Ανεμοσκορπίσματα κι Ευκλείδης

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Όταν, λίγο πριν το 2012, διάφοροι βουλευτές και, κυρίως, μικρομεσαία στελέχη του ΠαΣοΚ έκαναν την διαδρομή από τη Χαριλάου Τρικούπη προς την Κουμουνδούρου, ήταν σαφές ότι το κάνουν κατά κύριο λόγο καιροσκοπικά για να πιάσουν στασίδι εν όψει της επόμενης ημέρας.  Κοινό τους συστατικό ήταν ο πόθος τους για την εξουσία και

τη νομή της.

Αυτό συνέχισε να γίνεται και μετά το 2012, μέχρι και τις παραμονές των εκλογών του 2019. Μαζί με τον Κοτσακά, τον Κοτζιά, τον Κουρουμπλή, τον Μπόλαρη, τη Τζάκρη, τον Μιχελογιαννάκη, τον Παραστατίδη, τη Βαγενά, τον Μυλόπουλο, είδαν φως και μπήκαν στην Κουμουνδούρου ο Ραγκούσης, ο Μωραΐτης, ο Τόλκας, η Μαριλίζα, μέχρι κι ο Νίκος Μπίστης.  Για να μη πω για την Κουντουρά, την Πακαώστα, τον Ζουράρι ή τον Παπαχριστόπουλο…

Όλοι αυτοί άρχισαν να συναναστρέφονται προεδρικούς, κομματικούς και άλλους εκ των δεκάδων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Που, αφού χάθηκε ο συνεκτικός τους κρίκος, η εξουσία, άρχισαν να ξεκατινιάζονται μεταξύ τους αφού δεν είχαν κάτι άλλο για να κορέσουν την πολιτική τους μοναξιά.

Έτσι, εσχάτως ο Καρανίκας προέτρεψε όσους δεν συμφωνούν με τον Τσίπρα να μετακομίσουν αλλού  ενώ άλλες ομάδες κρούσης επιτίθενται σ’ εκείνους που οραματίζονται σοσιαλδημοκρατίες! Μαζί με τη διαμάχη Κοτζιά με τους «53» αλλά και Κοτζιά – Μπίστη υπάρχει κι ο Πολάκης που τα χώνει σε όσους ασκούν κριτική στον μέγιστο αρχηγό! «Δεν θα ανακυκλώσουμε εδώ την ΘΟΛΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ!!!», γράφει .  «Αρκετά ως εδώ», συμπληρώνει….

Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει σε συνέδριο, παντελώς αποδιοργανωμένος ως κόμμα, με αραχνιασμένες οργανώσεις, ανυπαρξία σε παρεμβάσεις ακόμη και σε τοπικές κοινωνίες και ουραγός στην παραγωγή πολιτικής ή αντιπολιτευτικού λόγου. Όμως, οι ομάδες του δίνουν μάχες. Κομματικοί, Αριστεριστές, Κομμουνιστές, πρώην ΚΚΕ, δικαιωματικοί, προεδρικοί, «53», παλαιοπασόκοι, ανελίτες και λοιπά ξενόφερτα ή μη υλικά. 

Νέα μέλη δεν εισρέουν, αποδείχτηκε περιτράνως και μετά τις εξορμήσεις επί τούτου και η πορεία προς τη φθορά και κυρίως την απαξίωση είναι ραγδαία.  Στελέχη του περιβάλλοντος Τσίπρα ισχυρίζονται ότι αυτό θ΄αναστραφεί, οι φράξιες θα εξαφανιστούν και θα επικρατήσει η θέληση του «αρχηγού», όπως οι προεδρικοί αποκαλούν πια τον «πρόεδρο»!

Στο σημείο αυτό, όμως, προκύπτει ερωτήματα:  Η διαμάχη των προεδρικών με τους «53» είναι σοβαρή; Κι αν ναι, πόσο σοβαρή είναι; Κι αν είναι σοβαρή, μπορεί να αντιπαρατεθεί σοβαρά ο επικεφαλής των «53» Τσακαλώτος με τον Τσίπρα; Δηλαδή μπορεί να τον αμφισβητήσει ουσιαστικά;

Φρονώ ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Για πολλούς λόγους.

Α. Δεν μπορεί να γίνει αρχηγός κάποιος που βρίσκεται σε προχωρημένη ηλικία έναντι του Τσίπρα.

Β. Δεν μπορεί να γίνει αρχηγός κάποιος που ταυτίστηκε απολύτως με τον Τσίπρα ως υπουργός του των Οικονομικών κι εφάρμοσε φορομπηχτικές πολιτικές που διέλυσαν τη Μεσαία τάξη.

Γ. Δεν μπορεί να γίνει κάποιος αρχηγός που ήδη έχει αναφέρει ότι υπάρχουν νέα στελέχη να αναλάβουν τέτοιο ρόλο, «όπως η Έφη» (Αχτσιόλου).

Δ. Δεν μπορεί να γίνει κάποιος αρχηγός που «φοβάται» ν’ αντιπαρατεθεί δημοσίως με τον Τσίπρα επειδή οι συγκρίσεις θα είναι αναπόφευκτες.

Ε. Δεν μπορεί να γίνει αρχηγός κάποιος  του οποίου οι συνεργάτες δεν είναι … σίγουροι ότι κάνει για τη θέση…

Είναι και κάτι ακόμη: Λέγεται, γράφεται κι ακούγεται ότι ο Τσακαλώτος ως υπουργός δεν έσπρωξε στα άκρα τα πράγματα με το ευρώ, δεν έπαιξε προσωπικά παιγνίδια και ήταν σοβαρός. Μα μετά τον Βαρουφάκη ακόμη κι ο … Ταμτάκος έτσι θα φάνταζε…

Άρα; Τι μέλλει γενέσθαι με τα ανεμοσκορπίσματα του ΣΥΡΙΖΑ;

Απολύτως τίποτα. Μην ασχολείστε όταν διαβάζετε για «σφαγή» στο εσωτερικό του. 

Ουδείς μπορεί ν’ αμφισβητήσει τον Τσίπρα (κι αυτό είναι άλλο ένα μέγα δράμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης) κι όλοι «σκοτώνονται» και νοιάζονται για να εξασφαλίσουν μια καρεκλίτσα μη τυχόν κι αλλάξει το πολιτικό κλίμα και ξαναφτάσουν στην εξουσία. 

Ο δε Τσακαλώτος κι οι «53» το μόνο για το οποίο νοιάζονται είναι να διατηρήσουν το δικό τους «παραμάγαζο» για να ασκούν πιέσεις (με οφέλη) και να ελέγχουν τον Τσίπρα…

Σε δουλειά να βρίσκονται… Ή για να πούμε όπως το λέει ο λαός μας… πολύ μέλι μα τηγανίτα τίποτα…