Νεόγερος!

 

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Είναι σαφές από την πρώτη ημέρα που ο Νίκος Ανδρουλάκης ασχολήθηκε με την πολιτική, ότι αποτελεί «προϊόν» παραχθέν από κομματικό σωλήνα που η ημερομηνία λήξης του έχει παρέλθει εδώ και πολλά χρόνια. Όποια παρέμβαση κι αν επιχείρησε ουδένα συγκίνησε σ’ επίπεδο μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, ενώ ουδένα έπεισε ποτέ και για ηγετικά χαρακτηριστικά του.

Βεβαίως, κάποιος που πέφτει από τον ουρανό σ’ αυτή τη χώρα, μπορεί ν’ αναρωτηθεί: Αφού είναι έτσι, πώς έγινε πρόεδρος του ΠαΣοΚ; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Οι οπαδοί και ψηφοφόροι

του ΠαΣοΚ –όσοι έμειναν- αναζήτησαν το κλέος  του παρελθόντος και επένδυσαν στον νεότερο εκ των υποψηφίων, με την ελπίδα να τους προσφέρει… ελπίδα, με φρέσκιες ιδέες, αλλά και νοοτροπία - πολιτική κουλτούρα, που θ’ ανέτασσε το κόμμα τους. Έτσι νόμιζαν.  Μα εκείνος από την πρώτη στιγμή που εξελέγη, έδειξε μόνο ένα πράγμα: Ότι είναι «νεόγερος» της πολιτικής ζωής, ο οσμίζων ναφθαλίνη!

Τις τελευταίες ημέρες, μας είπε με πρωτοφανές θράσος ότι θ’ αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη, αν κι εφόσον χρειαστεί να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας, με το ένα ή το άλλο από τα μεγαλύτερα κόμματα!

Τι άλλο μπορεί ν’ αποτελεί η θέση του ότι δεν δέχεται πρωθυπουργό ούτε τον Μητσοτάκη, ούτε τον Τσίπρα, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας ;

Προσέξτε: Ας υποθέσουμε ότι ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να κάνει κυβέρνηση. Ας υποθέσουμε ότι ούτε ο Τσίπρας θέλει να κάνει κυβέρνηση ηττημένων, τότε η εντολή θα πάει στα χέρια Ανδρουλάκη που θα φωνάξει τον Μητσοτάκη. Τι θα του πει; Φύγε εσύ, πες στο κόμμα σου ν’ αλλάξουν αρχηγό και συζητάμε πάλι; Κι ύστερα; Θα φωνάξει τον Τσίπρα και θα του πει τα ίδια;

Ας είμαστε σοβαροί λοιπόν. Θεωρεί κάποιος ότι έχουν στοιχειώδη λογική αυτά; Ή θεωρούσε ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ ότι θα απέφευγε την «καυτή πατάτα» της Καϊλή, επειδή τη… χρέωσε στη ΝΔ; Γκάφες, γκάφες, γκάφες…

Θεωρεί κάποιος ότι στο ελληνικό πρωθυπουργικοκεντρικό πολιτικό σύστημα που έφτιαξε ο Ανδρέας Παπανδρέου από το 1985 και μετά, μπορεί να πάει να ψηφίσει ο Έλληνας χωρίς να ξέρει ποιον πρωθυπουργό ψηφίζει; Και πώς τη στιγμή που η κοινωνία που θα έχει ψηφίσει για πρωθυπουργό κάποιον με ποσοστό 30 -32 -34%,  θ’ αναγκαστεί να αποδεχτεί πρωθυπουργό έναν που θα της επιβάλλει το τρίτο κόμμα, ακόμη κι αν αυτό έχει  ποσοστό 11 -12%;

Προσέξτε κι αυτό: Ο Ανδρουλάκης μας είπε ότι το πρόσωπο που θα προτείνει για πρωθυπουργό, θα είναι πολιτικό. Άλλοι ερμηνεύουν τις θελήσεις τους προς τον Βενιζέλο, άλλοι προς τον Δένδια, τον Αβραμόπουλο, διάφορους. Μα όποιος κι αν είναι, δεν θα τυγχάνει της λαϊκής αποδοχής. Είτε επειδή δεν θα έχει διεκδικήσει τον πρωθυπουργικό θώκο με τη λαϊκή ψήφο, άρα θα είναι δοτός κι αδύναμος πρωθυπουργός, είτε θα έχει περάσει σε καθεστώς απομάχου –όρα Βενιζέλος-, άρα μη έχων λαϊκή επιδοκιμασία.

Εκτός αν ο Ανδρουλάκης εννοεί τον εαυτό του…

Προσέξτε κι άλλο σημαντικό δεδομένο: Σήμερα το ΠαΣοΚ βρίσκεται δημοσκοπικά (ΟΡΙΝΙΟΝ) μεταξύ 8,6% και 9,7% στην πρόθεση ψήφου (μέσος όρος 9,2%), αποτέλεσμα απώλειας πέντε μονάδων από πέρυσι μέχρι φέτος, με τις καμπύλες της εκλογικής του επίδοσης να παραμένουν πτωτικές.

Άρα; Άρα ο Νικος Ανδρουλάκης οδηγεί την Ελλάδα σε περιπέτειες και κλυδωνισμούς, ενώ καθιστά το ΠαΣοΚ αργά και σταθερά ως το…. ΚΚΕ της σοσιαλδημοκρατίας!

Κάτι ακόμη: Όπου στην Ευρώπη κυβερνούν σοσιαλδημοκράτες σε κυβερνήσεις συνεργασίας  (Γερμανία, Ισπανία), πρωθυπουργός είναι ο αρχηγός του πρώτου κόμματος.  Στη δε Γερμανία ο Σολτς έχει λάβει μόλις….25% ! Πώς λοιπόν ο Ανδρουλάκης θ’ αποκλείσει τον δικό μας πρώτο, που μαθηματικά είναι βέβαιο ότι θα έχει λάβει άνω του 32%;

Δυστυχώς, σε μια κρίσιμη συγκυρία για την Ελλάδα και καθ’ οδόν προς τις εκλογές, η χώρα δεν διαθέτει στην αντιπολίτευσή της ηγέτες με γνώση, κρίση, υπευθυνότητα και υψηλά πολιτικά χαρακτηριστικά. Μα ευτυχώς στη ζωή και στη δημοκρατία δεν υπάρχουν κενά… Δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Αρκεί να επικρατεί νηφαλιότητα, προκειμένου να μην οδηγηθούμε σε αλλεπάλληλες εκλογές ή και τερατώδη κυβερνητικά σχήματα που κάποιοι εξυφαίνουν τον ιστό τους στο παρασκήνιο…