Πρέπει να είναι εντελώς αφελείς εκείνοι που πιστεύουν ότι η πιθανότατη επίθεση εναντίον της Συρίας θα τελειώσει σε λίγες ημέρες και θα περιοριστεί στην αποκατάσταση της τάξης με την ρίψη κάποιων πυραύλων.
Η πυροδότηση μπορεί να αλλάξει ακόμη και τον χάρτη της περιοχής και είναι περισσότερο από βέβαιο ότι δεν θα έχει σύντομο τέλος, αφού θα ακολουθήσει η αναπόφευκτη αποσταθεροποίηση.
Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου το κοκτέιλ των πολιτικών και θρησκευτικών αντιθέσεων είναι εκρηκτικό.
Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι η Αραβική άνοιξη που δημιούργησε ελπίδες δημοκρατικής μετεξέλιξης των αυταρχικών αραβικών καθεστώτων, όχι μόνο πνέει τα λοίσθια, αλλά έκανε την περιοχή «μπουρλότο».
Δεν πρέπει, τέλος, να διαφεύγει της προσοχής μας η πιθανή εκκόλαψη του τριγώνου Τουρκίας- Αιγύπτου- Ιράν, με ότι αυτό συνεπάγεται για τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά μας.
Στον χορό αναπόφευκτα μπαίνει και η χώρα μας. Δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Κι υπό αυτή την έννοια δεν είναι κατανοητές οι φωνές που οραματίζονται πολιτική και κάθε άλλου είδους ουδετερότητα.
Ουδετερότητα από τι; Από την επιχείρηση της Δύσης απέναντι σε ένα στυγνό διδακτορικό καθεστώς;
Ουδετερότητα σε τι; Σε μια περιοχή στην οποία βρισκόμαστε σε κυρίαρχη γεωγραφική θέση κι είναι βέβαιο ότι θα αποσταθεροποιηθεί περισσότερο;
Το σκηνικό θυμίζει λίγο από εκείνα τα χρόνια των αρχών του περασμένου αιώνα, όπου ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ζητούσε ουδετερότητα απέναντι στις δυνάμεις της Αντάντ κι έφτασε στη ρήξη με τον Ελ. Βενιζέλο που μέσω της συμμετοχής επιζητούσε –και κατάφερε- να μεγαλώσει την Ελλάδα καθιστώντας την αιχμή του δόρατος των δυνάμεων της Δύσης.
Κι όσες φορές η Ελλάδα συντάχθηκε με τις δυνάμεις της Δύσης, μόνο οφέλη αποκόμισε. Εδαφικά και οικονομικά.
Κι όσα χάθηκαν –εδαφικά κι οικονομικά- χάθηκαν εξ αιτίας της δικής μας ανικανότητας.
Ξεκάθαρη εκτίμησή μας είναι ότι η Ελλάδα οφείλει να συνταχθεί ενεργά κι αποφασιστικά στο πλευρό της Δύσης, πολύ περισσότερο αφού είναι σαφές ότι ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Ισραήλ συγκροτούν ένα μέτωπο που μπορεί να οδηγήσει σε ευρύτατες ανακατατάξεις στην περιοχή.
Σ’ αυτές τις ανακατατάξεις η Ελλάδα πρέπει να είναι παρούσα.
Όχι μόνο για να ωφεληθεί στη νέα αρχιτεκτονική που ενδεχομένως θα προκύψει στην περιοχή, αλλά και για να επιβεβαιώσει την χρησιμότητά της στη Δύση.
Είναι σαφές ότι στον νέο δρόμο που δημιουργείται στην Ανατολική Μεσόγειο με τα ενεργειακά κοιτάσματα, η «λωρίδα ασφαλείας» θα είναι το Ισραήλ κι η Κύπρος.
Πώς, λοιπόν, θ’ απουσιάζει απ’ αυτήν την λωρίδα –που πρέπει να χαλυβδωθεί- η Ελλάδα;
Είναι ξεκάθαρο ότι τα συμφέροντά μας είναι κοινά.
Εκεί είναι η θέση μας. Στον «νέο δρόμο», στη «νέα λωρίδα ασφαλείας».
Κι οφείλει να ξεπεράσει τα παιδικά καθυστερημένα της σύνδρομα – μετεμφυλιακά, πολιτικά, ουτοπικά , φοβικά κλπ- και να δει με νηφαλιότητα και ξεκάθαρη στρατηγική το μέλλον της.
Οφείλει να σταθεί στο πλευρό εκείνων των συμμάχων της που ούτε επιχείρησαν να πάρουν τα τιμαλφή της (μόλις προχθές οι Γερμανοί υπαινίχτηκαν την πλήρη αρπαγή όλων των ελληνικών ασημικών – υποδομών, έναντι του χρέους), ούτε μποϋκοτάρισαν την επιχείρηση εξόδου από την κρίση (Ρωσία), ούτε της έβαλαν τη θηλιά στο λαιμό.
Οφείλει και κάτι ακόμη.
Να ξεφύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα από την δίνη της Γερμανίας. Καθιστώντας σαφές ότι ανήκει στη Δύση κι όχι στην κυβέρνηση της Μέρκελ.
Και κάτι τελευταίο.
ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία, έστω και για λόγους πολιτικής συγκυρίας, δεν μας θέλουν γονατιστούς αλλά όρθιους, όπως σχεδόν όλα τα χρόνια ύπαρξης του νεοελληνικού κράτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου