Θα μπορούσα να είμαι μέσα….

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Λένε πολλοί- κι εγώ μαζί τους- ότι την τύχη τη φτιάχνουμε μόνοι μας. Με τις πράξεις, τη φροντίδα, την πρόνοιά μας.

Μα ποια τύχη έφτιαξαν μόνα τους αυτά τα παιδιά στο τρένο των Τεμπών; Τι έκαναν δηλαδή; Δεν είπαν στον ανεύθυνο σταθμάρχη,  κοίτα μη κάνεις μαλακία και μας σκοτώσεις; Έπρεπε να προνοήσουν, μη τυχόν και βρεθεί κάποιος και θα τους οδηγήσει στον θάνατο;

Τι να πει κάποιος για την

ανείπωτη τραγωδία; Ότι η πλειοψηφία των φοιτητόπουλων που ήταν στο μοιραίο τρένο, λίγες ώρες πριν διασκέδαζαν, τραγουδούσαν, χόρευαν, έκαναν έρωτα, χαίρονταν τη ζωή; Τι να πει κάποιος για τους γονείς που λίγες ώρες πριν φιλούσαν κι αποχαιρετούσαν τα παιδιά τους και λίγο μετά τους καλούσαν να δώσουν dna για να τα αναγνωρίσουν, ανάμεσα στα καρβουνιασμένα πτώματα;

Για ποια τύχη να μιλήσουμε και γαμώ την τύχη; Για ποια τύχη μπορούν να μιλήσουν οι ζωντανοί –νεκροί των θυμάτων  του «Ήλιος»; Του «Εξπρές Σαμίνα»; Των φίλων του ΠΑΟΚ,  στα Τέμπη; Μπορεί να μιλήσει για τύχη η κοπέλα του Αφγανιστάν που γεννήθηκε εκεί κι όχι στη Νέα Υόρκη; Ο φιλελεύθερος που γεννήθηκε στην κομμουνιστική Μόσχα κι όχι στο Παρίσι; Το κούριερ που οδηγεί ως να προσκαλεί το χάρο, είτε για τον ίδιο είτε για κάποιον στο δρόμο του;

Ναι, το έχω σκεφτεί πολλές φορές.  Με πολλές αφορμές κι αιτίες. Θα μπορούσα να ήμουν κι εγώ εκεί.  Στο τάδε τρένο, αεροπλάνο, πλοίο, κτίριο που έπεσε ή να είχα την τύχη του Βαρή ή του Αξαρλιάν.  Θα μπορούσαν να ήταν οι κόρες μου. Το σκέφτομαι κι ανατριχιάζω, βουρκώνω.

Ναι, θυμώνω με τον ανεύθυνο! Εκείνον που δεν σέβεται τίποτα και κανέναν. Εκείνον που οδήγησε δεκάδες ανθρώπους στον θάνατο, επειδή λειτούργησε ως ανεύθυνος – επιπόλαιος άρχων που δεν τον ελέγχει κι αξιολογεί κανένας. Που δεν θα τον στείλει κανένας σπίτι του επειδή είναι μαλάκας, ανεύθυνος κι η ανεπάρκειά του επικίνδυνη για τους άλλους.  Κι όποιος σκεφτεί να τον στείλει θα βρεθεί αντιμέτωπος με όλα τα μπουμπούκια του πιο χυδαίου συνδικαλισμού που υπάρχει στην υφήλιο.

Ναι θυμώνω μ’ εκείνον που δεν διαμόρφωσε ποτέ συλλογική συνείδηση. Το βλέπουμε κι από το πώς πάει και κλείνει τις θέσεις των αναπήρων στο δρόμο… Κι ένα σωρό άλλες αντικοινωνικές συμπεριφορές.

Είναι βραδύκαυστο φυτίλι ο ανθρώπινος νους  κι απαιτεί γνώση και παιδεία. Κι αυτές προσφέρουν κρίση. Κρίση για να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει υπευθυνότητα και τι σημαίνει ότι αν κάποιος είναι υπεύθυνος, μικραίνει η πιθανότητα ανθρώπινου λάθους που θα σκοτώσει.

Ναι, να πιστεύουμε στην τυχαιότητα της ανθρώπινης ζωής και στο πιο γρήγορο σπερματοζωάριο, αλλά η τύχη θέλει πολλές ασκήσεις ζωής για να μπορεί να δημιουργεί ασφάλεια…

Πόσο θλίβομαι για αυτές τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν θυσία στην ανευθυνότητα. Πόσο; Θα μπορούσε να ήταν κι η δική μου, η δική σας, των παιδιών μας…

Σιωπή! Μόνο σιωπή! Ειδικά για κάποια (πολλά) νούμερα της τηλεόρασης, εξειδικευμένα  στο κουτσομπολιό… Αλλά και κατάδικους που έχουν το θράσος να κάνουν πολιτικές δηλώσεις, αντί να το βουλώνουν…

Είναι αβάστακτο αυτό που μας συνέβη…