Οι δυο ελληνικοί δρόμοι

Αν κάποιος θελήσει να χαρακτηρίσει επιγραμματικά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών, μπορεί να πει ότι κατατείνουν σε περισσότερο απαιτητική και πειθαρχημένη Ευρώπη. Οι ηγέτες της Ευρώπης, δεν έβαλαν το χέρι επί τον τύπο των ήλων. Απέφυγαν προς το παρόν να αμφισβητήσουν το υφιστάμενο οικονομικό σύστημα. Αντιθέτως, οι αποφάσεις τους είχαν στόχο τον κατευνασμό των αγορών. Επέλεξαν, την υιοθεσία της γαλλογερμανικής πρότασης για ένα νέο αυστηρότερο δημοσιονομικό κανόνα και εγκατέλειψαν κάθε

 ιδέα μεταφοράς του βάρους της υπερχρέωσης των κρατών στους ιδιώτες επενδυτές.

Η πολιτική Ευρώπη, έδειξε απόλυτη συστημική συνείδηση, γεγονός που σημαίνει ότι η χώρα μας δεν μπορεί να έχει άλλες προσδοκίες σχετικά με αλλαγές των όρων του διεθνούς οικονομικού συστήματος.

Συνεπώς η Ελλάδα ή θα υποταχθεί και θα αποδεχθεί τους νέους κανόνες ή δεν αντέξει και θα αποχωρήσει θέλοντας ή μη από την νέα απαιτητική Ευρώπη.

Πλέον, είναι σαφές ότι το ελληνικό –πολιτικό ερώτημα που θα μας απασχολήσει στο εγγύς μέλλον έχει να κάνει με το αν θα προσαρμοσθούμε στο νέο αυστηρότερο δημοσιονομικό κανόνα ή θα αποχωρήσουμε από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αν επιλέξουμε το πρώτο (κάτι το οποίο δείχνει να επιθυμεί η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, βάσει των δημοσκοπήσεων), οφείλουμε να προχωρήσουμε στις μεταρρυθμίσεις και να αλλάξουμε τον δημόσιο τομέα μας και να περιορίσουμε τις σπατάλες του.

Αν επιλέξουμε το δεύτερο και θελήσουμε να προχωρήσουμε στον ανασφαλή και κακοτράχαλο μοναχικό δρόμο, θα πρέπει να αναλάβουμε πλήρως την ευθύνη.

Κυρίως, όσοι τον προτείνουν και επιδιώκουν.