Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής
Υπάρχουν
δηλώσεις που έχουν γίνει από πρωθυπουργούς και μπορούν να χαρακτηριστούν το
λιγότερο ατυχείς, οι οποίες τους κυνηγούν για το υπόλοιπο της ζωής τους ή και
για παραπάνω.
Για
παράδειγμα, ο Γ. Α. Παπανδρέου δεν πρόκειται να ξεφύγει ποτέ από το «λεφτά
υπάρχουν»· ο Κ. Καραμανλής ο νεότερος είπε «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό»
και είχε σοβαρό πολιτικό κόστος· ο Κ. Σημίτης ακόμα κατηγορείται επειδή
ευχαρίστησε τους Αμερικανούς από το βήμα της Βουλής ημέρα εθνικού πένθους…
Είναι μεγάλη η λίστα. Ό,τι κι αν άφησαν (ή δεν άφησαν) πίσω τους όλοι αυτοί,
για κάτι τέτοια τους θυμάται ο πολύς κόσμος.
Αν
μαζέψουμε όλες τις δηλώσεις αυτού του είδους, τουλάχιστον από τη Μεταπολίτευση
και μετά, δεν πρέπει να φτάνουν ούτε στο μισό αυτών που έχουμε ακούσει από τον
Α. Τσίπρα.
Μόνο στην προχθεσινή συνέντευξή του στο ΣΚΑΪ ξεπέρασε όλους τους
πρωθυπουργούς της τελευταίας δεκαετίας σε «ατυχείς» δηλώσεις.
Το
ίδιο ισχύει και για τα κυβερνητικά του λάθη. Και μόνο αυτά που (έστω και
εμμέσως) παραδέχθηκε προχθές να μετρήσουμε, ξεπερνούν σε αριθμό (και μέγεθος,
αλλά αυτό δεν το παραδέχεται) εκείνα που καταλόγισε στους άλλους πρωθυπουργούς
της κρίσης. Αλλά δεν τρέχει τίποτα, ούτε για τον ίδιο, αφού περίπου μας είπε
«κάναμε και λίγα λάθη, σιγά το πράγμα», ούτε για το κοινό του (23,5% στις
ευρωεκλογές είναι πάρα πολύ για τη συγκεκριμένη κυβέρνηση) ούτε εν τέλει για
την Ελλάδα ολόκληρη, γιατί, εδώ που τα λέμε, η τετραετία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχε μέσα
της τόσο παραλογισμό, που δεν ξέρεις από πού να την πιάσεις.
Το
ίδιο έπαθαν και οι δημοσιογράφοι του ΣΚΑΪ… Απασχόλησαν τον πρωθυπουργό με πολύ
σοβαρά θέματα, αλλά, δυστυχώς, δύο ώρες δεν ήταν καθόλου αρκετές. Αν ένας
άνθρωπος που δεν ξέρει τι συνέβη τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα παρακολουθούσε
τη συνέντευξη, δεν θα είχε αποκομίσει παρά μόνο ένα πολύ μικρό μέρος από
ολόκληρη την εικόνα της τετραετίας ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Προσπεράστηκαν η μεγέθυνση του
δημοσίου, τα Εξάρχεια, η Μόρια, οι αλλαγές στην παιδεία, η διάλυση οργανισμών όπως
η ΔΕΗ και ο ΟΑΣΘ και άλλα ουκ ολίγα, μαζί με ζητήματα ηθικής τάξης, όπως
συγκεκριμένοι διορισμοί (συγγενών, φίλων και της πρώην προέδρου του Αρείου
Πάγου), η παλαιοπασοκική στελέχωση του ΣΥΡΙΖΑ, η Βενεζουέλα και ακόμα
περισσότερα. Αλλά πολλά από αυτά, τέσσερα χρόνια, τα συνηθίσαμε κιόλας και δεν
απασχολούν τόσο το δημόσιο διάλογο… Έτσι γίνεται και στη ζωή. Όταν κάποιος τα
κάνει όλα λάθος, τα περισσότερα λάθη του, όταν δεν τα συγχωρούμε, τα ξεχνάμε.
Αν, δε, κάνει και κάτι σωστό εκ παραδρομής, τον δοξάζουμε. Αντιθέτως, εκείνος
που είναι συνεπής και τυπικός σε όλα, αν κάνει ένα μόνο σφάλμα είναι πλέον
δακτυλοδεικτούμενος.
