Η παρακμιακή σχέση της Αριστεράς και των ΜΜΕ

 

Γράφει  ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Έχουμε αναφερθεί επανειλημμένως στον χώρο των ΜΜΕ που λόγω μια περίεργης ιστορικής συγκυρίας (;;) βρίθει προσώπων που έλκουν την πολιτική τους καταγωγή από την Μαρξιστική ή Ανανεωτική Αριστερά. Χρόνια συμβαίνει αυτό, ίσως και από τις πρώτες μετεμφυλιακές περιόδους κι ως γεγονός δεν είναι άμοιρο για την επικράτηση της ηττημένης Αριστεράς στο πεδίο των ιδεών.  Άλλωστε η ηττημένη τότε Αριστερά, στόχευσε με εξαιρετική οξυδέρκεια και προνοητικότητα σε δυο χώρους και τους κατέκτησε: Τον χώρο της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης και τον χώρο διαμόρφωσης ιδεολογίας. Δημοσιογράφοι, πολιτικοί αναλυτές και δάσκαλοι ήταν σαν

να αποφοιτούσαν μαζικά από το μεγάλο σχολείο της ΚΝΕ. Το φαινόμενο δεν άλλαξε ούτε επί χούντας, άλλωστε εφημερίδες που υποστήριζαν την Αριστερά/Κεντροαριστερά «ασπάστηκαν» τη λογοκρισία, την ώρα που αστικές εφημερίδες έκλειναν (Καθημερινή, της Βλάχου) ή ύψωναν αναχώματα στη χούντα (Βραδυνή, του Τζώρτζη Αθανασιάδη). Ή και κορυφαίοι  «Αρχειομαρξιστές»

μεταμορφώνονταν σε υμνητές της χούντας (Σάββας Κωνσταντόπουλος, Ελεύθερος Κόσμος).

Κάπως έτσι, οι ηττημένοι του εμφυλίου κατέστησαν νικητές στην κοινωνία ΚΑΙ με την ανοχή των αστικών πολιτικών κομμάτων και αστών βουλευτών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν βουλευτές της ΝΔ που δηλώνουν ότι…τιμούν τους αγώνες της Αριστεράς!!! Παραβλέποντας ότι αυτοί οι αγώνες ήταν εναντίον της χώρας…

Το φαινόμενο μεγεθύνθηκε μετά τη μεταπολίτευση. Κοτζάμ Καραμανλής -ο πρώτος, ο κανονικός- δεν είχε ουσιαστικά υποστήριξη από τα ΜΜΕ, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των εφημερίδων που τότε ήταν η μοναδική πηγή ενημέρωσης, ήταν απέναντί στις επιλογές του, στην είσοδο στην ΕΟΚ, στην επανείσοδο στο ΝΑΤΟ και πολλά άλλα. Ακόμη κι εκείνες οι εφημερίδες που έσκυβαν το κεφάλι στη χουντική λογοκρισία, στη μεταπολίτευση έγιναν…προοδευτικές!!

Όσο για την Αριστερά; Είχαν ξεκινήσει οι διασπάσεις με την εισβολή των Σοβιετικών κομμουνιστών στην Πράγα, όπου οι Ανανεωτικοί Αριστεροί αποκόπηκαν από το ΚΚΕ. Οι δε εκλογές του 1977, ήταν οι καταλυτικές για την επικράτηση των κομμουνιστών απέναντι στους μη μαρξιστές Αριστερούς, τους ανανεωτικούς. Κάτι που συνέβη ακόμη και μετά την ηχηρή πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, όπου κατά παράδοξο τρόπο επικράτησε και πάλι η ορθόδοξη σέχτα. Λένε ότι τα συμφέροντα, οι κομματικές εταιρείες, η ανυπολόγιστη κομματική περιουσία και οι δουλειές, δεν ευνοούσαν τη διάλυση του ΚΚΕ, έστω κι αν έμενε ορφανό από τη «μαμά» Μόσχα.

Όμως, όλη η ιστορία της Αριστεράς έχει χιλιάδες σελίδες με διασπάσεις επί διασπάσεων και αλληλοκατηγορίες για προδότες και χαφιέδες.

Τα σκεπτόμουν όλα αυτά, ειδικά τα δεδομένα για τα ΜΜΕ, αφού δεν κάνουμε άλλη δουλειά ως τηλεθεατές, από το να βλέπουμε συνεχώς θορυβώδεις εκπροσώπους  διαφόρων εκφάνσεων της Αριστεράς να κάνουν το άσπρο μαύρο και γενικά να δίνουν την εντύπωση ότι η χώρα έχει τσακιστεί στα βράχια και κυβερνιέται από….δολοφόνους! Κι αυτά με την συνεπικουρία ΜΜΕ και δημοσιογράφων με συγκεκριμένη πολιτική καταγωγή.

Ομολογώ ότι δεν κατανοώ πώς είναι δυνατόν να είναι σε όλες τις τηλεοράσεις εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς  ή της Πλεύσης Ελευθερίας. Δηλαδή, κομμάτων που οι κραυγές τους είναι δυσανάλογες με την πραγματική τους δύναμη στην κοινωνία.

Θα πει κάποιος, ότι είναι κοινοβουλευτικά κόμματα, άρα σωστά καλούνται εκπρόσωποί τους και προπαγανδίζουν ή και υβρίζουν. Θα ήταν αλήθεια αυτό, αν ταυτοχρόνως καλούσαν στους ατέρμονες διαλόγους και πρόσωπα από όλα τα κόμματα της Βουλής. Κάτι που δεν γίνεται.

Άρα, σήμερα που γενικά η Αριστερά -ακόμη κι η σοσιαλδημοκρατία- βρίσκονται σε συνεχείς κατηφορικούς δρόμους αποδοχής σε όλο τον κόσμο, εμείς στη χώρα μας επιμένουμε να την κρατάμε στη ζωή με τεχνητές -επικοινωνιακές- αναπνοές. Βλέπετε τα ΜΜΕ ανήκουν σε επιχειρηματίες που απαιτούν από την κυβέρνηση και δεν παίρνουν, οπότε υπάρχουν συγκεκριμένοι χρήσιμοι με …συγκεκριμένη πολιτική καταγωγή. Μέχρι και τον Τσίπρα «σιγοντάρουν» για να γίνει …Λάζαρος…

Κι ουδείς αντιλαμβάνεται την απαξίωση και την παρακμή που έχουν οδηγηθεί με αυτή την τακτική, τόσο τα Αριστερά κόμματα, όσο και τα περισσότερα ΜΜΕ… Που έχουν μεγαλύτερες τηλεθεάσεις όταν μεταδίδουν παλιές ελληνικές ταινίες, παρά στις πολιτικές εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων…