Στο δρόμο για την αλλαγή…

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Αν ρωτήσεις δέκα ανθρώπους πού πρέπει να δώσει προτεραιότητα η νέα κυβέρνηση, θα πάρεις επτά ή οκτώ, μπορεί και δέκα διαφορετικές απαντήσεις:

Πολλοί θεωρούν ότι έπρεπε ήδη να έχουν ξεμπλοκαριστεί οι μεγάλες επενδύσεις· άλλοι λένε ότι πρώτο μέλημα πρέπει να είναι η

εμπέδωση της νομιμότητας με αισθητή αστυνομική παρουσία στους δρόμους και ιδιαίτερα στα Εξάρχεια· άλλοι ότι πρέπει άμεσα να σωθεί η ΔΕΗ· περισσότεροι ότι πριν από όλα πρέπει να αλλάξει ο εκλογικός νόμος· κάποιοι ότι από τη στιγμή που η ΕΡΤ συνεχίζει να εκπέμπει, είναι σκόπιμο να αλλάξει εκ βάθρων το συντομότερο· κάποιοι άλλοι ότι ο νέος πρωθυπουργός πρέπει να κάνει διεθνή καμπάνια κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών και, όπως επίσης ειπώθηκε, να κόψει τον αέρα στον Ερντογάν όσο είναι ακόμα νωρίς…

Όπως φαίνεται και με δεδομένο ότι όλα τα παραπάνω αναφέρονται σε πραγματικά ζητήματα, είναι βαρύ το πρόγραμμα και μεγάλες οι προσδοκίες για τη νέα κυβέρνηση. Μεγάλες οι προσδοκίες όχι για το αν θα ανταποκριθεί, αλλά για το αν θα ανταποκριθεί άμεσα, γιατί είναι αλήθεια ότι τα περισσότερα από αυτά επείγουν.

Έτσι είναι όμως όταν έχεις κυβέρνηση… Υπάρχουν απαιτήσεις επειδή υπάρχουν προβλήματα.

Μέχρι πριν μία εβδομάδα που είχαμε στο Μαξίμου θίασο από επιθεώρηση, το πιο σοβαρό εσωτερικό θέμα έξω από τις εκλογές ήταν αν το θερμόμετρο θα φτάσει τους 40. Για τον Ερντογάν περιμέναμε να κάνει δηλώσεις η Ευρώπη και τα Εξάρχεια ήταν παραδομένα στην τύχη τους…

Με άλλα λόγια, είναι θεμιτές οι απαιτήσεις όπως και η κριτική προς μία κυβέρνηση, είναι ωστόσο σκόπιμο να μην ξεχνάμε που ήμασταν πριν λίγες μέρες και πού φτάσαμε σήμερα, όχι για να υπάρχουν δικαιολογίες για αυτούς που τώρα κυβερνούν, αλλά για να έχει μείνει και κάτι πραγματικά καλό από την τετραετία που πέρασε: Η διαπίστωση ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία λειτουργεί, ότι τα πράγματα αλλάζουν ανάλογα με την ψήφο μας, η οποία μπορεί να μας πάει από την κανονικότητα στο χείλος του γκρεμού και πάλι πίσω.

Και, μιλώντας για αλλαγή, ενώ η στροφή προς το χειρότερο μπορεί να γίνει πολύ εύκολα, το καλύτερο, ως γνωστόν, θέλει πολύ περισσότερο κόπο. Αυτές τις λίγες μέρες, λοιπόν, άλλαξαν πολλά και, ταυτόχρονα, δεν άλλαξε τίποτα. Η κανονική αλλαγή όταν μιλάμε για μία ολόκληρη χώρα είναι κάτι που δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη και, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα αυτή τη στιγμή, είναι μία διαδικασία σε εξέλιξη που τους περιλαμβάνει όλους, κοινωνία και κυβέρνηση.

Η κοινωνία άλλαξε σε ένα βαθμό, οπότε άλλαξε και η ψήφος, οπότε άλλαξε και η κυβέρνηση και τώρα πρέπει με δική της ευθύνη να αλλάξουν τα πράγματα σχεδόν παντού (στο κράτος, στην αγορά, στο δρόμο, στο Κοινοβούλιο κ.α.), για να μπορέσει να αλλάξει ξανά με τη σειρά της η κοινωνία ακόμα περισσότερο και να αρχίσουμε να μοιάζουμε με φυσιολογική χώρα.

Αν σκεφτούμε ότι για να φτάσει να αλλάξει η ψήφος σε κάτι που βγάζει νόημα (σε κάτι «όχι αντιμνημονιακό») μας πήρε δέκα χρόνια, δεν μιλάμε για απλά πράγματα. Η εισροή επενδύσεων, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ή η σωτηρία της ΔΕΗ χρειάζονται οπωσδήποτε από πλευράς κυβέρνησης, αλλά πρωτίστως χρειάζεται κοινή λογική από πλευράς όλων των υπολοίπων.

Τα χρόνια που πέρασαν έδειξαν ότι η κοινή λογική μας έλειψε. Την περασμένη Κυριακή φάνηκε ότι τουλάχιστον δεν μας τελείωσε. Για το αν θα μπορέσουμε να πάμε ένα σκαλί παραπάνω, προσθέτοντας σε αυτή και έννοιες όπως υπομονή, δουλειά και, όπως είπαμε, μνήμη, θα φανεί τα χρόνια που έρχονται…