Οι λούμπεν πολιτικοί μιας λούμπεν κοινωνίας

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ομολογώ ότι δεν ξέρω τον τρόπο που ο Αλέξης Τσίπρας καταφέρνει και κινείται συνεχώς μέσα στην δευτερεύουσα και τριτεύουσα πολιτική κοινωνία του λούμπεν που συγκεντρώνει δίπλα του.

Ομολογώ, επίσης, ότι δεν μπορώ να κατανοήσω  πώς είναι δυνατόν πολιτικοί (έστω και χαμηλού διαμετρήματος) να τρέχουν να γλύψουν εκεί που έπτυαν, ακόμη και πριν λίγο καιρό.

Τέλος, ομολογώ, ότι δεν

μπορώ να κατανοήσω για ποια Κεντροαριστερά μπορούν να μιλάνε ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοί του, όταν στην αυλή αυτής της δήθεν Κεντροαριστεράς ακκίζονται η Μεγαλοιοκονόμου, η Παπακώστα, ο Κουίκ, η Κουντουρά, ο Παπαγγελόπουλος κι  ο Αντώναρος , δίπλα στους Κουρουμπλή, Κοτζιά, Κατρούγκαλο, Σπίρτζη, Τόσκα, Ξενογιαννακοπούλου, Μπόλαρη, Κοτσακά, Ραγκούση, Μπίστη κλπ; Που από προχθές  έχουν και διάδημα, τους Μωραΐτη και Τόλκα;

Οι περισσότεροι εκ τούτων, ειδικά της τελευταίας εσοδείας προσχωρήσαντες, ήταν οι απόλυτοι υβριστές του ΣΥΡΙΖΑ και η ηπιότερη κατηγορία που του προσήπταν ήταν η… απάτη και ο καιροσκοπισμός!

Τι άλλαξε λοιπόν και σήμερα τρέχουν να γίνουν υπουργοί του;

Θα προσπαθήσω να μπω στο μυαλό τους.

1. Οι περισσότεροι εξ αυτών δεν θα έβλεπαν ποτέ υπουργική καρέκλα κι όταν τους προσφέρθηκε ξέχασαν αρχές, ιδεολογίες, ψηφοφόρους και κυρίως προσωπική αξιοπρέπεια.
2. Οι περισσότεροι εξ αυτών ισχυρίζονται ότι άλλαξε το ΠαΣοΚ, άλλαξε και η Νέα Δημοκρατία και πλέον δεν τους εκφράζουν.  Θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό αυτό αν δεν υπήρχαν τα μέχρι προσφάτως γραπτά τους με ατέλειωτες δηλώσεις οργής εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.  Άρα, αν όντως είχε αλλάξει το κόμμα το οποίο μέχρι πριν λίγο τους φιλοξενούσε, η ιδιώτευση θα ήταν η πιο αξιοπρεπής και έντιμη λύση. Προφανώς, όμως, δεν την σκέφτηκαν αφού διακατέχονται από μια ευγενή σκέψη να σώσουν την Ελλάδα…

Κι από την άλλη πλευρά, είναι ο Αλέξης Τσίπρας κι ο ΣΥΡΙΖΑ.

 Ο οποίος γνωρίζει ότι δεν θα ξαναγευθεί την ηδονή της εξουσίας  αν, κυρίως,  δεν διαλύσει το ΚΙΝΑΛ κι αν δεν δημιουργήσει προβλήματα στη Νέα Δημοκρατία.

Να σταθούμε στο ΚΙΝΑΛ.

Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί ότι μαζεύοντας πρόσωπα (έστω και τεταρτοκλασάτα) που έχουν θητεύσει στο ΠαΣοΚ, νομίζει ότι εκπέμπει την εικόνα ηγεμονίας της Κεντροαριστεράς και ότι εκπροσωπεί ακόμη και το ΚΙΝΑΛ. Επιπλέον, ίσως θεωρεί ότι οι ψηφοφόροι του ΠαΣοΚ θα νιώθουν πιο οικεία με τόσα δικά τους πρόσωπα στην κυβέρνηση.

Όμως, ποιον μπορεί να πείθει όταν προσελκύει πρόσωπα με ελάχιστη πολιτική υπόσταση κι αποδοχή; Πολύ περισσότερο αφού δεν έχει υπάρξει μετοίκιση στον ΣΥΡΙΖΑ στελέχους εγνωσμένης πολιτικής εμβέλειας, ώστε να υπάρχει ειδικό βάρος στο εγχείρημα;

Είναι και κάτι άλλο:

Ο Τσίπρας μαζεύει τους λούμπεν και πολιτικά «πεθαμένους», ενώ παλαιότερα, ο Ανδρέας Παπανδρέου (τον οποίο μιμείται ο πρωθυπουργός ακόμη κι ως προς τον τόνο της φωνής ή τις κινήσεις του), προσέλκυε στο ΠαΣοΚ τις σημαντικές προσωπικότητες της πολιτικής και της κοινωνίας. Ο Ανδρέας, πήρε στο ΠαΣοΚ τον Γιάννη Μπούτο, τον Τρίτση, τον Γλέζο, ακόμη και τον αμφιλεγόμενο Μάρκο Βαφειάδη για να σηματοδοτήσει κάτι.

