Οι υποδόριες ενέσεις της Αριστεράς στην κοινωνία

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Η Αριστερά, κυρίως στη χώρα μας, στόχευε κατά κύριο λόγο το θυμικό και το συναίσθημα της κοινωνίας. Κατάφερε να περάσει στον υποδόριο ιστό της κοινωνίας ότι ήτα η κυνηγημένη του εμφυλίου. 

Η παράταξη που στόχευε στη ...δημοκρατία αλλά οι ιμπεριαλιστές δεν της το επέτρεψαν. Αγνοώντας ή αποκρύπτοντας τεχνηέντως ότι εκείνη σήκωσε

τα όπλα εναντίον της Δημοκρατίας με στόχο την βίαιη ένταξη της Ελλάδας στον Σοβιετικό συνασπισμό.  

Η Αριστερά, δημιούργησε μια έρπουσα μυθολογία ότι εκείνη υπερασπίζεται το κοινωνικό σύνολο, εκείνη «τραβάει» τη χώρα μπροστά αφού «αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό», «αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο». 

Κατάφερε αν και ηττημένη του θλιβερού εμφυλίου που η ίδια προκάλεσε, να παραστήσει την άσπιλη, την ανιδιοτελή και την προοδευτική.  

«Με σημαίες και με ταμπούρλα»! Και αναρχία, πεζοδρόμιο και …αγώνες!  Για την …κοινωνική απελευθέρωση, την ισότητα και το δίκιο… 

«Σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες», έλεγε…

Κι όλα αυτά, την ώρα που οι πάντες –πλην ημών των νεοελλήνων- γνώριζαν πως όπου η Αριστερά κατείχε την εξουσία, η Δημοκρατία ήταν στο πυρ το εξώτερο. Οι δε λαοί, έντονα καταπιεσμένοι και φυλακισμένοι υπέστησαν σχεδόν μισό αιώνα ανείπωτης πείνας, ανελευθερίας και στασιμότητας. 

Εξ ου κι η Αριστερά συνετρίβη σε κάθε γωνία της γης και κυρίως στην Ευρώπη. 

Παντού, πλην της καθ’ ημάς Σοβιετίας. 

Που επιμένουμε να «θαυμάζουμε» και να ψηφίζουμε ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα που πλέον ΔΕΝ υπάρχει. Βλέπετε οι υποδόριες ενέσεις Αριστεροφροσύνης, που λέγαμε, είχαν κι έχουν εξακολουθητικά αποτελέσματα.

Πριν τέσσερα χρόνια αλλά και όλα τα προηγούμενα της κρίσης (κυρίως), η Αριστερά και ο λαϊκισμός με τον οποίο είναι αδέλφια δίδυμα, στόχευσαν την εξουσία φορώντας μάσκες και φερετζέδες άρχισαν να θυμίζουν ότι … θα σημάνουν οι καμπάνες! «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς, καβάλα πάμε στον καιρό», έλεγαν…

Η κοινωνία, παρ’ ότι η εξέλιξη τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και τα πάντα αλλάζουν από ημέρα σε ημέρα, δεν μπόρεσε ν’ ακολουθήσει. Δεν μπόρεσε καν να κάνει αυτοκριτική. Δεν μπόρεσε ούτε καν να σκεφθεί νηφάλια και με βάση τον πολιτικό και οικονομικό ορθολογισμό. Αρνήθηκε ν' απαντήσει στο ερώτημα: Σε ποια χώρα του κόσμου πέτυχε η Αριστερά; Παρέμεινε δέσμια των υποδόριων ενέσεων που κρατούν κι εκείνη και τη χώρα πίσω. 

Όταν η τεχνολογία, η ενημέρωση κι η εκπαίδευση εξελίσσονται με τους ρυθμούς της ταχύτητας του ήχου, η δική μας κοινωνία κι η Αριστερά έμειναν στις… «Σημαίες και τα ταμπούρλα»…  

Οι οποίες εκτός από τα αντικαπιταλιστικά και αντιδυτικά πρότυπα διανθίστηκαν με τους …γερμανοτσολιάδες, τους… νενέκους που ήταν το παλιό κι έπρεπε να πεθάνουν.

