Γιατί οι πρώην επιμένουν να κρατούν βουλευτικές έδρες;

 Γράφει  ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Διάβαζα τις προηγούμενες ημέρες δημοσιεύματα αναφορικά με το δίλημμα του Κώστα Καραμανλή για το αν θα είναι πάλι υποψήφιος βουλευτής ή όχι. Αναλύσεις επί αναλύσεων αν αυτό συμφέρει τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη, αν η άρνησή του θα έχει αρνητικό πρόσημο για τον πρωθυπουργό κι άλλα παρόμοια.

Διάβαζα ότι θα είναι και πάλι υποψήφιος ο

Αντώνης Σαμαράς στη Μεσσηνία. Με την υπενθύμιση ότι εκλέγεται από το 1977!

Διάβαζα ότι ο Γιώργος Παπανδρέου που εκλέγεται από το 1981,  αναζητά τρόπους να γίνει πάλι πρωθυπουργός, έστω και σε κυβέρνηση ηττημένων!  Μέχρι κι ότι ο Βενιζέλος αναζητά τρόπους να βρεθεί κι εκείνος σε πρωθυπουργικό θώκο, έστω και δοτός.

Ομολογώ ότι δεν κατανοώ τη λαγνεία –κυρίως δημοσιογραφική, αφού στην κοινωνία ουδείς ασχολείται - με τους πρώην πρωθυπουργούς. Ίσως να είμαστε η μοναδική χώρα του κόσμου που οι πρώην δεν αποστρατεύονται αλλά καταλαμβάνουν στα έδρανα της Βουλής τη θέση νέων ανθρώπων που πιθανότατα θα μπορούσαν να παράξουν ουσιαστικό έργο για την κοινωνία. Που επιμένουν να κινούν τα νήματά στα κόμματά τους  και να καταλαμβάνουν μια βουλευτική έδρα και μάλιστα χωρίς σταυρό προτίμησης.

Ομολογώ ότι δεν κατανοώ τι μπορεί να περιμένει κάποιος από έναν πρώην πρωθυπουργό. Πολύ περισσότερο αν συνυπολογίσουμε ότι όλοι τους έχουν μια πικρία που δεν είναι ακόμη στο αξίωμα κι όλοι θεωρούν ότι η κοινωνία τους αδίκησε, αφού πιστεύουν ότι ήταν οι καλύτεροι πρωθυπουργοί της χώρας!

Τι θα μπορούσε να δώσει πια ο Κώστας Καραμανλής στην κοινωνία; Δεν είναι μόνο η κακή διακυβέρνησή του από την οποία ουδείς θυμάται κάποιο επίτευγμα, είναι κι ότι από το 2009 που έμεινε εκτός πρωθυπουργίας δεν άνοιξε το στόμα του. Κι όταν το έπραξε, όπως στο δημοψήφισμα της πλάκας του 2015, ουδένα επηρέασε. Συνεπώς μάλλον συνετή ήταν η χθεσινή του απόφασή να μην είναι και πάλι υποψήφιος, ανεξαρτήτως αν κάποιοι τον συμπεριλαμβάνουν πια στους …υποψήφιους πρωθυπουργούς …κυβέρνησης ηττημένων!

Τι μπορεί να δώσει πια στην κοινωνία ο Γιώργος Παπανδρέου; Δεν είναι μόνο η πολιτική του αφέλεια (sic) που έστειλε τη χώρα στα βράχια και παραλίγο να τινάξει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα με τους τυχοδιωκτισμούς  του. Είναι συνολικά η πολιτική του διαδρομή, αφού αν διέθετε άλλο επίθετο ίσως να δυσκολευόταν να διοικήσει ακόμη και περίπτερο. Ας μη ξεχνάμε ότι ήταν ο πρωθυπουργός που έβλεπε την κρίση να έρχεται κι εκείνος έλεγε …λεφτά υπάρχουν. Ας μη ξεχνάμε ότι εγκατέλειψε το κόμμα του, δημιούργησε άλλο, απέτυχε, γύρισε στο παλιό, διεκδίκησε την ηγεσία, αποδοκιμάστηκε και σήμερα συνομιλεί με τον …υβριστή του! Αλλοπρόσαλλα πράγματα.

Τι μπορεί να δώσει στην κοινωνία πια ο Αλέξης Τσίπρας; Είπε τόσο ψέματα, λαΐκισε ασυστόλως, τραυμάτισε ακόμη και την βούληση της κοινωνίας, ενώ είναι το πρόσωπο που αποτελεί την επιτομή του πολιτικού καιροσκοπικού και της αποτυχίας. 

Τι μπορεί να προσφέρει πια στην κοινωνία ο Αντώνης Σαμαράς; Σχεδόν τίποτα. Ενίοτε, ίσως μπορεί να μας θυμίζει ότι με τη συγκυβέρνηση με το ΠαΣοΚ έσωσε τη χώρα πριν αυτή καταλήξει στα χέρια… Τσίπρα – Καμμένου. Μα μέχρι εκεί.

Όλοι οι πρώην  -πλην Τσίπρα- βρίσκονται σε ηλικία πέριξ των 70. Την ώρα που ήδη στο τιμόνι της κυβέρνησης βρίσκεται ένας πολύ νεότερος πρωθυπουργός που δεν μπορούν ν’ ανταγωνιστούν στο παραμικρό. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι τι στο καλό αποζητούν; Δικαίωση; Περιμένουν να τους φωνάξουν να σώσουν τη χώρα; Μα δοκιμάστηκαν και κρίθηκαν…

Τι να πούμε; Να δούμε πότε θα γίνουμε Ευρώπη και σ’ αυτό το θέμα…