Τα αεροπλάνα του Ελληνικού και η εθνική μας μετριότητα

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Αν όλο αυτό το σίριαλ με την επένδυση στο Ελληνικό δείχνει τη δυστοκία του ελληνικού κράτους, οι ίδιοι οι λόγοι που την καθυστερούν δείχνουν τη δυστοκία μέσα μας σαν κοινωνία. Σκεφτείτε μόνο το τελευταίο επεισόδιο της όλης ιστορίας:

Ο υπουργός Ανάπτυξης θέλει να αποσυρθούν τρία αεροπλάνα που κάθονται παρατημένα στο

Ελληνικό, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση γιατί έχουν ανακηρυχτεί, και τα τρία, νεότερα μνημεία του ελληνικού πολιτισμού, μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο…!

Η ενημέρωση των τελευταίων ημερών, βέβαια, λέει πως τα αεροσκάφη τελικά θα μετακινηθούν (χωρίς πάντως να χάσουν την ιδιότητά τους ως μνημεία), αλλά το πραγματικό ζήτημα εδώ  δεν είναι το αν θα προχωρήσει η επένδυση, αλλά οι προτεραιότητές μας σε αυτή τη χώρα και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα γενικότερα.

Ξεκινώντας από το σκεπτικό πίσω από την εν λόγω ανακήρυξη, το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων υποστηρίζει ότι τα τρία αεροπλάνα γίνονται μνημεία «λόγω της ιδιαίτερης ιστορικής αξίας τους, καθώς συνδέονται με την ιστορία των ελληνικών αερομεταφορών και ειδικώς με την Ολυμπιακή Αεροπορία, την εταιρία δηλαδή που, καλύπτοντας το αναγκαίο μεταφορικό έργο, συνέβαλε τόσο στη διαμόρφωση και προβολή της τουριστικής εικόνας της χώρας, όσο και στη σύνδεση των απόδημων Ελλήνων με τη χώρα. Τα τρία (3) αεροσκάφη αποτελούν σπάνια σωζόμενα δείγματα των κατασκευαστικών τύπων στους οποίους ανήκουν και κάθε ένα από αυτά συνδέεται με σημαντικά ορόσημα στην ιστορία των ελληνικών αερομεταφορών.»

Τώρα, όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα… Όπου, για την ιστορία της, η επιμέρους ιστορία των αερομεταφορών της είναι ό,τι είναι το Καρπενήσι για τα νησιά της: μία γλωσσική σύμπτωση. Αν υπάρξει ποτέ τουρίστας που θα πάει κατά λάθος στο Καρπενήσι για να απολαύσει ήλιο, θάλασσα και κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, θα είναι και ο ίδιος που θα πληρώσει εισιτήριο για να ξεναγηθεί σε αμερικανικής κατασκευής αεροπλάνα της δεκαετίας του ‘70 και έναν παλιό αεροδιάδρομο για να πάρει μια ιδέα από ελληνική ιστορία.

Όσο για τη συμβολή της Ολυμπιακής στον τουρισμό και τη σύνδεση των Ελλήνων που αναφέρει το σκεπτικό… Ε, αυτό κάνουν τα αεροπλάνα. Εκτός κι αν τα τρία συγκεκριμένα το έκαναν δωρεάν, οπότε το συζητάμε το θέμα.

Τα αντιπολιτευτικά μέσα, δε, επιτέθηκαν στον υπουργό Ανάπτυξης γιατί είπε να σταλούν τα αεροσκάφη για παλιοσίδερα (sic). Ω, τα ιερά και τα όσια της πατρίδος! Παλιοσίδερα το BOEING 727-284 “Mount Olympus” SX-CBA, το BOEING 747-284B “Olympic Eagle” SX-OAB και το BOEING 737-284 ADVANCED “Apollo” SX-BCA;

Συγγνώμη και με κάθε σεβασμό στο σκεπτικό των ειδικών, αλλά ένα έθνος που ονομάζει μνημεία του αεροπλάνα και ταβέρνες (έχει γίνει και αυτό), την ώρα που βλέπει τους συνδικαλιστές του να ανεβάζουν πανό στην Ακρόπολη και τους φιλότεχνούς του να κολλούν τις τσίχλες τους στα μάρμαρα του Ηρωδείου, δεν μπορεί παρά να περνά πολύ σοβαρή κρίση· όχι απλώς οικονομική ή πολιτική, αλλά βαθιά πολιτισμική. Μία κρίση ταυτότητας, μία ανασφάλεια, μία σύγχυση γενικώς, όπου το πρόβλημα δεν είναι η ίδια η κατάστασή μας αλλά η άρνησή μας να τη δούμε. Για αυτό και οι επενδύσεις περιμένουν,  όταν έχουμε τρία «σπάνια σωζόμενα δείγματα» Μπόινγκ και έναν ιστορικό(;) αεροδιάδρομο, σωστά;

Με άλλα λόγια, το ζήτημα δεν είναι ότι δεν βγάζουμε πια Παρθενώνες όπως στο παρελθόν. Εκείνος ο πήχης, αλίμονο, είναι πολύ ψηλά. Το ζήτημα είναι ότι προσποιούμαστε ότι η μετριότητά μας είναι κάτι παραπάνω από μετριότητα για να αντέξουμε το παρόν…