Για ποια δημοκρατία μιλάμε;

Λέμε ότι έχουμε δημοκρατία.
Μάλιστα!
Όμως, για ποια δημοκρατία μπορούμε να μιλάμε όταν η Ελλάδα είναι η χαρά του κάθε διαπλεκόμενου, του κάθε φοροφυφάδα, του κάθε αεριτζή και του κάθε κρατικοδίαιτου κηφήνα;
Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν η εφαρμογή των νόμων έχει καταστεί όραμα θερινής νυκτός;
Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν η ισοπολιτεία και η ισονομία αποτελούν για εμάς κάτι σαν την ανακάλυψη της αρχής του Αρχιμήδη;
Για ποια δημοκρατία μιλάμε, όταν οι
 πολλοί είναι έρμαια των διαθέσεων των λίγων προνομιούχων του κράτους;
Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν ο πλέον βροντόφωνος λαϊκιστής υπερισχύει εκείνων που με επιχειρήματα προσπαθούν να τεκμηριώσουν τη γνώμη τους;
Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν το δημόσιο έχει καταστεί εκτροφείο ανταλλαγής ψήφων;
Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν ο κάθε προύχοντας του δημοσίου αντιμετωπίζει ως προλετάριο τον απλό πολίτη;
Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν ο ιδιωτικός τομέας γίνεται καθημερινά βορρά στις διαθέσεις του ΠΑΜΕ και των άλλων κομματόσκυλων;
Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης την…διαμορφώνουν συμφώνως με τα εργολαβικά ή επιχειρηματικά συμφέροντα των αφεντικών τους;
Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν εκατοντάδες συντεχνίες  κάνουν καθημερινό πεζοδρόμιο εις βάρος των υπολοίπων;
Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν δεν ξέρουμε που σταματά η δική μας ελευθερία και που αρχίζει του διπλανού μας;
Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν αγνοούμε τη σύνεση και τη λογική;
Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν δεν έχουμε διαπαιδαγωγηθεί να σεβόμαστε τον πλησίον μας;
Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν οι πολλοί δεν γνωρίζουν ή δεν αναγνωρίζουν στοιχειώδη χαρακτηριστικά της;

Αν μπορέσουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας, ίσως να κατανοήσουμε περισσότερο ότι η κρίση που μας μαστίζει δεν είναι μόνο οικονομική.
Η κρίση είναι βαθειά μέσα μας.
Στον καθένα από εμάς.
Και, αποτυπώνεται καθημερινά, από τον τρόπο που οδηγούμε μέχρι τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε.
Όλοι μας έχουμε θέση στον υπόνομο.
Όμως, όπως έλεγε αυτός ο ομοφυλόφιλος με την αντρική ψυχή, ο Όσκαρ Ουάιλντ, «όλοι ζούμε στον υπόνομο, αλλά μερικοί από εμάς μπορούμε να κοιτάζουμε τ’ αστέρια…».