Και μία ταινία για την «τελευταία μπλόφα»…

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Το βιβλίο του Γ. Βαρουφάκη που ασχολείται με τη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το 2015 δεν το έχουμε διαβάσει και δεν ξέρουμε τι ακριβώς γράφει εντός. Ξέρουμε όμως τι πέρασε η χώρα και τι της άφησε για τα επόμενα χρόνια εκείνο το εξάμηνο, ξέρουμε τον πολιτικό Βαρουφάκη, ξέρουμε επίσης ότι ο ίδιος τιτλοφόρησε το βιβλίο του στα ελληνικά «Ανίκητοι Ηττημένοι» και, τέλος, ξέρουμε ότι

θα το κάνει ταινία ο Κώστας Γαβράς, που είπε ότι ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει με τον Σαλβαντόρ Αλιέντε.

Το γιατί θα συμβεί το τελευταίο, το εξηγούν εν πολλοίς τα πρώτα. Τέτοιες υπερβολές θέλει η τέχνη, και δη ο κινηματογράφος… Διαπραγματεύσεις που καίνε, πολιτικούς να τινάζουν το κασκόλ προς τα πίσω και να βγάζουν το πουκάμισο απ’ έξω, ηγέτες επαναστάτες, «ανίκητους ηττημένους» και άλλα παρόμοια. Η κανονική ζωή βλέπετε είναι πεζή, οι ψύχραιμες συζητήσεις εντελώς βαρετές και το ίδιο το σύστημα εν τέλει, οικονομικό και πολιτικό, που εξασφαλίζει μία ασφαλή καθημερινότητα με πολλά πράγματα δεδομένα, είναι αφόρητα προβλέψιμο. Αυτά δεν κόβουν εισιτήρια, δεν τα βλέπει ο κόσμος…

Εμείς, πάντως, το είδαμε το έργο να έρχεται, από το Νοέμβριο του ‘16:

«Η διαπραγμάτευση είναι σαν το καλό σίριαλ. Θέλει δάκρυα και αίμα, όχι e-mail και τηλεδιασκέψεις. Έκτακτα Eurogroup και δραματικές συνόδους κορυφής, όχι τεχνοκρατικά κομπιουτεράκια. Ποιος τα θέλει αυτά; Πώς θα γίνουν ταινία μεθαύριο;» («Στη χώρα που γέννησε το θέατρο…», GR POST, 24/11/2016)

Φαντάζεστε μία ταινία που να ασχολείται με μία μειλίχια ανταλλαγή e-mail μεταξύ Ελλήνων υπουργών και Ευρωπαίων εταίρων και μετά ζήσαν αυτοί καλά και ‘μείς καλύτερα; Ούτε ο ίδιος ο Γκίκας Χαρδούβελης δεν θα την έβλεπε.

Το δράμα βέβαια που χρειάζεται μία κινηματογραφική ταινία για να γίνει ελκυστική δεν είναι ανάγκη να βασίζεται σε αληθινή ιστορία, όπως υποτίθεται θα βασίζεται η ταινία του Γαβρά. Μπορεί να είναι ένα υποθετικό σενάριο, σαν αυτό που με ακρίβεια και μυστικότητα έφτιαξαν οι εμπειρογνώμονες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 2012 για να προβλέψουν τι θα γίνει σε περίπτωση Grexit και που τρία χρόνια αργότερα, κατά το εξάμηνο της «περήφανης» διαπραγμάτευσης, ξεσκόνισαν και άρχισαν να διαβάζουν από την αρχή οι προϊστάμενοί τους.

Αυτά τα ενδιαφέροντα αποκαλύπτει ένα άλλο βιβλίο, το «Η Τελευταία Μπλόφα», των δημοσιογράφων Ελένη Βαρβιτσιώτη και Βικτώρια Δενδρινού. Εκεί μέσα που λέτε αναλύονται λεπτομερώς, βάσει των προβλέψεων και των υπολογισμών της οικονομικής υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η διαδικασία και οι συνέπειες ενός Grexit και το σενάριο τα έχει όλα:

Ελλείψεις σε τροφή και ένδυση, ιατρικές ανάγκες, δυσχέρεια των νοσοκομείων να λειτουργήσουν, ανεπάρκεια φαρμάκων και καυσίμων και όλα αυτά μαζί με άλλα δυσάρεστα σε διάρκεια, όχι ημερών, αλλά ετών, γιατί όσα κι αν έδινε σε ανθρωπιστική βοήθεια η Ε.Ε. θα χρειάζονταν, αφενός, ένα σχέδιο από το μηδέν προκειμένου να διατεθούν τα ανάλογα κεφάλαια από τις χώρες που θα βοηθούσαν (δεδομένου ότι δεν έχει ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο στο παρελθόν) και, αφετέρου, εγγυήσεις από ένα κράτος σε κρίσιμη κατάσταση ότι τα χρήματα θα πήγαιναν σε εκείνους που τα έχουν ανάγκη.

Εδώ, λοιπόν, η υπόθεση δεν έχει να κάνει με κάποιους γενναίους επαναστάτες που ξεκίνησαν να αλλάξουν την Ευρώπη και κατέληξαν μετά τις διαπραγματεύσεις με τους ομολόγους τους ο ένας να τρώει μόνος του σε μία μπιραρία και ο άλλος με έρπη στα χείλη.

Εδώ, εκατομμύρια απλοί, καθημερινοί άνθρωποι περνούν καθόλου απλές και πρωτόγνωρες για αυτούς κακουχίες. Αυτό κι αν είναι δράμα…

Τελικά, το λάθος βιβλίο γίνεται ταινία.