Οι γερασμένοι νέοι του ΣΥΡΙΖΑ

 Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Την περασμένη εβδομάδα έγινε πολύς λόγος για τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και ένα φεστιβάλ που διοργάνωσε πρόσφατα, το Φεστιβάλ Σπούτνικ. Βασική αιτία ήταν οι απίστευτες ύβρεις που ακούστηκαν σε βάρος του πρωθυπουργού στην εν λόγω εκδήλωση, ενώ ένα άλλο στοιχείο που σχολιάστηκε αρκετά ήταν οι ηλικίες των συμμετεχόντων.

Όπως, συγκεκριμένα, παρατήρησαν πολλοί και φαίνεται και από τις σχετικές φωτογραφίες, στο Σπούτνικ είχε λίγους νέους και πολύ περισσότερους μεσήλικες, έως και υπερήλικες. Κάποιος, βέβαια, μπορεί να πει ότι αυτό δείχνει την επιτυχία του φεστιβάλ. Σου λέει, οι νέοι του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν κάτι που είχε τόσο ενδιαφέρον, που προσέλκυσε και τους μεγαλύτερους σε ηλικία. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, μπράβο στους νέους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, εδώ που τα λέμε, έχει στα αλήθεια σημασία να μιλάμε για ηλικιακές διακρίσεις στην προκειμένη περίπτωση; Αφού στο συγκεκριμένο κόμμα, όπως και να το δεις, όλοι τους είναι γέροι. Παππούς ή έφηβος, αν είσαι ΣΥΡΙΖΑ, είσαι ιδεολογικό απολίθωμα.

Δείτε το και πρακτικά: Μιλάμε για 50άρηδες και 60άρηδες που τρέχουν σε δρόμους και πλατείες για να ρίξουν τον καπιταλισμό και για 20άρηδες και 30άρηδες που ζητούν σύνταξη από τα 40. Οι ρόλοι θα μπορούσαν εύκολα να είναι και ανάποδα. Στα βουνά που είναι να μπουν ανεμογεννήτριες, ας πούμε, δεν βλέπεις τους παππούδες του κοντινού χωριού να διαμαρτύρονται, αλλά νεαρούς ακτιβιστές που υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται για το περιβάλλον. Από την άλλη, διαβάζεις για συλλήψεις φοιτητών μετά από έκτροπα στο πανεπιστήμιο και ανάμεσα στους συλληφθέντες υπάρχουν άτομα 40 και πλέον ετών...!

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, κατά μία έννοια, η Αριστερά κατάφερε το ακατόρθωτο και έχει κλείσει τελείως το περίφημο χάσμα των γενεών. Όλοι τους, νέοι και γέροι, είναι το ίδιο οπισθοδρομικοί και, κυρίως, το ίδιο φαντασιόπληκτοι. Ονειρεύονται αιματηρές επαναστάσεις, αναπολούν τον κομμουνισμό, θαυμάζουν δικτάτορες...

Κι αν για τους γηραιότερους έχει χαθεί κάθε ελπίδα, κατά έναν θλιβερό τρόπο, τα πράγματα για τους νεότερους είναι ακόμα χειρότερα: Μιλάμε για νεαρούς ανθρώπους που θέλουν να λένε ότι είναι «προοδευτικοί» και πρακτικά παλεύουν για να μην αλλάξει τίποτα ποτέ και πουθενά, για δηλωμένους άθρησκους που ακολουθούν στα τυφλά αριστερά δόγματα, για αντιεξουσιαστές που είναι στην ουσία φασίστες και για αναρχικούς που είναι μαζί και κρατιστές!

Όλοι τους, μες στη νεανική αλαζονεία τους, βαυκαλίζονται ότι κάνουν κάτι σημαντικό επειδή πηγαίνουν κόντρα στο σύστημα και για αυτό αδυνατούν να δουν τις τεράστιες αντιφάσεις τους. «Έτσι κάνουν οι νέοι», θα μου πείτε. Σωστά, αλλά σε μία κοινωνία που έχει επικρατήσει ένα οικογενειακό μοντέλο στο οποίο το «παιδί» βγαίνει στην αγορά εργασίας στα 30 και φεύγει από το σπίτι των γονιών του στα 40, πόσες ουσιαστικές ελπίδες για πνευματική ενηλικίωση υπάρχουν; Πώς νομίζετε δηλαδή ότι μας προέκυψαν όλοι αυτοί οι 50άρηδες και 60άρηδες που έτρεξαν να συμμετάσχουν στο φεστιβάλ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ; Είπαμε, νέοι και γέροι, οι ίδιοι άνθρωποι είναι...