Και, ξέρετε ποια είναι η μέγιστη υποκρισία; 

Ότι πολλοί από τους ταγούς της Αριστεράς βίωσαν και σπούδασαν στη Μέκκα του καπιταλισμού. Μα τις …καπιταλιστικές σπουδές τους που τους απέφεραν ευζωία, τις διαχώριζαν από την Αριστερή τους παιδεία. Πάντα, για χάρη της… κοινωνίας και των …αδυνάμων!

Ξέρετε ποια είναι μια άλλη μέγιστη υποκρισία; 

Ότι μια παράταξη του δικαίου και της ηθικής ανωτερότητας, όχι μόνο δεν εκσυγχρόνισε την καρκινοβατούσα Δικαιοσύνη, αλλά την χρησιμοποιεί με μεθόδους του αισχίστου είδους που εκπορεύονται από σταλινικά υπόγεια… Αν η Αριστερά επιθυμούσε να είναι συνεπής με τις χρόνιες διακηρύξεις της, θα αναμόρφωνε την Δικαιοσύνη και ίσως να εμπέδωνε στην κοινωνία ότι έκανε πράξη μια αξία της. Και δη σε τομέα χωρίς κόστος. 

Αλλά φευ! Απέδειξε ότι επί δεκαετίες αλυχτούσε πέριξ του δήθεν και του ψέματος.     

Τα ίδια έκανε και σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου. 

Διέλυσε την Παιδεία, κατέστησε τα Πανεπιστήμια άντρα ανομίας, διέλυσε τα πρότυπα σχολεία, εξωπέταξε την αριστεία. Αρνήθηκε τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Τα δικά της παιδιά όμως, φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια του Εξωτερικού.

Θέλετε κι άλλα; 

Η σημαία της Αριστεράς, το δημόσιο, ξεχαρβαλώθηκε πλήρως κι έφτασε στο σημείο με την ανικανότητα και τις λοιπές αβελτηρίες του, να καίει και να πνίγει τους πολίτες! 

Χώρια που κρατικές επιχειρήσεις (κακώς είναι κρατικές, αλλά αυτό είναι άλλης συζήτησης αντικείμενο), όπως η ΔΕΗ, τα ΕΛΤΑ ή ο ΟΑΣ Θεσσαλονίκης, βουλιάζουν στο τέλμα που η Αριστερά δημιούργησε.

Θέλετε κι άλλα;

Η Αριστερά της δήθεν ισότητας, επιδίωξε την «ταξική μεροληψία» υπέρ φτωχών και αδυνάτων πριν φροντίσει να μεγαλώσει την πίτα. Μια έννοια και μια πράξη που δεν γνωρίζει καν.

Αποτέλεσμα; Μεγαλύτερη φτώχεια. Για να έρχεται η Αριστερά να μοιράζει… επιδόματα και να υποκλέπτει ψήφους.

Δεν θα μιλήσω αναλυτικά για τις υποδόριες ενέσεις της κοινωνίας επί δεκαετίες που δεν της έδωσαν τη δυνατότητα να σκεφτεί ότι η πρόοδος δεν μπορεί να έρθει μέσα από τις απαρχαιωμένες κι ουσιαστικά ανύπαρκτες ιδέες της Αριστεράς.

Δεν θα μιλήσω, εδώ, διόλου για Οικονομία. Όπου οι νοικοκυρούληδες της Μεσαίας τάξης ψήφισαν Αριστερά για να μη πληρώνουν ΕΝΦΙΑ και τελικά διαλύθηκαν στα εξ ων συνετέθησαν… 

Ούτε θα μιλήσω για την υποθήκευση της χώρας για ένα αιώνα… Ούτε για την απαξία στους θεσμούς… Ούτε για τις προληπτικές συλλήψεις πολιτών… Ούτε καν για το άγος της παράδοσης Μακεδονίας…

Μόνο κάποιος  πολιτικά αναλφάβητος θα μπορούσε να περιμένει αλλιώς τα πράγματα από την Αριστερά.

Κι ας ελπίσουμε ότι ήρθε, μας συστήθηκε, καθήλωσε, κατέστρεψε και φεύγει…

Ας ελπίσουμε ότι μάθαμε.

Ας ελπίσουμε ότι είναι και θα είναι … Πρώτη και τελευταία φορά Αριστερά!