Ασθμαίνει ακόμη και στον κατήφορο!

 

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Νάτος πάλι ο Ανδρουλάκης με τον ΠαΣοΚ. Απέδειξε ότι δεν μπορεί να παίξει ρόλο σοβαρής εναλλακτικής διακυβέρνησης.  Όχι μόνο δεν εκμεταλλεύεται τις αστοχίες της κυβέρνησης, αλλά ακριβώς το αντίθετο, με αποτέλεσμα να βάζει το ένα αυτογκόλ μετά το άλλο.

Προσέξτε: Στην πρόσφατη και κρίσιμη ψηφοφορία για τις τροπολογίες σχετικά με τη διαχείριση αιτήσεων ασύλου και τις επιστροφές μεταναστών, το ΠαΣοΚ διάλεξε τον

δρόμο του «παρών». Ανδρουλάκης … Πόντιος Πιλάτος! Αποποιήθηκε την ευθύνη της πολιτικής θέσης, επιλέγοντας τη μεσοβέζικη ουδετερότητα.

Ναι, τα μέτρα Πλεύρη, πράγματι κουβαλούσαν την πίεση της συγκυρίας. Ωστόσο, ένα κόμμα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει, δεν μπορεί να πατά σε δύο βάρκες, ούτε να μετατρέπεται σε σύλλογο πολιτικών παρατηρητών.

Η στάση αυτή το αποξένωσε τόσο από τους πολίτες που ανησυχούν για τις επιπτώσεις της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, όσο και από τους πιο φιλελεύθερους ψηφοφόρους που προσδοκούν μια συνεκτική πρόταση με ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά.

Αντ’ αυτού, ο Νίκος Ανδρουλάκης και οι συνεργάτες του πρότειναν ανέξοδες γενικότητες: «ταχεία αξιολόγηση», «άμεσες επιστροφές», «αναθεώρηση του Δουβλίνου». Κλισέ φράσεις για συνέδρια και πάνελ – όχι για πολιτική πράξη. Προτάσεις για πολυλογία κι όχι για ουσία.

Η εικόνα επιδείνωσης συνεχίστηκε με τη δεύτερη επιλογή του «παρών» στην υπόθεση άρσης ασυλίας βουλευτών της ΝΔ. Αντί να στηρίξει καθαρά το αυτονόητο – ότι δηλαδή βουλευτές δεν μπορεί να διώκονται για κοινοβουλευτική δραστηριότητα – το ΠαΣοΚ αναζήτησε προσχήματα για να κρυφτεί από το ίδιο του το καθήκον.

Αποκορύφωμα, η πρόταση του εκπροσώπου του, Κώστα Τσουκαλά, για ανταλλαγή στήριξης μεταξύ ΠαΣοΚ και ΝΔ σε προανακριτικές και εξεταστικές επιτροπές. Η κυβέρνηση είχε την ευκολία να γελάσει με τη γελοιότητα της σκέψης – και το έκανε.

Α, είναι κάτι ακόμη, εξαιρετικά σοβαρό: Η βουλευτής Ευαγγελία Λιάκουλη, σε χθεσινή εμφάνισή της στην τηλεόραση, χαρακτήρισε την κυβέρνηση… χούντα!! Μιλάμε δηλαδή για ανείπωτη τοξικότητα που δεν διαφέρει στο παραμικρό από τις εξαλλοσύνες της Ζωής Κωνσταντοπούλου, του ΣΥΡΙΖΑ ή τις περιθωριακές ομάδες που γράφουν γελοία συνθήματα με κόκκινες μπογιές σε τοίχους.  Κι όμως, όταν ζητήθηκε από την κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΠαΣοΚ (Γερουλάνος) να αποδοκιμάσει τη φράση της βουλευτού, εκείνος δεν τόλμησε, σιώπησε. Ως να συμφωνεί! Κρίμα…

Το βέβαιο είναι ότι ανεξαρτήτως των καθημερινών περιστατικών σαν της Λιάκουλη, ο Νίκος Ανδρουλάκης δείχνει να μη γνωρίζει αν ηγείται κόμματος ή φοιτητικής παράταξης της δεκαετίας του '90. Έτσι, με τέτοια τακτική, το ΠαΣοΚ συνεχίζει να ασθμαίνει ακόμη και στην κατηφόρα.

Το βέβαιο είναι ότι όλα αυτά και πολλά άλλα, πληρώνονται με δημοσκοπική στασιμότητα. Την ώρα μάλιστα, που ο πρόεδρος Νίκος ονειρεύεται νίκη με μια ψήφο διαφορά επί του Μητσοτάκη…

Και το χειρότερο; Μετά τον Ανδρουλάκη, μεγαλύτερο χάος. Ο Δούκας εξακολουθεί να αναμασά παλαιοαριστερά τσιτάτα με τη ύφος προπονητή καφενείου. Η Άννα Διαμαντοπούλου, αλλού την βρίσκεις, αλλού την χάνεις – μεταλλασσόμενη από εβδομάδα σε εβδομάδα και από κανάλι σε κανάλι. Όσο για τον Παύλο Γερουλάνο, αρκείται σε ρόλο αυλικού σχολιαστή , χωρίς πρόταση μέλλοντος και πυξίδα…

Εν κατακλείδι, το ΠαΣοΚ χωρίς πολιτική βαρύτητα, δεν είναι…εδώ, δεν είναι …εκεί, απλώς είναι…κάπου…