Για
να μείνουμε όμως στις δηλώσεις, μόνο στη συγκεκριμένη συνέντευξη ο τωρινός
πρωθυπουργός είπε πράγματα που αν τα έλεγαν προηγούμενοι, θα στήριζαν από μόνα
τους σατιρικές εκπομπές και θα τα βλέπαμε τίτλους σε θεατρικές επιθεωρήσεις:
Για
τη διαπραγμάτευση του 2015, «Είχαμε προετοιμαστεί, αλλά οι άλλοι είχαν
προετοιμαστεί καλύτερα.»
Για
τη διαπραγμάτευση του 2015, νούμερο δύο, «Είχαμε την αφέλεια ότι η Ευρώπη…»
Για
το Μάτι, «Δεν ήξερα ότι ήταν live η σύσκεψη (στην τηλεόραση).»
Μάτι,
νούμερο δύο, «Δεν ήξερα τι γινόταν στο Μάτι, είχα μία εικόνα για ένα-δύο
νεκρούς…»
Μάτι,
νούμερο τρία, «Είχα κλειστό το κινητό μου.» Ας μείνουμε λίγο εδώ… Πρωθυπουργός
βρίσκεται στο εξωτερικό, τον πληροφορούν ότι υπάρχει μεγάλη πυρκαγιά στη χώρα
του, φεύγει από το εξωτερικό, μπαίνει σε αυτοκίνητο, ανεβαίνει σε αεροπλάνο,
πετάει, κατεβαίνει από το αεροπλάνο, ξαναμπαίνει στο αυτοκίνητο, φτάνει στο
Κέντρο Επιχειρήσεων της Πυροσβεστικής όπου τον περιμένουν οι κάμερες και στο
μεταξύ δεν έχει μιλήσει με άνθρωπο!
Μάτι,
νούμερο τέσσερα, «Ήθελα να κάνω δηλώσεις, αλλά έκανε μετά από μία ώρα ο
κυβερνητικός εκπρόσωπος.»
Για
το εγχώριο «κατεστημένο»: «Συγκρουστήκαμε χωρίς κράνος.»
Επίσης,
«στο Μαξίμου μπορεί να μπει ο οποιοσδήποτε» και «αν έχετε να μου προσάψετε μόνο
τον κ. Πετσίτη είμαι υπερήφανος.»
Και,
τέλος, «Δεν ξέρω». Αυτό το «δεν ξέρω» θα μπορούσε να μπει τίτλος στη βιογραφία
του. Στις μισές ερωτήσεις η απάντηση ξεκινούσε με «Δεν ξέρω…». Δεν ξέρει τι
είπε ο τάδε, δεν ξέρει τι έγραψε ο δείνα, «Δεν ξέρω τι λέτε εσείς…» Ποιος
Αγγελής; Ποιος Καλογρίτσας; Ποιος Καμμένος; Μόνο τον Π. Πολάκη ήξερε…
Στα
υπόλοιπα, αν εξαιρέσει κανείς τη Συμφωνία των Πρεσπών που στηρίζει με πάθος,
ήταν ο γνωστός Αλέξης Τσίπρας που απολαμβάνουμε εδώ και τέσσερα χρόνια σε κάθε
δημόσια εμφάνισή του: Παρουσιαστής μίας εικονικής πραγματικότητας.
Πολύ
συνοπτικά και χωρίς να επεκταθούμε πέρα από αντικειμενικά στοιχεία, ό,τι κι αν
λέει ο ίδιος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ευθύνεται, μόνο αυτή και πέρα από κάθε
αμφιβολία, πρώτον, για την αύξηση του δημόσιου χρέους σε επίπεδα ρεκόρ, που
ξεπερνούν το 180% του ΑΕΠ (στο μεταξύ το δημόσιο χρέος ήταν ο λόγος που δεν μας
δάνειζαν οι αγορές και μπήκαμε στα μνημόνια εξαρχής), δεύτερον, για την
υποθήκευση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας για έναν αιώνα και, τρίτον, για τα
capital controls.
Ε,
σε αυτά ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε τον τίτλο που θα πρέπει να υπάρχει τυπωμένος με
μεγάλα γράμματα σε κάθε ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ την ερχόμενη Κυριακή: «Δεν ήταν
τραγικές οι συνέπειες.»
