Πόσο σε κόντυναν...

Λένε –και σωστά- πως όταν κτίζεται μια ποδοσφαιρική ομάδα απαιτείται υπομονή.

Με την προϋπόθεση ότι τα υλικά είναι τα κατάλληλα.

Στον Παναθηναϊκό, όμως, είναι σαφές ότι τα υλικά είναι δεύτερης, ίσως και τρίτης διαλογής.

Η περιβόητη πολυμετοχικότητα διέλυσε την πλέον υγιή, την πλέον ασφαλή ελληνική ομάδα.

Οι σωτήρες αναζήτησαν την λεζάντα των εξωφύλλων και της εφήμερης δόξας κι ύστερα
πήδηξαν πρώτοι από το βυθιζόμενο σκαρί που οι ίδιοι οδήγησαν στην ξέρα.

Οι ημιμαθείς πήραν τα ηνία κι ιδού η εικόνα.

Ένας Παναθηναϊκός έρμαιο του κάθε Πανιώνιου.

Που κι αυτός είναι νέα ομάδα.

Με τη διαφορά ότι αυτός παίζει λίγο μπάλα κι όχι κάτι σαν μπάλα.

Ο Παναθηναϊκός μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα κόντυνε επικίνδυνα.

Οι γίγαντες έγιναν νάνοι.

Ποδοσφαιριστές που πριν ένα δυο χρόνια δεν θα διανοούνταν ότι μπορούν να φορέσουν την φανέλα του βαφτίστηκαν μέσα σε μια νύχτα…. παικταράδες!

Κάποιος Καρέλης που έπαιζε αναπληρωματικός στον Εργοτέλη, πήρε φανέλα βασικού στον Παναθηναϊκού.
 Ιεροσυλία!

Κάποιος Μέντες, φόρεσε τη φανέλα με το τριφύλλι για να παίξει τον ρόλο του Ζιλμπέρτο Σίλβα, του Κατσουράνη, ακόμη και του Βιτόλο ή πιο παλιά του Ζάετς.

Κάποιος Κουτρουμπής, φορά τη φανέλα που φόρεσαν οι Κυργιάκος, Χένρικσεν, Καλιτζάκης, ακόμη ακόμη κι ο Μπουμσόγκ.

Κάποιος Ντίνας, αστέρι της τρίτης εθνικής, ανέλαβε να συντονίζει το κέντρο του Παναθηναϊκού!

Κάποιος Νάνο, όνομα και πράγμα, περιφέρεται στην αριστερή διάταξη της ομάδας.

Κάποιος Λαγός, με οκτώ συμμετοχές ως αναπληρωματικός στην πρώτη ομάδα, χρίστηκε αρχηγός της ομάδας.

Κι ένας Ζέκα, να βαφτίζεται, σώνει και καλά, ηγέτης.

Τραγωδία!
Καταπράσινη τραγωδία!

Τα μεγάλα λόγια, οι πηχυαίοι τίτλοι των εφημερίδων που πούλησαν ελπίδα στους φίλους της ομάδας, γκρεμίστηκαν με πάταγο στη Νέα Σμύρνη.
Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και στην αφετηρία του πρωταθλήματος αν δεν βοηθούσε η συγκυρία με το γρήγορο προβάδισμα απέναντι στην ελλιπέστατη ομάδα του Αγρινίου.  

Η έλλειψη ποιότητας αυτής της ομάδας είναι ορατή ακόμη και σε πιτσιρικά της αλάνας.
Η έλλειψη ποδοσφαιρικών προσωπικοτήτων ξεπερνά ακόμη και τις πιο τρελούς εφιάλτες των φίλων του Παναθηναϊκού.

Κι η λύση του προβλήματος είναι σαφές ότι ξεπερνά τόσο τον Νταμπίζα, όσο και τον προπονητή Αναστασίου.

Είναι στα χέρια του Αλαφούζου.

Ο οποίος πήρε την ομάδα χωρίς να πληρώσει χρήματα, απέτυχε στο εγχείρημα της παναθηναϊκής συμμαχίας και πλέον έχει μπροστά του τον μονόδρομο.
Που δεν είναι άλλος από το να βάλει βαθειά το χέρι στην τσέπη. Αν μπορεί.

Είναι οι επιλογές προσωπικοτήτων που θα αλλάξουν την εικόνα.

Ακούμε και διαβάζουμε ονόματα υποψηφίων να φορέσουν τη φανέλα με το τριφύλλι –με τα χρήματα του Μαυρία- και γεμίζουμε απογοήτευση.

Αλήθεια, ολόκληρο καλοκαίρι εκτός του Πράνιτς που δεν θέλει η Σπόρτινγκ, δεν υπήρχε άλλος παίκτης στην παγκόσμια αγορά;
Δεν υπήρχαν άλλες λύσεις από τους παροπλισμένους ποδοσφαιρικά Σουηδούς που τελικά αποκτήθηκαν;
Εκτός από εκείνον τον πιτσιρικά Νιγηριανό που έφεραν εσχάτως δεν υπήρχε κάτι άλλο;
 Ήταν τρελός, όπως ειπώθηκε, ο Ολλανδός Φάλκενμπουργκ που συμφώνησε στη μεταγραφή του κι όταν ζήτησε προκαταβολή 30 χιλιάδων ευρώ…απορρίφτηκε;
Τα ίδια δεν έγιναν με κάποιον Καστιγιόν;
Τα ίδια δεν έγιναν με τους Καραγκούνη και Σεϊταρίδη;

Ξαναλέμε ότι η λύση του προβλήματος ξεπερνά τους Νταμπίζα και Αναστασίου…

Ασφαλώς και δεν μπορεί να είναι οι…ενέσεις ηθικού που προβάλλονται σήμερα από τον τύπο και την «πράσινη» διοίκηση, ως αναγκαίες.

Οι ενέσεις ηθικού γίνονται όταν έχουν προηγηθεί άτυχες στιγμές.

Εδώ όμως δεν υπάρχουν άτυχες στιγμές.

Υπάρχει έλλειμμα ποιότητας, κόντεμα της «πράσινης» φανέλας….

Κι αν η λύση που ξεπερνά τους Νταμπίζα και Αναστασίου δεν μπορεί να επιτευχθεί, τότε οι καθαρές κουβέντες είναι προτιμότερες.

Για να υπάρχει άλλοθι σε όσα ακολουθήσουν…