Η δυσανεξία του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινοβουλευτική δημοκρατία

 Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

 

Το είπαμε και την προηγούμενη εβδομάδα: Ο ΣΥΡΙΖΑ απεχθάνεται το

Κοινοβούλιο. Πάντα το απεχθανόταν. Τα χρόνια που πέρασε ως κυβέρνηση δεν

τον άλλαξαν καθόλου και τελευταία απόδειξη για αυτό είναι η απόφαση του

Αλέξη Τσίπρα να σταματήσει η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να

συμμετέχει στις ψηφοφορίες της Βουλής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, κηρύσσει «ανένδοτο», επειδή η πρόταση μομφής του στην

κυβέρνηση δεν πέρασε από το Κοινοβούλιο. Σαν τους φανατικούς της κερκίδας

δηλαδή, που δέχονται το αποτέλεσμα του παιχνιδιού μόνο όταν κερδίζει η ομάδα

τους, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αποδέχονται να συμμετέχουν στην κοινοβουλευτική

διαδικασία, μόνο αν τους κάνει τα χατίρια.

Όσο κι αν κάποιοι αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως δημοκρατικό κόμμα ή τον

Αλέξη Τσίπρα ως συστημικό πολιτικό ηγέτη, γεγονός είναι πως στην

Κουμουνδούρου δεν ξέρουν τι θα πει κοινοβουλευτισμός. Τους είναι ξένη γλώσσα. Η

μητρική τους είναι η γλώσσα του διχασμού, για αυτό και πάντα επιστρέφουν σε αυτή.

Η αντίληψη που έχουν για την πολιτική, με άλλα λόγια, είναι καθαρά

συγκρουσιακή...

Το 2010 φώναζαν παρέα με τους Αγανακτισμένους να καεί η Βουλή και το 2012

υποστήριζαν ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν «φυτευτή» από τις αγορές,

υπονοώντας ότι οι βουλευτές που της έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης ήταν όλοι

«πουλημένοι»... Το 2015, ως κυβέρνηση, κόλλησαν στην αντιπολίτευση το όνομα

«τρόικα εσωτερικού», ενώ στην πρώτη σοβαρή τους κρίση παρέκαμψαν το

Κοινοβούλιο για να κάνουν δημοψήφισμα... Τον υπόλοιπο καιρό, όταν δεν

νομοθετούσαν, το χρησιμοποιούσαν για κομματικές φιέστες και θεατρικές

ψηφοφορίες (βλ. Novartis) και από το 2019 κι έπειτα, που γύρισαν στην

αντιπολίτευση, δεν σταμάτησαν να λένε ότι «έχουμε χούντα». Αυτό είναι το

Κοινοβούλιο για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κάποιοι πιστεύουν ότι η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να αποσύρει το κόμμα του

από τη Βουλή συνιστά προεκλογική τακτική. Κάνουν λάθος. Δεν είναι τακτική, είναι

αντανακλαστικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αισθάνεται άνετα ως κομμάτι της κοινοβουλευτικής

δημοκρατίας, για αυτό και στα δύσκολα το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να της

γυρίσει την πλάτη. Αυτό έκανε πάντα, ασχέτως αν ήταν μακριά ή κοντά οι εκλογές.

Πάντα προτιμούσε το πεζοδρόμιο και τη φασαρία του από την Βουλή και την

«βαρετή» ησυχία της...

Θυμάστε, π.χ., όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί την σχετικά καλή

αντιμετώπιση της κρίσης του κορονοϊού από την κυβέρνηση; Πρώτα στήριξε ό,τι

πορεία και συγκέντρωση υπήρχε εν μέσω πανδημίας, μετά άρχισε να χαϊδεύει το

 

αντιεμβολιαστικό κίνημα και πιο μετά ζητούσε να σταματήσει να λειτουργεί το

Κοινοβούλιο, αναρωτώμενος γιατί περνούν νομοσχέδια ενώ έχουμε καραντίνα! Αυτή

ήταν η πολιτική συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ στην μεγαλύτερη υγειονομική κρίση των

τελευταίων 100 χρόνων.

Μιλώντας για συνεισφορά, ουσιαστικά μιλάμε για κάποιας μορφής συναίνεση και,

στην πολιτική, συναίνεση και δημοκρατία πάνε μαζί. Γιατί τι άλλο είναι η

κοινοβουλευτική διαδικασία, παρά ο δύσκολος δρόμος προς τη συναίνεση ανάμεσα

στις πολλές και διάφορες ομάδες συμφερόντων των πολιτών ώστε να

εκπροσωπούνται όλοι; Όταν δείτε τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι συναινετικός για το

οτιδήποτε, τότε μπορεί να μιλήσουμε και για το κατά πόσο συμμετέχει στη

δημοκρατία μας. Μέχρι τώρα πάντως, με ή χωρίς επίσημη απόφαση Τσίπρα, μονίμως

απέχει...