Περί του πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εγκαινίασε το Γραφείο του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη δεν ασχοληθήκαμε (περιέργως), αλλά η επικαιρότητα μας δίνει την αφορμή να το κάνουμε τώρα, που η νέα κυβέρνηση αποφάσισε να το διατηρήσει ανανεώνοντας το προσωπικό του.

Χωρίς προλόγους, χωρίς περιστροφές και χωρίς αστερίσκους, λοιπόν, το Γραφείο του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη πρέπει να καταργηθεί.

Κατ’ αρχάς, σε γενικές γραμμές το

Γραφείο του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη δεν θα έπρεπε να υφίσταται για τους ίδιους λόγους που δεν θα έπρεπε να υφίσταται και το υπουργείο Μακεδονίας Θράκης: Η ύπαρξη του συγκεκριμένου υπουργείου υποτιμά περίπου τη μισή Ελλάδα. Είτε είναι χρήσιμο και υποτιμά τα γεωγραφικά διαμερίσματα που δεν έχουν δικά τους υπουργεία, είτε δεν είναι χρήσιμο και υποτιμά Μακεδονία και Θράκη. Σε κάθε περίπτωση πάντως, κάποιοι, κάπου, υποτιμώνται...

Σε λιγότερο γενικές γραμμές, η δημιουργία και διατήρηση του συγκεκριμένου φορέα κινείται αντίθετα με τον εξορθολογισμό του δημόσιου τομέα. Κι επειδή έχουμε πει παλιότερα πως καλό θα είναι να καταργηθούν οργανισμοί που δεν χρειάζονται, εξυπακούεται πως το ίδιο πιστεύουμε και για ένα Γραφείο του Πρωθυπουργού στου οποίου την καρέκλα δεν κάθεται ο πρωθυπουργός.

Τέλος και πιο συγκεκριμένα ακόμα, το ζήτημα είναι πρωτίστως συμβολικό. Το εν λόγω γραφείο εν τέλει δεν πρέπει να καταργηθεί επειδή είναι άχρηστο στους πολίτες… Δεν πρέπει να καταργηθεί καν επειδή έχει ρουσφετολογικό χαρακτήρα… Πρέπει να καταργηθεί επειδή είναι άχρηστο, έχει ρουσφετολογικό χαρακτήρα και δημιουργήθηκε τον καιρό της χειρότερης οικονομικής κρίσης μεταπολεμικά.

Κατά αυτή την έννοια, αποτελεί σύμβολο της συριζαϊκής διακυβέρνησης, της περιόδου δηλαδή που οι Έλληνες δεν έκοβαν από την καλοπέρασή τους για να χτίσει η κυβέρνησή τους το κομματικό της κράτος, αλλά έκοβαν από το λαιμό τους. Γιατί, αν το σκεφτεί κανείς, αυτή ήταν η κύρια διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τους «προηγούμενους». Πελατειακό κράτος έστησαν και οι ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, κατά την περίοδο της κρίσης ωστόσο, σκεπτόμενοι υπεύθυνα, πάτησαν φρένο. Κάποιοι εξ αυτών, δε, έβαλαν και όπισθεν.

Σε αυτό το πλαίσιο, μπορεί να υπάρχουν δικαίως προσδοκίες από τη νέα κυβέρνηση να αντιμετωπίσει χρόνιες ελληνικές παθογένειες, αλλά, από την άλλη, το να περιμένει κανείς από αυτή να αποφύγει παντελώς τις μικροκομματικές κακοτοπιές απλά δεν είναι ρεαλιστικό. Ο κομματισμός, αλίμονο, έχει πολύ βαθιές ρίζες σε αυτόν τον τόπο. Άλλο αυτό όμως και άλλο η ακόμα μεγαλύτερη εμπέδωση του κομματικού κράτους εν καιρώ οικονομικής κρίσης.

Εν κατακλείδι, η παραπάνω κριτική δεν εντάσσεται ακριβώς στο πλαίσιο του γνωστού «θέλω να τα πηγαίνει καλά η κυβέρνηση, για αυτό της κάνω κριτική». Η κυβέρνηση σε γενικές γραμμές ήδη τα πηγαίνει καλά, κάτι που σημαίνει ότι τα πηγαίνει καλά και η χώρα, το οποίο με τη σειρά του θα μπορούσε να σημαίνει ότι ένα «στραβοπάτημα» όπως η διατήρηση και στελέχωση του Γραφείου του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη αντέχεται… Δεν πρόκειται περί αυτού όμως.

Πρόκειται για τη μάχη απέναντι στο χειρότερο μας εαυτό, όπως μας συστήθηκε πριν τεσσεράμισι χρόνια και όριζε τις ζωές μας μέχρι και πριν ένα μήνα.

Είναι σκόπιμο αυτόν τον εαυτό να τον αφήσουμε πίσω μας…