέθρεψαν. 

Στη μια μεριά της πλατείας οι νεοναζιστές της «Χρυσής Αυγής», στην μέση οι ψεκασμένοι ακροδεξιοί και στην άλλη άκρη ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα να τάζει ακόμη και ... γένια στους σπανούς!

Έτσι οδηγήθηκε στο διπλό άλμα του 2012. 

Στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου 2012 έλαβε 26,89% και έχασε από τη Ν.Δ. μόλις με 2,77% διαφορά.

Ο Τσίπρας, μάζεψε όλο το κακομαθημένο και κρατικοδίαιτο ΠαΣοΚ κι έγινε πλέον αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θα κέρδιζε τις ευρωεκλογές του 2014 και τις διπλές εκλογές και το δημοψήφισμα του 2015.

Η πρώτη φορά Αριστερά ήταν γεγονός. 

Ορκίστηκε πρωθυπουργός στις 26 Ιανουαρίου 2015 και έσπευσε στο μνημείο της Καισαριανής για να συμβολίσει ότι πήρε τη σκυτάλη για τη νέα «αντίσταση στους Γερμανούς»...

Τόσο ως αντιπολίτευση όσο και ως εξουσία, η Αριστερά κι ο Αλέξης Τσίπρας άσκησαν θλιβερή πολιτική νεκρομαντεία επάνω στα λείψανα της δεκαετίας του ’40.

Θεμελίωσε την παραλληλία ανάμεσα στην αντιμνημονιακή ρητορική και στον λόγο του ΕΑΜ κατά της γερμανικής κατοχής, αναγκάζοντας τους Έλληνες να ερμηνεύουν την κρίση χρέους μέσα από τα διχαστικά σχήματα του Εμφυλίου!!!

Παρουσιάστηκε ως ο νέος κι άφθαρτος, ως ανανεωτής της Δημοκρατίας, αμφισβητώντας την ευρωπαϊκή ορθοδοξία και το ελληνικό κατεστημένο αλλά τελικά χαρακτηρίστηκε από γελοιογράφους ως το «κανίς της Μέρκελ» ή έγινε επισκέπτης στα κότερα της ολιγαρχίας που «πολεμούσε» κι εξακολουθεί –δήθεν- να «πολεμά».

Στην ουσία, όμως, ήταν κι είναι αυτό που είχε πει ο Κακλαμάνης: «Ψεύτης και λαϊκιστής»! 

Κι επικίνδυνος ακόμη και για την ίδια τη Δημοκρατία. 

Η ευκολία με την οποία πρώτα συγκρούστηκε με την Ευρώπη και μετά προσαρμόστηκε με τις πιο σκληρές απαιτήσεις της, προδίδει ότι ίσως θα συνεργαζόταν με την ίδια ευκολία με οποιονδήποτε θα του πρόσφερε υποστήριξη.

Ο κορυφαίος δεξιοτέχνης του λαϊκισμού κυβέρνησε  με πρωτοφανή περιφρόνηση στους θεσμούς κι έκανε συστηματικά το άσπρο μαύρο! Όπως έγινε το πρώτο εξάμηνο του 2015 όπου έφερε τελικά το τρίτο μνημόνιο. Το πιο αχρείαστο κι επώδυνο. 

Κυνηγός της Ακροδεξιάς αλλά και συγκυβερνών μαζί της! 

Η εμμονή του ότι η Δικαιοσύνη και τα μέσα ενημέρωσης χειραγωγούνται από ένα σκληρό κατεστημένο τον οδήγησε να συναινέσει σε απόπειρες εκβιασμού των Μέσων και χειραγώγησης της Δικαιοσύνης, που ξεπέρασαν σε σκληρότητα κάθε άλλο κατεστημένο (άδειες καναλιών, στημένη υπόθεση Novartis). 

Πουλάει κοινωνική ευαισθησία πασπαλισμένη με σοβιετική αναλγησία, όπως εκδηλώθηκε στην τηλεσκηνοθεσία της εκατόμβης στο Μάτι. 

Επιδεικνύει επιθετικό δονκιχωτισμό εναντίον της «Μαντάμ Μέρκελ» το 2015 αλλά  και ωμή ρεαλπολιτίκ υπό την αιγίδα της Μέρκελ στις Πρέσπες …

Σε λιγότερο από ένα μήνα, ο Αλέξης Τσίπρας θ’ αποχαιρετήσει την Αλεξάνδρεια που χάνει. 

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δείχνει ότι, ήδη, η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας μετρά αντίστροφα για τη φυγή τη δική του και της κυβέρνησής του. 

Δεν γνωρίζω αν θ’ αποχαιρετίσει και την πολιτική, αλλά το βέβαιο είναι ότι κλείνει ένας μεγάλος κύκλος διχασμού που προκαλούσε με τον λόγο και τις πράξεις του, ενώ δεν είναι πολύ τιμητικό για τον ίδιο ν’ αναζητά κάποιος στις μηχανές αναζήτησης του διαδικτύου το όνομα «Τσίπρας» και μεταξύ των φωτογραφιών του … να βγαίνει κι αυτή του Πινόκιο…