Άγιο είχαμε!

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Παρακολουθώντας όλα όσα συμβαίνουν με τα ηχητικά ντοκουμέντα τα οποία μαρτυρούν τις πρακτικές υποκόσμου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είναι να αναρωτιέται κανείς πού πήγε κι έμπλεξε η Ελλάδα μέσα στα πιο κρίσιμα χρόνια της μεγαλύτερης μεταπολεμικής κρίσης. 

Το ευρύ κοινό βέβαια, όποτε βγαίνουν στη φόρα μεγάλα σκάνδαλα, τείνει προς τη βλακώδη άποψη που λέει «λες και δεν τα ξέραμε» ή «όλοι τα ίδια κάνουν…».

 Όποιος, ωστόσο, έχει ξανά ακούσει για κυβέρνηση ή υπουργό να

προσπαθεί να πλήξει πολιτικούς αντιπάλους διά των συζύγων τους (μη ξεχνάμε και την υπόθεση Στουρνάρα), να έρθει να μας το πει. Και να μας πει και πώς το προσπαθεί… Στις επίμαχες συνομιλίες ακούγεται η πρόθεση να εκβιαστεί σύμβουλος πρώην πρωθυπουργού, ώστε να «βγει να μιλήσει» εναντίον τής συζύγου του σημερινού πρωθυπουργού.

Αυτά, όχι από παρατρεχάμενους και συνεργάτες πολιτικών, αλλά απευθείας από υπουργούς. Την ίδια στιγμή, εντωμεταξύ, η Ελλάδα τριγύρω είχε οικονομική κρίση. Αντί να προσπαθούν να κάνουν μία δουλειά σωστά, έκαναν «δουλειές» με την κακή έννοια. Αντί να στήσουν κράτος, έστηναν παρακράτος. Σχεδόν πέντε χρόνια στην κυβέρνηση, εργάστηκαν άραγε σοβαρά για κάτι;

Πάνω από 100 δισ. χαμένα για μία ολόκληρη χώρα, συν την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας της για έναν αιώνα, η έγνοια τους φαινόταν να είναι το πώς θα γίνουν τα πέντε χρόνια δέκα, για να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα για τους εαυτούς τους. Στις συνομιλίες που δόθηκαν τις προάλλες στη δημοσιότητα, το νούμερο δύο εκείνης της κυβέρνησης αναφέρεται στα «πολλά λεφτά» που βγάζει ένα άλλο νούμερο της ίδιας κυβέρνησης, γιατί έτσι αντιλαμβάνονται τη διοίκηση ενός κράτους, την καθοδήγηση ενός έθνους. Πέντε χρόνια καμία ένδειξη σοβαρής δουλειάς ή στιβαρής διοίκησης, μόνο φθηνά επικοινωνιακά τεχνάσματα για να δείξουν ότι δεν κάθονται… Και τώρα που ο λαός τους έστειλε να κάθονται κανονικά, όποτε βλέπουν τη σημερινή κυβέρνηση να δουλεύει, μιλούν για «επικοινωνιακά τρικ» κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια. Επειδή ξόδευαν τη φαιά ουσία τους για τα «πολλά λεφτά» και την καλοπέρασή τους, νομίζουν ότι όλοι έτσι κάνουν…

Όταν ο τωρινός πρωθυπουργός προωθούσε την εικόνα της Ελλάδας από τη Σαντορίνη, έλεγαν ότι δεν είναι ώρα για φιέστες (sic). Χώρα που στηρίζεται στον τουρισμό και τα φώτα του κόσμου είναι πάνω της χάρη στην επιτυχημένη διαχείριση της πανδημίας, και δεν βλέπουν κανένα λόγο να επενδύσει ο πρωθυπουργός της σε αυτό, ίσως επειδή είναι εντελώς άσχετοι με τη σύγχρονη επικοινωνία και με το τι περιλαμβάνεται στις υποχρεώσεις ενός πολιτικού ηγέτη σήμερα. Για την Αριστερά, βλέπετε, αν είσαι ηγέτης εννοείται ότι θα κάθεσαι. Όχι συνεντεύξεις τύπου στη Σαντορίνη για τους ξένους, μόνο διακοπές με κότερο και πούρο στο χέρι... Βασικά, στην Αριστερά, κάθεσαι ό,τι κι αν είσαι, όπου κι αν είσαι… Στην κυβέρνηση, στην αντιπολίτευση, στα γραφεία του κόμματος… Μόνο όταν βγαίνουν στο δρόμο δεν κάθονται, αλλά κι εκεί συνήθως διαδηλώνουν ή κολλούν αφίσες για το δικαίωμά τους να κάθονται.

Και, εδώ που τα λέμε, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα με την Αριστερά. Γιατί δεν αρκεί να είσαι κοινωνός μίας προβληματικής ιδεολογίας για να τα κάνεις όλα άνω κάτω… Χρειάζεται και προβληματική νοοτροπία. Αυτή τη νοοτροπία πλήρωσε ουσιαστικά η χώρα τα πέντε χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ. Για να το πούμε αλλιώς, το πρόβλημα με το στρατευμένο έμψυχο δυναμικό της Αριστεράς δεν είναι τόσο οι ιδεοληψίες του – υπάρχουν και κάποιες ευαισθησίες άλλωστε εκεί μέσα – όσο ότι είναι ανίκανο να στήσει σωστά μία δουλειά και να την «τρέξει».

Για παράδειγμα, μέσα σε αυτούς που έσπευσαν να βοηθήσουν πρόσφυγες και μετανάστες στα νησιά, με ΜΚΟ ή χωρίς, υπήρχαν πολλοί αριστεροί. Το γεγονός όμως ότι δεν ξέρουν να στήσουν ούτε κοτέτσι, τους έκανε μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης του. Βάλτε δίπλα σε αυτούς και μία κυβέρνηση που πρώτα κατήργησε σύνορα και κέντρα υποδοχής προσφύγων μέσα σε δύο δευτερόλεπτα και μετά προσπαθούσε δύο χρόνια να στήσει άλλα κέντρα, μαζί με διαδικασίες καταγραφής και αίτησης ασύλου, και έχετε το αίσχος της Μόριας και της Σάμου.

Και τώρα με τον κορωνοϊό, ένας θεός ξέρει τι θα συνέβαινε αν είχαμε ακόμα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Μάλλον θα παρηγορούσαμε τους εαυτούς μας μες στην καταστροφή, λέγοντας μοιρολατρικά ότι το πρόβλημα που έχουμε εμείς το έχει κι όλος ο κόσμος. Ανίδεοι και μίζεροι, δεν θα μαθαίναμε ποτέ τι μπορούμε να κάνουμε στα δύσκολα και άλλη μία κρίση θα περνούσε σαν σίφουνας και θα μας άφηνε παράλυτους, όπως ήμασταν τα πέντε χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ. Θα μετρούσαμε τώρα βαθιές και αμέτρητες πληγές, όπως μετρούσαμε τότε τα δισ. που η χώρα πέταξε στα σκουπίδια, και θα μας φλόμωναν καθημερινά στο ψέμα για τα πώς και τα γιατί της μετάδοσης του ιού, όπως μας φλόμωσαν στο ψέμα για τα πώς και τα γιατί της φωτιάς στο Μάτι. Πραγματικά, άγιο είχαμε…