Δέκα μύθοι που ταλαιπωρούν την Ελλάδα

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Την Κυριακή που μας πέρασε, στην Πάτρα έκαψαν ως βασιλιά καρνάβαλο την «Αστική Δημοκρατία». 

Με αφορμή αυτό το γεγονός και δεδομένου ότι, πρώτον,  αυτή η διάκριση μεταξύ αστικής και «μη αστικής» δημοκρατίας δεν είναι παρά ένα τεράστιο παραμύθι το οποίο καταπίνουν αμάσητο οι περισσότεροι Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, και, δεύτερον, στην Ελλάδα κάθε άλλο παρά έλλειψη έχουμε από τέτοιου είδους παραμύθια, φτιάξαμε ένα κατάλογο με τα πιο χαρακτηριστικά...

Παρακάτω, λοιπόν, παρατίθενται δέκα μύθοι που

αφορούν κυρίως την πολιτική και διατρέχουν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, καθώς τους ενστερνίζονται άνθρωποι από όλο το πολιτικό φάσμα:

1. Η αστική δημοκρατία: Αν και εμπνευσμένο από την Αριστερά, πρόκειται για ένα εφεύρημα το οποίο όχι απλά αποδέχονται και στη Δεξιά, αλλά το υπερασπίζονται κιόλας. Έχουμε ξαναπεί, καθώς έχουμε ασχοληθεί και παλαιότερα με το ζήτημα, ότι η δημοκρατία είναι μία, και δεν είναι άλλη από αυτή που βλέπουμε ότι λειτουργεί παντού στο σύγχρονο κόσμο. Για αστούς και προλετάριους, φτωχούς και πλούσιους, δεν έχει άλλη. Επίσης, εκτός από την αστική δημοκρατία, σε καμία σύγχρονη κοινωνία δεν υπάρχει αστική ευγένεια, αστική ανατροφή κ.α. Το έχουμε αναλύσει εξαντλητικά το όλο θέμα, εδώ: https://grpost.blogspot.com/2017/07/blog-post_27.html(Η «αστική ευγένεια», η πάλη των τάξεων και άλλα παραμύθια της Αριστεράς, GR POST, 27/07/2017)

2. Η μάχη κατά του νεοφιλελευθερισμού: Έχει παρατηρηθεί μία κάποια διάσταση απόψεων στη χώρα μας για το τι ακριβώς σημαίνει νεοφιλελευθερισμός. Σε κάθε περίπτωση, αν ποτέ πέρασε από την Ελλάδα, σίγουρα δεν ακούμπησε. Αυτό, γιατί αν σε κάτι οφείλουμε να συμφωνήσουμε όλοι είναι ότι, το λιγότερο, ο νεοφιλελευθερισμός κινείται αντίθετα του κρατισμού. Αν λάβουμε υπόψη, έστω, ότι οι εν Ελλάδι πιο «σοβαροί» πολέμιοί του, του καταλογίζουν την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, πρέπει να πούμε ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να περιμένουν να απορρυθμιστεί και η αγορά προϊόντος (λ.χ., να ανοίξουν σε ανάλογο βαθμό και τα επαγγέλματα) πριν ορμήσουν στη μάχη εναντίον του. Δεν έχουμε ελεύθερη αγορά; Δεν έχουμε και νεοφιλελευθερισμό, απλά και ξεκάθαρα.

3. Προοδευτισμός = Αριστερά: Προοδευτισμός στην πράξη = προσπάθεια να γίνουν όλα καλύτερα. Αριστερά στην πράξη = προσπάθεια να γίνουν όλα δημόσιο. Απλά όχι.

4. «Τι κάνει το κράτος;»/«Φταίει η πολιτεία»: Φταίει η πολιτεία που δεν επεμβαίνει αποφασιστικά, που δεν κάνει κάτι, που δεν ασχολείται γενικότερα, αλλά νωρίτερα την ευνουχίσαμε, οπότε πρωτίστως φταίμε εμείς. Η χιλιόχρονη ιστορία των αυθαιρέτων στη χώρα μας είναι ένα καλό παράδειγμα επ’ αυτού.

