Ποιος χρειάζεται την ΕΡΤ…;

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Καθώς πλησιάζουμε στις εθνικές εκλογές, γίνεται πολύς λόγος δημοσίως για το τι θα συμβεί στην ΕΡΤ από την στιγμή που το κόμμα που την μετέτρεψε σε αυτό που είναι σήμερα, θα αποχωρήσει από την εξουσία. 

Πιθανότατα και σύμφωνα με αυτά που ακούγονται από τη μεριά της Νέας Δημοκρατίας, δεν θα συμβεί κάτι συνταρακτικό. 

Λογικό από τη μία, καθώς προτεραιότητα έχουν άλλες αλλαγές. 

Από την άλλη, καλό θα

ήταν να συμβεί κάτι συνταρακτικό…

Ας το αναλύσουμε λίγο παραπάνω:

Υπάρχουν δύο τρόποι να δει κανείς το ζήτημα ΕΡΤ. 

Ο ιδεατός και ο ρεαλιστικός. 

Ο ιδεατός βασίζεται στην προσωπική άποψη του γράφοντα όχι απλά για την ΕΡΤ, αλλά για την δημόσια τηλεόραση γενικώς: Είναι αχρείαστη…

Η τηλεόραση είναι πολύ σημαντική ως μέσο, τόσο που έχει γίνει μέρος της ζωής όλων μας, αλλά η εποχή που ήταν μονοπώλιο του κράτους έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ως υπηρεσία, δε, δεν είναι ούτε παιδεία ούτε υγεία ούτε ένοπλες δυνάμεις και, εν τέλει, σε μία πλουραλιστική κοινωνία η δημόσια τηλεόραση είναι τόσο χρήσιμη όσο και μία δημόσια εφημερίδα. Και δημόσια εφημερίδα δεν υπάρχει και αν υπήρχε, θα την πληρώναμε χωρίς να τη διαβάζουμε. Περίπου ό,τι γίνεται και με την ΕΡΤ.

Μισό λεπτό, όμως… Υπάρχει μία δημόσια εφημερίδα: η Εφημερίδα της Κυβέρνησης, τα φύλλα της οποίας μας ενημερώνουν για τις νομικές πράξεις των οργάνων του κράτους. Έτσι, ναι, έχει ένα νόημα η δημόσια τηλεόραση. Αν απλά μας ενημέρωνε – όπως κάνει, λ.χ., το κανάλι της Βουλής που μας δείχνει τις συζητήσεις στο Κοινοβούλιο – θα δικαίωνε και το ρόλο της σαν «δημόσιο μέσο».

Εδώ φανερώνεται και η διαφορά ανάμεσα στο μέσο ενημέρωσης και το μέσο επικοινωνίας. Ενώ είναι αρκετό το πρώτο, η δημόσια τηλεόραση θέλει να είναι και το δεύτερο και να μας «επικοινωνεί» τις ιδέες που διέπουν το κράτος. Λες και δεν αρκεί η εθνική παιδεία για αυτό.

Από τη στιγμή, μάλιστα, που στην Ελλάδα το κράτος είναι άκρως κομματικό, αυτομάτως η δημόσια τηλεόραση γίνεται δυνάμει κομματικό όργανο. Μην κοιτάτε που παλιότερα η ΕΡΤ ήταν καλύτερη. Παλιότερα είχαμε και κυβερνήσεις που τηρούσαν κάποια προσχήματα. Τώρα έχουμε ΣΥΡΙΖΑ και όταν βάζουμε ΕΡΤ βλέπουμε την πιο απροκάλυπτη μηχανή φιλοκυβερνητικής προπαγάνδας στην ελληνική τηλεόραση τα τελευταία τουλάχιστον τριάντα χρόνια και μαζί την απόδειξη ότι η δημοκρατία έχει να φοβάται πολλά περισσότερα από τα τανκς. (Αν τα fake news μεταδιδόμενα από δημόσιο μέσο δεν σας φαίνονται αρκετά μεγάλος κίνδυνος για τη δημοκρατία, είχαμε και εκπομπές του Ρουβίκωνα στο ράδιο “ERT-Open” αν προτιμάτε...)

