Βλέπουν το πανεπιστήμιο σαν το χωριό τους

 Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

 Όλοι θέλουμε το χωριό μας να είναι πάντα χωριό... Φαντάζεστε να πάτε μία μέρα στο γραφικό χωριουδάκι των παππούδων σας και αντί για έναν πλάτανο στην πλατεία και πέτρινα σπιτάκια τριγύρω, να βρείτε μεζονέτες με τζιπ και σπορ αυτοκίνητα απ’ έξω κι ένα διώροφο υποκατάστημα τράπεζας στη μέση; Αλλά και να μην είναι γραφικό το χωριό, σίγουρα είναι καλύτερα να έχει χωματόδρομο και να σε

ξυπνούν τα κοκόρια από τις πέντε, παρά να έχει το μποτιλιάρισμα και τις κόρνες της πόλης. Γενικώς, όλα τα χωριά είναι καλύτερα από την πόλη. Αν είναι να ξεφύγουμε από την  καθημερινότητά της, ας μην έχουν και ρεύμα. Θα την βρούμε την άκρη…

Ένα τέτοιο χωριό είναι και η Ελλάδα για πολλούς Έλληνες που έχουν την πολυτέλεια να κάνουν τις δουλειές τους στο εξωτερικό. Όταν έχουν υποστεί την πίεση των στριμμένων ξένων, θέλουν την Ελλάδα για διακοπές. Θέλουν δηλαδή την Ελλάδα των αργών ρυθμών, της χαλαρότητας, του ερασιτεχνισμού… Μόνο που για εμάς που κάνουμε τις δουλειές μας εδώ, είναι και η Ελλάδα της μιζέριας. Αυτή την οπτική γωνία δυσκολεύονται πολύ να την δουν ακόμα και άνθρωποι που ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, αρκεί να σχετίζονται επαγγελματικά με το εξωτερικό.

Οι καθηγητές που δεν θέλουν την αστυνομία στα ελληνικά πανεπιστήμια ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Συνεργάζονται από κοντά ή εξ αποστάσεως με σχολές όπως εκείνες του Χάρβαρντ και της Οξφόρδης, απολαμβάνοντας στο έπακρο όλα τα προνόμια μίας τέτοιας συνεργασίας, αλλά για τους ίδιους, προς Θεού, μην τυχόν και γίνουν το ΑΠΘ και η ΑΣΟΕΕ σαν το Χάρβαρντ και την Οξφόρδη.

Θα πείτε, «η πανεπιστημιακή αστυνομία θα μετατρέψει το ΑΠΘ σε Χάρβαρντ;» Λοιπόν, μην νομίζετε ότι η διαφορά των ελληνικών πανεπιστημίων με τα διάσημα ξένα οφείλεται στα μυαλά που περπατάνε στους διαδρόμους τους. Όχι. Αυτά, με την εξ αποστάσεως παραγωγή ακαδημαϊκού έργου και τις διαδικτυακές συνεργασίες, είναι πολύ σχετικά. Στην οργάνωση οφείλεται η διαφορά… Στο τι θα πάει πού, με πόση ευκολία θα φτάσει και με πόση ασφάλεια θα μείνει εντός του πανεπιστημίου. Υπάρχει διαφορά και στις εγκαταστάσεις, αλλά αυτό εμπίπτει στο θέμα της ασφάλειας. Εάν οι εγκαταστάσεις δεν φυλάσσονται, είναι σαν να μην υπάρχουν. Για την ακρίβεια, για αυτό ακριβώς δεν υπάρχουν.

Κι ενώ ουκ ολίγοι καθηγητές όλα αυτά τα ξέρουν και θεωρούν την ασφάλεια κάτι εντελώς αυτονόητο για τα πανεπιστήμια του εξωτερικού, οι ίδιοι δεν τη θέλουν στα του εσωτερικού. Τους αρέσει προφανώς όλη αυτή η φολκλόρ πανεπιστημιακή ανομία, όπου κανένας δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, οι κομματικοί αρχι-νεολαίοι είναι ίσα κι όμοια με τους εκπαιδευτικούς, το μάθημα εξαρτάται από καλές προθέσεις και η σωματική ακεραιότητα από πολιτικές τοποθετήσεις. Ελληνικά πράγματα, να γελάς και να κλαις, αλλά σίγουρα όχι για να δουλεύεις στα σοβαρά και να αξιολογείσαι αντικειμενικά για αυτό. Αυτά τα «νεοφιλελεύθερα», μόνο στα ξένα.

Αν εξαιρέσει κανείς τη βία, τέτοια γραφικά δεν γίνονται και στο χωριό; Κουμάντο κάνει το καφενείο, ο παπάς είναι ίσα κι όμοια με το δάσκαλο και τον κοινοτάρχη και οι πραγματικές λύσεις βασίζονται στην «καλή καρδιά». Αυτά στο χωριό τα λέμε «γραφικά» για να μην τα πούμε οπισθοδρομικά, όπως λέγαμε και το πανεπιστημιακό άσυλο «προοδευτικό», για να μην το πούμε μπάτε σκύλοι αλέστε. Πάντως για χαβαλέ, ό,τι πρέπει είναι και τα δύο… Είτε στο χωριό είτε στο πανεπιστήμιο, αν είσαι περαστικός και δεν τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά, δεν περνάς άσχημα.

Όπως όμως, κατά πως λένε, δεν μπορείς να βγάλεις το χωριό μέσα από τον Έλληνα, έτσι και οι Έλληνες καθηγητές δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη στάμπα της ελληνικής παιδείας. Όση παγκοσμιοποίηση κι αν υπάρχει, όσα κι αν έχουν πληρώσει για την εκπαίδευσή τους σε ιδιωτικά σχολεία ή κολέγια, όσο κι αν έχουν ζήσει εκτός Ελλάδας, αυτοί που διδάσκουν στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι ο καθρέφτης της ελληνικής παιδείας στο εξωτερικό.

Όσο την κρατούν χαμηλά, κρατούν χαμηλά και το ανάστημά τους…