Το ίδιο έκανε κι ο γιος του. Συνεργάστηκε με λαμπερά πρόσωπα.

Τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο, τον Στέφανο Μάνο, τον Μίμη Ανδρουλάκη. Ασχέτως αν η πρωτοκαθεδρία (δυστυχώς για τον τόπο) ήταν στα χέρια των διάφορων ανίκανων υπουργών του. Κάποιους από τους οποίους τους έβρισκε στα γυμναστήρια….

Άρα, μιλάμε πια με βάση το γνωστό ρηθέν, πως όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται ή επιχειρείται να αντιγραφεί, καθίσταται φάρσα.

Πρέπει να πούμε κι αυτό:

Βλέπεις το βιογραφικό της νέας υπουργού Μακεδονίας – Θράκης και κατανοείς απολύτως ότι το παιγνίδι για τον τόπο είναι χαμένο με τούτη την κυβέρνηση.

Το αντιγράφω: «Αποφοίτησε το 1979 από το Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο. Σπούδασε Γαλλική φιλολογία στο ΑΠΘ. Στον ελεύθερο χρόνο της σκέφτεται και δρα μαζί με άλλους, με στόχο να καταφέρουν ν’ αλλάξουν την πόλη τους, τη χώρα κι ολόκληρο τον κόσμο. Περπάτησε στην Πράγα, στη Γένοβα και σε πολλούς άλλους κινηματικούς σταθμούς ανάτην υφήλιο, ενώ έβαλε τα δυνατά της για να κάνει τη Θεσσαλονίκη να αναπνεύσει –έστω και για λίγο- τον αέρα της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας τον Ιούνη του 2003. Είναι μέλος της Γραμματείας του Κεντρικού Συμβουλίου του Συνασπισμού»!!!!

Καταλαβαίνετε; Η ιδιαιτέρα του κυβερνητικού εκπροσώπου έγινε υπουργός με αυτό το βιογραφικό στον οποίο μας αποκαλύπτει ότι … σκέφτεται και …περπατά!

Μπορούμε να πούμε και να γράψουμε για τη νέα υπουργό και την πολιτική κουλτούρα της Αριστεράς, ένα σωρό ευφυολογήματα. Μα δεν έχει νόημα πια. Απλά σκέφτομαι πώς θα πω στην κόρη μου «διάβασε», «προσπάθησε», «ξεπέρασε τον εαυτό σου για να προκόψεις»…

Να πούμε κάτι ακόμη:

Εμείς, ως κοινωνία, τι στα κομμάτια κάνουμε;

Πώς μπορούμε να παρακολουθούμε με απάθεια την πολιτική αήθεια του Αλέξη Τσίπρα και την υπόθαλψη προσώπων που δεν διαθέτουν το ειδικό πολιτικό βάρος να ασκούν εξουσία για το καλό μας;

Πώς μπορούμε να ανεχόμαστε ως πολιτικούς ταγούς εκείνους που δεν έχουν ενδοιασμούς να ξεσκίσουν τις ίδιες τους τις αξίες και να αυτοεξευτελίζονται για μια καρέκλα; Για μια πολιτική καριέρα;

Πώς μπορούμε ν’ αποδεχόμαστε ως υπουργούς εκείνους που έλεγαν ότι «με αυτούς που εξαπάτησαν τον ελληνικό λαό δεν θα συνεργαστούμε ποτέ» (Θάνος Μωραΐτης); Ή που έλεγαν ότι ο Τσίπρας είναι θλιβερός και αμοραλιστής (Κατερίνα Παπακώστα). Και τώρα του καταθέτουν τα διαπιστευτήρια τους;

Θα πει κάποιος, ότι εσχάτως μετακινήσεις έγιναν και προς άλλα κόμματα.

Η διαφορά, η μεγάλη διαφορά είναι ότι αυτά δεν κυβερνούν. Άρα οι μετακινήσεις αυτές δεν περιέχουν επιβράβευση δια κυβερνητικής καρέκλας και δεν αποτελούν επιβράβευση του Τσίπρα και της κυβέρνησής του, που τους κατηγορούσαν ως καταστροφείς…

Αναρωτιέμαι λοιπόν:

Μήπως τελικά είμαστε ένας λαός που επιβραβεύει τον αμοραλισμό και την κυνικότητα;

Μήπως είμαστε ένας λαός που προκειμένου να κερδίσει κάτι,  δεν ενοχλείται όταν του λένε κατάμουτρα ψέματα και τον παραπλανούν συνειδητά;

Μήπως είμαστε ένας λαός που έχει ξεχάσει τι σημαίνει πολιτική ηθική και αξιοπρέπεια;

Μήπως είμαστε ένας λαός που επιβραβεύει τη μετριότητα και την κακοήθη ιδεοληψία που ηδονίζεται να βρίσκεται στο έλεος ανεπάγγελτών που πάσχουν από παραλήρημα μεγαλείου;

Μήπως είμαστε, τελικά, ένας λαός λούμπεν και δεν μας ενοχλεί το πολιτικό λούμπεν;

Μήπως είμαστε άξιοι της μοίρας μας;

Θα δούμε. Κυριακή (των εκλογών) κοντή γιορτή….