Η Ελλάδα των Συριζανέλ

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Όπως έχουμε γράψει πολλές φορές, η κυβέρνηση Συριζανέλ είναι αυτή την εποχή η κύρια πολιτική έκφραση της κοινωνίας μας και των παθογενειών της και, όντας εκλεγμένη δημοκρατικά, δικαίως την έχουμε πάνω από το κεφάλι μας. 

Σε ένα γενικότερο πλαίσιο, ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει την κυβέρνηση που της αξίζει. Χρειάστηκαν οι ειδικές συνθήκες της κρίσης για να μας κυβερνά αυτός ο παράδοξος αριστερο-ακροδεξιός συνασπισμός.

Ο πραγματικός, ο δοκιμασμένος στο

χρόνο καθρέπτης της χώρας είναι οι «προηγούμενοι», που κυβερνούσαν για 40 χρόνια και που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν, με εγκληματικές πολιτικές μεν, με κάποιες συγκεκριμένες σταθερές δε (π.χ. δυτικού τύπου δημοκρατικοί θεσμοί, ευρωπαϊκός προσανατολισμός κ.α.).

Αυτοί που κυβερνούν τώρα, από την άλλη, είναι ο καθρέπτης του χειρότερου εαυτού μας και κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να μας κάνουν εξ ολοκλήρου σαν και του λόγου τους.

Με άλλα λόγια, μπορεί φέρ’ ειπείν να είμαστε λαός που δεν τα πηγαίνει καλά με τη νομιμότητα – για αυτό εδώ και 40 χρόνια ευνουχίζουμε το κράτος μας – αλλά στην αναρχία ως έννοια δίναμε πάντα αρνητικό περιεχόμενο χωρίς «ναι μεν αλλά»· μέχρι που άρχισε να μπαίνει το «αλλά» όταν οι ύβρεις και η βία στις πλατείες έγιναν προσδιορισμένη πολιτική έκφραση, η οποία μετά μπήκε στο Μαξίμου ως συνιστώσα του πρώτου κόμματος και τώρα άρχισε μοιραία να μπαίνει και στις ζωές μας, όπως συμβαίνει όλο και συχνότερα σε κεντρικούς δρόμους των πόλεων και διαρκώς πια στα πανεπιστήμια.

Ομοίως, μπορεί να μη μας άγγιξε ποτέ η προτεσταντική ηθική των βόρειων εταίρων μας και η λέξη φιλελευθερισμός από παλιά να μας προκαλούσε αλλεργία, αλλά ποτέ δεν θεωρήσαμε την καριέρα χολέρα και, κυρίως, την αριστεία ρετσινιά.

Και περαιτέρω, μπορεί να βρίζουμε στην καθημερινότητά μας, αλλά δεν είμαστε προκλητικά χυδαίοι, μπορεί να μάθαμε να παρακάμπτουμε θεσμούς και νόμους, αλλά δεν το περηφανευόμασταν κιόλας κ.α.

Τούτων δοθέντων, ευτυχώς που αυτά τα 40 χρόνια, μέσα σε όλες τις παθογένειές μας, φτιάξαμε κάποιους ισχυρούς θεσμούς και συνδεθήκαμε εγκαίρως με το ευρωπαϊκό άρμα, γιατί και μόνο η σκέψη να έκανε ό,τι ακριβώς ήθελε και θέλει να κάνει στη χώρα η κυβέρνηση Συριζανέλ, προκαλεί τρόμο.

Αν κάνουμε λοιπόν μία υπόθεση εργασίας και θεωρήσουμε ότι οι κυβερνώντες μας κατάφερναν να εφαρμόσουν δεδηλωμένα και εκπεφρασμένες επιθυμίες, χωρίς προηγουμένως να είχαμε ατάκτως χρεοκοπήσει, τώρα θα είχαμε μια χώρα που θα ήταν περίπου ως εξής:

-        Ξεκινώντας από τα σχετικώς πιο ανώδυνα, θα βλέπαμε τέσσερα ελληνόφωνα κανάλια στην τηλεόραση, συν τουλάχιστον πέντε κρατικά (βλ. προθέσεις για αθλητική ΕΡΤ).

-        Τα παιδιά μας θα απαλλάσσονταν στο Λύκειο από το μάθημα των Μαθηματικών και στην ύλη της ιστορίας θα μάθαιναν για το «ιδεώδες της 17 Νοέμβρη».

-        Διαύγεια και ΑΣΕΠ θα ήταν παρελθόν.

-        Τα πανεπιστήμια θα ήταν ό,τι ήταν και οι κερκίδες των ποδοσφαιρικών γηπέδων λίγο πριν καταργηθούν οι μετακινήσεις οπαδών στα εκτός έδρας (σχεδόν συμβαίνει ήδη…).

-        Φόροι, εισφορές και λοιπά βάρη θα «μετακυλήσουν στους μενουμευρωπαίους».

-        Ενημερωτικά και πολιτικά έντυπα θα έκλειναν και δημοσιογράφοι δεν θα έβρισκαν δουλειά, πιθανότατα έχοντας πρώτα περάσει τουλάχιστον μια βόλτα από το αστυνομικό τμήμα, επειδή τόλμησαν να κάνουν κριτική στην κυβέρνηση.

-        Ο Ρουβίκωνας, σαν «ιδεολογικό μωρό» που μεγάλωσε, θα έβαζε υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές.

-        Η αστυνομία θα αντιμετώπιζε την εκάστοτε παρανομία ανάλογα με το ιδεολογικό της πρόσημο (συμβαίνει ήδη σε ένα βαθμό).

-        Ο «θεωρητικός του φασισμού» που τυγχάνει και αρχηγός της ΝΔ θα ήταν φυλακή, γιατί έτσι «θα κερδίσουμε τις εκλογές».

-        Οι πρακτικοί του φασισμού που τυγχάνουν και τρίτο κόμμα, «εκδημοκρατισμένοι» πια (πόθοι Παρασκευόπουλου), θα αναβαθμίζονταν σε αξιωματική αντιπολίτευση.

-        Και, γενικότερα, η Διάκριση των Εξουσιών θα ήταν τόσο διάκριση, όσο οι Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες ήταν δημοκρατίες.

 Και με μια τέτοια χώρα, όπου ο συνασπισμός Συριζανέλ εκτός από την κυβέρνηση θα είχε κατακτήσει και την πολυπόθητη εξουσία, το ερώτημα είναι: αν τους προλάβαινε η άτακτη χρεοκοπία, πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα…;