Όχι απλά «επιστροφή στην κανονικότητα»...

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Πέντε εβδομάδες είναι βεβαίως πολύ λίγες για να χαρακτηρίσουν τη θητεία μίας κυβέρνησης. Ωστόσο, στην Ελλάδα, από τις βουλευτικές εκλογές έως και σήμερα έχουμε παρατηρήσει να συμβαίνει ανά δύο-τρεις μέρες το εξής:

Ξυπνάς το πρωί και ακούς από δημοσιογράφους στα ΜΜΕ τι έκανε ή τι θα κάνει ο κ. Χρυσοχοΐδης· το μεσημέρι, στα ίδια μέσα, ακούς κάποιον από την αντιπολίτευση να εφιστά την προσοχή για τους «ακροδεξιούς» κινδύνους που αχνοφαίνονται στην πολιτική του κ. Χρυσοχοΐδη· το βράδυ βλέπεις εικόνα, απ’ ευθείας ή

μαγνητοσκοπημένη δεν έχει σημασία, τον κ. Χρυσοχοΐδη κάπου να πηγαίνει ή κάτι να λέει σε δημοσιογράφους.

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δε, από τότε που ανέλαβε ο κ. Χρυσοχοΐδης, σύνδεσμοι και ειδήσεις που φέρουν το πρόσωπο του ως «εξώφυλλο» κυκλοφορούν και μοιράζονται περισσότερο κι από τα σκιτσάκια του Αρκά. Δεν έχει σημασία αν οι «φίλοι» σου στο Facebook είναι αριστεροί, δεξιοί ή φιλελεύθεροι. Στο μέτρο που ενδιαφέρεσαι για την πολιτική, ο αλγόριθμος του Ζάκερμπεργκ σε τροφοδοτεί σχεδόν καθημερινά με κάτι από Χρυσοχοΐδη.

Κατ’ εξαίρεση η επικαιρότητα ασχολήθηκε και με την κ. Θάνου, αλλά αυτό το προκαλεί η ίδια. Τα προηγούμενα τα προκαλούμε οι υπόλοιποι, κοινωνία και ΜΜΕ, εφόσον βγάλουμε από την εξίσωση τις περιπτώσεις αντιμετώπισης κρίσεων από το κράτος που είναι φυσικό να εμφανίζουν τον κ. Χρυσοχοΐδη στους δέκτες μας.

Γιατί; Είναι το συγκεκριμένο πρόσωπο η αιτία; Ή μήπως μόνο το συγκεκριμένο πρόσωπο δουλεύει από την κυβέρνηση; Τίποτα από αυτά. Είναι το συγκεκριμένο υπουργείο. Για την ακρίβεια, είναι ο τίτλος του υπουργείου: η Προστασία του Πολίτη, χωρίς την οποία κανένα άλλο υπουργείο δεν έχει σημασία.

Και το υπουργείο Ανάπτυξης, λ.χ., είναι σημαντικό, ιδιαίτερα την εποχή της οικονομικής κρίσης, αλλά ανάπτυξη έχουν και στο Μπαγκλαντές, και μάλιστα ταχύτατη. Το να υπάρχει ένα ελάχιστο αίσθημα ασφάλειας σε κάποια βασικά επίπεδα είναι που κάνει μία χώρα «κανονική»…

Αν εξαιρέσει κανείς, λοιπόν, τις πυρκαγιές των τελευταίων ημερών ή την καταστροφή στη Χαλκιδική στις αρχές της κυβερνητικής θητείας, σκεφτείτε με τι ασχολούμαστε ενδιάμεσα: με το πώς θα γίνεται μάθημα στα πανεπιστήμια χωρίς την πιθανότητα να πέσει ξύλο, με το τι θα γίνει με τις καταλήψεις σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους (τι θα γίνει αν είναι «νόμιμες» αναρωτήθηκε βουλευτής της αντιπολίτευσης!), με τη λειτουργία του αριθμού «112» και με την ετοιμότητα των σωμάτων ασφαλείας σε περιπτώσεις σεισμών και πυρκαγιών. Και παρότι τα μισά από τα παραπάνω δεν εμπίπτουν απευθείας στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, αλλά στο Παιδείας και το Εσωτερικών, στο δημόσιο διάλογο φαίνεται να έχει μεγαλύτερη αξία τι θα κάνει ο κ. Χρυσοχοΐδης και το υπουργείο του σε σχέση με όλα αυτά, γιατί η άμεση επέμβαση έχει πια μεγαλύτερη σημασία από την πρόληψη στον ελληνικό δημόσιο διάλογο…

Και, εδώ που τα λέμε, αυτό δεν είναι εντελώς παράλογο αν σκεφτούμε τι έχει προηγηθεί: Ενώ στην πρόληψη ξέρουμε όλοι ότι η χώρα μας έχει διαχρονικά πρόβλημα, την τελευταία τετραετία έδειξε σημάδια διάλυσης και στην έκτακτη παρέμβαση και την καταστολή.

Δείτε, π.χ., τα επίπεδα στα οποία διεξάγεται ο διάλογος για το πανεπιστημιακό άσυλο. Ενώ στο Κοινοβούλιο φαίνεται να υπάρχει η διάθεση για μία ιδεολογικού τόνου αντιπαράθεση γύρω από το τι εστί άσυλο και για το αν πρέπει να μπει κάρτα εισόδου στα πανεπιστήμια, στον έξω κόσμο, από την τηλεόραση μέχρι τις ιδιωτικές συζητήσεις, το θέμα είναι προσγειωμένο στο αν μπορεί να μπει η αστυνομία στο αμφιθέατρο σε περίπτωση που της τηλεφωνήσει ένας καθηγητής που απειλείται.

Αυτά, όχι γιατί ήρθε στην εξουσία μία κυβέρνηση που είναι πολύ αποτελεσματική σε θέματα ασφαλείας – μένει να φανεί αυτό – αλλά γιατί έφυγε μία κυβέρνηση που όταν αναφερόταν σε συμμορίες έλεγε «τα παιδιά…», όταν έβλεπε βία έλεγε «αυτοί δεν είναι δικοί μας» (ο πρωθυπουργός, όχι ο οποιοσδήποτε: twitter.com/PrimeministerGR/status/997925815705882625), και όταν απέτυχε να προστατεύσει τους πολίτες της από τις πυρκαγιές, τους είπε «καλά να πάθετε.»

Υπό αυτή την έννοια, το χαρακτηριστικό αυτών των λίγων εβδομάδων κυβερνητικής θητείας δεν είναι ο δημοφιλής τίτλος, «επιστροφή στην κανονικότητα» –  η κανονικότητα άλλωστε θέλει το χρόνο της, γιατί αφορά σε ένα σωρό πράγματα.

Εδώ έχουμε μία δυτικού τύπου δημοκρατία, στην οποία ο επικεφαλής των σωμάτων ασφαλείας της «παίζει» μέρα παρά μέρα σε κανάλια, ραδιόφωνα και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χωρίς καν να το επιδιώκει ο ίδιος. Όχι… Καλύτερος τίτλος μέχρι στιγμής είναι το «επιστροφή από τετραετές κώμα».

Για τέτοια επιστροφή στα βασικά μιλάμε…