Στο πλαίσιο των ιδεολογικών τοποθετήσεων που ακούγονται εδώ και τέσσερα χρόνια στην ΕΡΤ, κάποιος μπορεί να πει, «δηλαδή να μην πει ο δημοσιογράφος τη γνώμη του;» Καταρχήν, όπως ήδη είπαμε, στη δημόσια τηλεόραση θα έπρεπε μόνο να ενημερώνει, αλλά αν οπωσδήποτε θέλουμε να λέει και τη γνώμη του, είναι σκόπιμο στο συγκεκριμένο μέσο να ακούγεται και η αντίθετη άποψη με αντίστοιχη συχνότητα. Επιπλέον, η ενημέρωση πρέπει να μην είναι μονόπλευρη και, σίγουρα, να ανταποκρίνεται στην αλήθεια.

Και, για να φτάσουμε και στο διά ταύτα, τι πρέπει να γίνει τώρα με την ΕΡΤ;

Όπως καταλαβαίνετε, όταν ξεκινάμε από μία θέση που λέει ότι δεν θα μας πείραζε να κλείσουν από παντού οι δημόσιες τηλεοράσεις γενικώς, ειδικά για την ΕΡΤ δεν θα μας πείραζε να την αδειάσουμε από κόσμο, να την γκρεμίσουμε με εκρηκτικά, να τη θάψουμε, να φτιάξουμε ένα πάρκο από πάνω και να ξεχάσουμε ότι υπήρξε.

Πριν κατηγορηθούμε για ρεβανσισμό, να πούμε ότι, όπως προκύπτει και από αυτά που γράψαμε παραπάνω, το πρόβλημα είναι ο οργανισμός, όχι τα πρόσωπα με τη γνώμη τους: με χαρά θα βλέπαμε τους σημερινούς δημοσιογράφους αλλά και τους τεχνικούς της ΕΡΤ να ασκούν το επάγγελμά τους σε ένα ιδιωτικό κανάλι εφόσον τους επέλεγε. Πριν, δε, κατηγορηθούμε και για αναλγησία, να πούμε ότι για όλους τους εργαζομένους που θα μείνουν χωρίς αντικείμενο πρέπει να ισχύσουν τα νόμιμα, με τη σημείωση ότι, όπως έχουμε τοποθετηθεί και στο παρελθόν, είναι προτιμότερο οι μόνιμοι υπάλληλοι του δημοσίου (ακόμα και οι αορίστου χρόνου) να μπουν σε καθεστώς κινητικότητας παρά να απολυθούν.

Αλλά όλα το άρθρο παραπάνω είναι ο ιδεατός, μη ρεαλιστικός τρόπος αντιμετώπισης του φαινομένου ΕΡΤ, όχι μόνο γιατί με αυτόν διαφωνούν οι περισσότεροι Έλληνες, αλλά γιατί διαφωνεί ολόκληρη Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία θεωρεί αυτονόητο κάθε κράτος-μέλος της να έχει και δημόσια μέσα επικοινωνίας. Από την άλλη, θεωρεί επίσης αυτονόητο ότι αυτά τα μέσα είναι και ανεξάρτητα από την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση.

Σε κάθε περίπτωση, από τη στιγμή που η ΕΡΤ θα συνεχίσει να υπάρχει βρέξει-χιονίσει, οι αλλαγές που μπορούν να την επαναφέρουν σε μία αποδεκτή κατάσταση θα πρέπει να είναι τέτοιες, που θα είναι σαν να έκλεισε και να ξανά άνοιξε. Δύσκολο, μάλλον χρονοβόρο γιατί προέχουν άλλα, αλλά όχι ανέφικτο…