Ο Καραμανλής της σιωπής, του «18» & της οικογενειακής του υποχρέωσης

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Πριν κάποιες δεκαετίες, όταν ο Κώστας Καραμανλής εμφανίστηκε και πολιτεύτηκε στη Θεσσαλονίκη, ήταν έκδηλη η αμηχανία που τον διακατείχε. Παρ’ ότι γεννήθηκε στην Αθήνα, παρ’ ότι δεν είχε ισχυρούς δεσμούς με τη Θεσσαλονίκη, παρ’ ότι δεν ήταν καν ΠΑΟΚ, Άρης ή έστω Ηρακλής, παρ’ ότι δεν τα «έχωνε» στους χαμουτζήδες που στραγγαλίζουν τους γενναίους του Βορρά, γρήγορα κέρδισε μια έδρα, ως να του ανήκε κληρονομικώ δικαιώματι! Ουδέν μεμπτό, Ελλάδα είμαστε.

Η Θεσσαλονίκη έγινε το πολιτικό εφαλτήριό του και μέσω αυτής βρέθηκε στην ηγεσία της ΝΔ, όταν

οι βαρόνοι αναζητούσαν λαμπερό όνομα προκειμένου να βγει το γαλάζιο κάρο από τους κακοτράχαλους δρόμους του πολιτικού απομονωτισμού.

Το επιθυμούσε; Δεν το επιθυμούσε; Ποτέ δεν θα μάθουμε. Το μόνο που με βεβαιότητα μπορούμε να υποθέσουμε είναι ότι ο ίδιος πρέπει να ένιωθε βάρος από το ονοματεπώνυμό του, την ώρα που σχεδόν όλοι στη γαλάζια πολυκατοικία θεωρούσαν ότι έχει υποχρέωση έναντι της οικογενειακής του ιστορίας.

Ο Κώστας Καραμανλής ήταν και τότε και σχεδόν πάντα, η χαρά της παρέας. Καλός γνώστης και λάτρης της ιστορίας, καλλιεργημένος, εραστής της καλής ζωής, κεφάτος,  γνώριζε τα πάντα για τον Παναθηναϊκό, μα κι όλα τα καλά στέκια για φαγητό. Πού τον έβρισκε κάποιος, πού τον έχανε, ήταν στο Κολωνάκι, στο περίφημο «18», της οδού Σουηδίας. Εκεί να δείτε ξενύχτια και φαγοπότια… Πάντα με καλές παρέες…

Όταν εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ, δημιούργησε ελπίδα σε όλη την Κεντροδεξιά. Παρ’ ότι δεν είχε διατελέσει ούτε καν υφυπουργός, επένδυσαν επάνω του απλοί άνθρωποι και βεβαίως η Μεσαία τάξη, όπως βαφτίστηκε ο κεντρογενής χώρος.  Βλέπετε, ο ίδιος είχε υποσχεθεί ρήξεις με τους «νταβατζήδες» που λυμαίνονταν το Κράτος,  προανήγγειλε την «επανίδρυση του κράτους» που καταπίεζε μια ολόκληρη κοινωνία, ήταν «μπαλκονάτος» με ευφράδεια λόγου, επικοινωνιακός,  χαμηλών τόνων και σεμνός, ενώ ζητούσε το ίδιο και από τους υπουργούς του, δηλαδή να πολιτεύονται με σεμνότητα και ταπεινότητα.

Αφού τέλειωσε την προετοιμασία των Ολυμπιακών αγώνων που είχε μείνει πίσω και κινδύνευε να διασυρθεί η χώρα παγκοσμίως, αφού αυτοί διεξήχθησαν υποδειγματικά, η αναποτελεσματικότητα κι ανεπάρκεια των προσώπων που επέλεξε ως υπουργούς, άρχισε να γίνεται ορατή. Κι εκεί, άρχισαν οι τριγμοί. Με πολιτικά βαρίδια που άγγιζαν τα όρια της γραφικότητας (sic) αν όχι της πολιτικής ανοησίας. Τα προβλήματα αποκτούν ταυτότητα. Υποκλοπές, Βατοπέδι, Ομόλογα, ανυπαρξία προστασίας από τις πυρκαγιές με υπουργό του να μιλά για ευθύνη του… στρατηγού άνεμου! Ουσιαστικά ήταν σαν να είχε παραδώσει τη διακυβέρνηση της χώρας στο υπερυπουργό του Προκόπη Παυλόπουλο. Την πιο υπερεκτιμημένη κι αναποτελεσματική πολιτική φούσκα της μεταπολίτευσης που βρέθηκε σε θέσεις ευθύνης.  Ο Παυλόπουλος, εκτός απ’ το ότι προσέλαβε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στο δημόσιο, που δεν είχαν ούτε καρέκλες να καθίσουν, έβλεπε την Αθήνα να καίγεται και περιουσίες να καταστρέφονται από ομάδες κουκουλοφόρων, χωρίς την παραμικρή αντίδραση. Κράτος παραδομένο στην αλητεία κι η κυβέρνηση απούσα! Και το χρέος να εκτινάσσεται στα 263 δις από τα 183 που το είχε παραλάβει ο Καραμανλής το 2004. 

