«Καλός» ΣΥΡΙΖΑ εναντίον «κακών» τραπεζών

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Σε άλλη μία επίδειξη αποχής από την πραγματικότητα από πλευράς κυβέρνησης, προβεβλημένο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργός Παιδείας έδωσε τον τόνο για το επόμενο από τα ήδη πολλά ψευτοδιλήμματα της κυβέρνησης: ΣΥΡΙΖΑ εναντίον τραπεζών.

Για να δείξει, συγκεκριμένα, πόσο σκληρά θα διαπραγματευτεί το λαϊκό υποτίθεται κόμμα του την

προστασία της πρώτης κατοικίας, δήλωσε με στόμφο ότι «στην Ελλάδα δεν έχουμε τραπεζοκρατία». Θύμισε, έτσι, τον πρώην υπουργό Οικονομίας και Ανάπτυξης που είπε «δεν θα τα θυσιάσουμε όλα στον Μολώχ του κέρδους» και τον νυν υπουργό Παιδείας που υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να αφήνουμε την αγορά να καθορίζει την κατεύθυνση των πανεπιστημίων μας. Διαβάζεις αυτές τις δηλώσεις και νομίζεις ότι όλοι αυτοί είναι υπουργοί στο Ηνωμένο Βασίλειο…

Το να είσαι στην Ελλάδα και να λες ότι θα δώσεις μάχη για να μην κυβερνήσουν οι τραπεζίτες (sic) είναι ίδιο με το να είσαι στην Ανταρκτική και να πουλάς ψυγεία. Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας βέβαια δεν είναι τόσο ο ίδιος ο «πωλητής», αλλά ότι αν υπήρχαν Έλληνες στην Ανταρκτική μάλλον θα τα αγόραζαν. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι οι τράπεζες από μεγάλο μέρος του κόσμου εξακολουθούν να θεωρούνται ο βασικός κακός της ιστορίας της ελληνικής κρίσης και υπεύθυνες για τους ελέγχους κεφαλαίων (capital control) μαζί με τους ξένους. Στο μεταξύ ο ίδιος αυτός κόσμος έχει τις καταθέσεις του στις ίδιες αυτές τράπεζες.

Όχι ότι το τραπεζικό μας σύστημα δεν έχει μερίδιο ευθύνης για την οικονομική κρίση, φυσικά και έχει, αλλά εκτός του ότι η διάγνωση για τα δεινά μας έχει βγει προ πολλού και πάνω πάνω γράφει ως πρώτη και κύρια αιτία «Ελληνικό Κράτος», δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι τράπεζες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της οικονομίας. Μπορεί να τις αντιπαθούμε, αλλά δεν έχουμε την πολυτέλεια να τις αγνοούμε. Ειδικά αυτόν τον καιρό, γιατί όταν οι τράπεζες έχουν πρόβλημα κεφαλαιακής επάρκειας μέσα σε μία οικονομία που στερείται εμπιστοσύνης και δεν κάνει κανείς κάτι για αυτό, το πρώτο που θα συμβεί είναι οι έλεγχοι κεφαλαίων και το δεύτερο το κούρεμα των καταθέσεων των ιδιωτών και το πρώτο στην Ελλάδα το έχουμε καλύψει ήδη.

Το Νοέμβριο του 2016, γράφαμε:

«…Στα δικαστήρια έχει συσσωρευτεί τεράστιος όγκος υποθέσεων, λόγω της μαζικής προσφυγής στο νόμο Κατσέλη, οι πλειστηριασμοί πάγωσαν πριν καν ξεκινήσουν και ο εξωδικαστικός μηχανισμός για τη ρύθμιση των χρεών που έχουν οι επιχειρήσεις καθυστερεί. Μπορεί σε πολλούς να αρέσει αυτή η κατάσταση επειδή… “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”, αλλά υπάρχει κι εκείνο το πεισματάρικο πράγμα που λέγεται πραγματικότητα, που θέλει τις τράπεζες να έχουν κεφαλαιακή επάρκεια, ειδάλλως η οικονομία διαλύεται, και τους εταίρους μας να μην πληρώνουν αιωνίως τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών μας. Όπου “οικονομία που διαλύεται”, όλοι μας. Όχι οι τραπεζίτες…» (GR POST, 17/11/2016, «Το επόμενο βήμα προς την άβυσσο»)

Από τότε, το μόνο που άλλαξε είναι ότι οι πλειστηριασμοί άρχισαν να γίνονται ηλεκτρονικά, αλλά, πρώτον, η πρόοδος εν προκειμένω είναι πολύ μικρή σε σχέση με τις ανάγκες του τραπεζικού συστήματος και, δεύτερον, η κυβέρνηση πάει να το «ισορροπήσει» αυτό προσπαθώντας τώρα να καλύψει με το νόμο Κατσέλη και επιχειρηματικά δάνεια. Έρχονται εκλογές, βλέπετε…

Μ' αυτά και μ' αυτά, τα «κόκκινα» δάνεια  από πρόβλημα έγιναν κίνδυνος και έπρεπε να πιέσουν οι ευρωπαίοι εταίροι (πάλι) για να βρεθεί μια κάποια βιώσιμη λύση, έστω βραχυπρόθεσμα.

Κι επειδή όταν δεν πληρώνουν εκείνοι που χρωστάνε, θα αναγκαστούν να πληρώσουν κάποιοι άλλοι, ο λογαριασμός πάει στους φορολογούμενους (πάλι), σε αυτούς δηλαδή που ο ΣΥΡΙΖΑ προσποιείται ότι υπερασπίζεται διαπραγματευόμενος με τους κακούς τραπεζίτες.

Τώρα βέβαια κάποιος μπορεί να τα βλέπει πολύ «νεοφιλελεύθερα» όλα τα παραπάνω και να πει «και με την πρώτη κατοικία, που κινδυνεύει να την πάρει η τράπεζα, τι γίνεται;»

Με την πρώτη κατοικία γίνεται ό,τι γίνεται με τα πάντα σε αυτή τη χώρα:

Όταν σε μία κοινωνία δεν υπάρχει άμεση και αυστηρή εφαρμογή του νόμου, οι εξαιρέσεις γίνονται τόσες πολλές που δεν υπάρχει πια κοινωνία και, χωρίς κοινωνία, δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική πρόνοια. Αυτό ακριβώς αναλύαμε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα. Μην τα ξαναγράφουμε…