Καρέκλα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Ένα πράγμα έκανε αντικειμενικά σωστό ο Αλέξης Τσίπρας στα τεσσεράμισι χρόνια που είναι πρωθυπουργός, προκήρυξε εθνικές εκλογές μετά τη σαρωτική ήττα του κόμματός του στις 26 Μαΐου, και αυτό το κάνει λάθος. 

Λέμε «αντικειμενικά» γιατί ακόμα κι εκείνοι που θα ήθελαν η κυβέρνηση να εξαντλήσει τη θητεία της, κάτι που στο κάτω κάτω νομιμοποιείται από το Σύνταγμα να κάνει, δεν μπορούν να

αρνηθούν ότι ο πρωθυπουργός έπραξε το ηθικά ορθό, αφού όταν ήταν στην αντιπολίτευση ζητούσε επιτακτικά την παραίτηση της τότε κυβέρνησης βασισμένος στα αποτελέσματα των τότε ευρωεκλογών.

Η προαναγγελία των εθνικών εκλογών πριν δύο Κυριακές ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στη χώρα αυτή την περίοδο, δεδομένης της δημοσιονομικής χαλαρότητας όλους τους μήνες που προηγήθηκαν της 26ης Μαΐου. Ήδη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προειδοποιεί για δημοσιονομικό εκτροχιασμό και η χώρα δεν θα άντεχε άλλους πέντε μήνες προεκλογικής σπατάλης. Και μόνο η αντίδραση των αγορών στο άκουσμα των ελληνικών εκλογών τα λέει όλα.

Έλα όμως που έχουμε να κάνουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ...

Ενώ η ανακοίνωση του πρωθυπουργού στις 26 Μαΐου έλεγε «αμέσως μετά το β' γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών θα πάω στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και θα του ζητήσω να προκηρύξει πρόωρες εκλογές», μία εβδομάδα μετά, ο πρόεδρος της Βουλής μάς τα γύρισε: «Ο πρωθυπουργός πρόκειται να πάει στο προεδρικό μεταξύ 10 και 13 Ιουνίου»…

Το οποίο στα συριζαϊκά σημαίνει «τέλη του μήνα και βλέπουμε…»

Στο μεταξύ, ακόμα κι αν πιστέψουμε ότι μέσα στην επόμενη εβδομάδα ο Αλέξης Τσίπρας θα κάνει αυτό που υποσχέθηκε – σαν να λέμε, ο λύκος δεν θα φάει τα πρόβατα – συζητιούνται και ψηφίζονται ήδη στη Βουλή νομοσχέδια μίας κυβέρνησης που έχει ντε φάκτο παραιτηθεί και θα συνεχίσουν να ψηφίζονται μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο,

τα οποία νομοσχέδια, κατά τη συνήθη πια πρακτική, βρίθουν άσχετων τροπολογιών που μένει να δούμε πόσο θα κοστίσουν στον ελληνικό λαό και αν τελικά οι πέντε προεκλογικοί μήνες κυβερνητικής αμηχανίας μετά τις ευρωεκλογές μάς έβγαιναν φθηνότερα από μερικές μέρες πανικού.

Υπάρχει βέβαια και το άλλο ενδεχόμενο, που υπονοήσαμε λίγο παραπάνω: η νομοθετική διαδικασία να συνεχιστεί μεν, αλλά χωρίς βιασύνες, και να περνούν οι μέρες και να μην πηγαίνει ο πρωθυπουργός στο Προεδρικό Μέγαρο…

Την Τρίτη στην ΕΡΤ δήλωσε ότι θα πάει τελικά στις 10 Ιουνίου. Ε και; Για τον Αλέξη Τσίπρα μιλάμε. Αν δεν τον έχουμε ικανό να συνεχίσει να λέει ψέματα, είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως και μάλιστα με πληρωμένα πολύ ακριβά δίδακτρα. Μπορεί στις 10 Ιουνίου άνετα να πει «δεν ακούσατε καλά» ή «ποιες εκλογές; πρόωρες για τον Σεπτέμβρη έλεγα…». Εδώ είπε στην Ευρώπη «ποιο δημοψήφισμα;» Του κόλλησαν βέβαια το Kolotoumba, αλλά για τον συγκεκριμένο πολιτικό, αυτό δεν λέει κάτι.

Έναν κανονικό άνθρωπο μία τέτοια ρετσινιά θα τον πείραζε, αλλά εδώ δεν μιλάμε για κανονικά πράγματα. Μιλάμε για τον έρωτα του Αλέξη με την καρέκλα και, ως γνωστόν, ο ερωτευμένος δεν κοιτάει τι λένε οι άλλοι, πολύ περισσότερο όταν η σχέση του περνάει κρίση. Σαν τον νέο που ζει με πάθος το όνειρό του, τη δύσκολη ώρα και μες στη ζάλη μην το χάσει, ξεστόμισε την πιο σκληρή κουβέντα του κόσμου: «Πρόωρες εκλογές»… Σαν να της είπε «χωρίζουμε». Το δευτερόλεπτο που του πήρε να το πει, το ίδιο δευτερόλεπτο το μετάνιωσε. Τόσες μέρες έκανε από τότε να ξαναβγεί δημοσίως ενώ μάλιστα τρέχει η προεκλογική περίοδος και, με τόσο άστατο καιρό, λογικά δεν ήταν σε κάποιο κότερο. Ποιος ξέρει τι πέρασε…

Ας γίνουν τουλάχιστον τα παθήματα, μαθήματα. Όχι για τον Αλέξη Τσίπρα φυσικά, αυτός ας κάνει ό,τι θέλει. Ας γίνουν μαθήματα για τη χώρα, γιατί το κατά πόσο θα ξαναζήσουμε τέτοια κοροϊδία δεν εξαρτάται από κανέναν άλλον, παρά μόνο από εμάς…