Κάπου στα μέσα του 2009, με τη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης να είναι ορατή, η ελληνική κοινωνία έμαθε ότι ο άνθρωπος στον οποίο είχε επενδύσει, ήταν κουρασμένος! Κι όταν παρέδωσε την εξουσία στον Γιώργο Παπανδρέου που αφελώς κραύγαζε ότι… λεφτά υπάρχουν,  η φημολογία κάνει λόγο για μέγιστη πολιτική του ανακούφιση.

Από τότε και μετά ο Κώστας Καραμανλής έγινε αόρατος. Δεν υπάρχει βουλευτής στην ιστορία της Βουλής, που επί 14 χρόνια δεν ανέβηκε στο βήμα της, δεν άνοιξε το στόμα του, όπως ο Κώστας Καραμανλής! Σιωπή και σιωπή και σιωπή!

Κι όχι μόνο αυτό. Όλοι οι στενοί συνεργάτες του, αμφιλεγόμενες ή μη πολιτικές προσωπικότητες, έσπευσαν να στηρίξουν τις επιλογές του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Ο λαϊκισμός της Αριστεράς συμπορεύθηκε με κομβικούς ανθρώπους  που δήλωναν συνομιλητές του Κώστα Καραμανλή, υπό τη δική του ανοχή. Ή εν πάση περιπτώσει χωρίς τη δική του αποδοκιμασία.     

Η αποχώρησή του από την πολιτική (;;;) αποτελούσε νομοτέλεια.  

Τον συνοδεύει η κακή κυβερνητική του πορεία, η 14χρονη σιωπή στις πιο κρίσιμες ώρες μιας Ελλάδας χρεοκοπημένης κι εκείνη η περίεργη θέση του στ’ Ανώγια, το περασμένο καλοκαίρι. Που τη μάζεψε άρον άρον μόλις είδε τια αντιδράσεις της κοινωνίας.

Το δυστύχημα όμως για μια προσωπικότητά σαν τη δική του, είναι ότι δεν θα λείψει από τη Βουλή. Ουδείς θα νιώσει φτωχότερος. Ίσως μάλιστα ο ίδιος να κάνει κι απολογισμούς μαζί με τον Προκόπη Παυλόπουλο, τον Άρη Σπηλιωτόπουλο, τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, τον Ευάγγελο Αντώναρο και την ομάδα των «λοχαγών» του που ο ίδιος ανέδειξε και σχεδόν όλοι ήταν αδέλφια εξ αίματος με την πολιτική ανεπάρκεια…

Θ’ αλλάξει κάτι στη ΝΔ; Αν και στην πολιτική δεν λέει κάποιος ποτέ… ποτέ, μάλλον όχι. Άλλωστε υπάρχει ο Κώστας Καραμανλής junior, με εξαιρετικά επιτυχημένη υπουργική  διαδρομή στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Η αλήθεια είναι ότι ο Κώστας Καραμανλής συναισθηματικά βρίσκεται στις καρδιές των παραδοσιακών ψηφοφόρων του κόμματός του, εξακολουθεί να είναι αγαπητός, ανεξαρτήτως του ότι η ιστορία μάλλον δεν θα του επιφυλάσσει παρά μόνο μια μικρή σημείωση της μιάμισης πρωθυπουργικής του θητείας…  

Άλλωστε, ουδείς θυμάται επιτεύγματα από τη διακυβέρνησή του…

Κι αυτό είναι κρίμα για τον ίδιο αλλά κι όσους επένδυσαν στο πρόσωπό του.