5. Το δικαίωμα στη μονιμότητα: Η μονιμότητα σε μία θέση εργασίας δεν (μπορεί να) είναι δικαίωμα. Αυτό δεν το καταλαβαίνει μόνο κάποιος που γνωρίζει τι εστί δικαίωμα, αλλά και κάποιος που σκέφτεται με κοινή λογική. Επίσης, το κράτος δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα και η λήξη σύμβασης δεν είναι απόλυση… Υπάρχει λόγος να αναλυθεί παραπάνω το αυτονόητο;

6. Οι «προπληρωμένες» συντάξεις: Το «τα λεφτά της σύνταξής μου τα έχω προπληρώσει» είναι μύθος. Αν υπάρχουν κάποιοι που όντως παίρνουν σύνταξη την οποία ως συνολικό ποσό την έχουν προπληρώσει ως εργαζόμενοι, είναι οι εξαιρέσεις. Αν δεν ήταν, το ασφαλιστικό της χώρας θα ήταν βιώσιμο. Και δεν μιλάμε για τώρα, που κάποιος μπορεί να (και έχει) πει ότι το ασφαλιστικό δεν βγαίνει γιατί χτύπησε τα ταμεία η κρίση και το κούρεμα του PSI. Μιλάμε για νωρίτερα, όπως το 2001, που ο Τάσος Γιαννίτσης ήθελε να το μεταρρυθμίσει και δεν τον αφήσαμε.

7. Η φωνή του ΚΚΕ χρειάζεται στο Κοινοβούλιο: Αν μπορεί να φανεί σε οποιοδήποτε κοινοβούλιο χρήσιμη η φωνή του ΚΚΕ, είναι στη ρωσική Δούμα του 1910. Οι μη κομμουνιστές που την βρίσκουν χρήσιμη και τώρα δεν έχουν παρακολουθήσει ελληνικό Κοινοβούλιο πάνω από πέντε λεπτά συνεχόμενα, δεν εξηγείται αλλιώς...

8. «Σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν κάποιοι λίγοι κακοί»: Δυστυχώς, οι «όχι καλοί» επαγγελματίες στην Ελλάδα δεν είναι μία μικρή μειοψηφία – αν ήταν, η ιστορία της ελληνικής κρίσης θα ήταν πολύ διαφορετική – και ελάχιστη απόδειξη αυτού είναι τα επίπεδα φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής στη χώρα. Κι αν οι επαγγελματίες έχουν δικαιολογία τώρα, που φόροι και εισφορές έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, δεν έχουν για την περίοδο των παχιών αγελάδων, όταν και τα ποσοστά των μη δηλωθέντων εισοδημάτων των αυτοαπασχολούμενων και των αγροτών κυμαίνονταν στο 58% και στο 53% αντίστοιχα (Ernst & Young, έρευνα για τα έτη 2004 και 2005). Εδώ που τα λέμε βέβαια, αν είναι «κακοί» οι πολίτες – βλ. νούμερο 4 – τι προσδοκίες να υπάρχουν για τους επαγγελματίες;

9. Οι άνθρωποι πάνω από τους αριθμούς: Ψευτοδίλημμα επιπέδου «οικονομία ή πολιτική» και αοριστολογία τύπου «η στατιστική είναι ο καλύτερος τρόπος να πεις ψέματα», μαζί. Οι αριθμοί και οι ζωές μας είναι οι δύο όψεις του νομίσματος που λέγεται πραγματικότητα. Απλά η πραγματικότητα, ούσα πολύπλοκη, είναι συνδυασμός πολλών αριθμών για αυτό και πολλές φορές, όταν επιλέγουμε μόνο αυτούς που μας συμφέρουν, λέμε μόνο τη μισή αλήθεια. Αυτό είναι πολύ διαφορετικό από το να θεωρούμε ότι η επιστημονική μέθοδος δεν έχει θέση στην αναζήτηση της ευημερίας μας (γιατί περί αυτού πρόκειται).

10. «Όλοι τους το ίδιο είναι (οι πολιτικοί)»: Το μέγιστο παραμύθι, που όμως καταφέρνει και αναπαράγεται ακόμα. Όσοι κι αν το πιστεύουν, όσο κι αν το πιστεύουν, και μόνο το γεγονός ότι ακούγεται σταθερά τόσα χρόνια δείχνει πόσο έτοιμοι είμαστε πάντα σαν λαός να αποποιηθούμε των ευθυνών μας και ακριβώς εκεί είναι και η δύναμή του. Απόδειξη ότι δεν ισχύει είναι, το λιγότερο, αυτά που ζούμε την τελευταία τετραετία κι αν κάποιος σε αυτά τα τέσσερα χρόνια δεν βλέπει διαφορά με τα προηγούμενα, καμία ανάλυση και κανένα επιχείρημα, είτε είναι γραμμένα σε άρθρο είτε σε έκθεση του ΔΝΤ είτε σε τοίχο, δεν πρόκειται να του αλλάξουν γνώμη…