Διχασμένες Πολιτείες Αμερικής

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις σκέψεις  δεν έχει γίνει ακόμη γνωστός ο νικητής των αμερικανικών εκλογών. Τραμπ ή Μπάιντεν; Ουδείς ξέρει και δύσκολα θα μάθουμε κατά τη διάρκεια της σημερινής ημέρας. Πολύ περισσότερο αφού διαψεύδονται εκείνοι που μιλούσαν για άνετο προβάδισμα των Δημοκρατικών και οι δυο αντίπαλοι υποστηρίζουν ήδη ότι νίκησαν!!!

Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας  ότι τώρα έχουμε

φύγει από τον κόσμο της φαντασίας πριν την κάλπη κι έχουμε εισέλθει  στον κόσμο της πραγματικότητας μετά την κάλπη.

Αυτή τη στιγμή (ώρα 10.15 πρωί Τετάρτης) ο μεν Μπάιντεν έχει κερδίσει 224 εκλέκτορες, έναντι 213 του Τραμπ. Με τον μαγικό αριθμό των 270 να είναι εκείνος που εκλέγει πρόεδρο. Ωστόσο δεν υπάρχουν ακόμη αποτελέσματα στις πολιτείες –κλειδιά Πενσιλβάνια Ουισκόνσιν και Μίσιγκαν.

Ο διχασμός στις ΗΠΑ είναι τεράστιος. Σ’ αυτό το  κλίμα κλίμα εξελίσσεται η καταμέτρηση ψήφων με κρίσιμο παράγοντα να αναδεικνύονται οι επιστολικές ψήφοι.
Τον διχασμό  επιβεβαίωσε ο Ντόναλντ Τραμπ ο οποίος στις πρώτες του δηλώσεις από τον Λευκό Οίκο έκανε λόγο για «νοθεία» και ανακοίνωσε προσφυγή των Ρεπουμπλικανών στο Ανώτατο Δικαστήριο για τις επιστολικές ψήφους. Ο δρόμος είναι μακρύς…
Αναφορικά με τη χώρα μας, η αλήθεια είναι ότι ο Τραμπ δημιούργησε μεγάλες έχθρες, κυρίως λόγω της σχέσης του με τον Ερντογάν Η δε στροφή της αμερικανικής πολιτικής στην όξυνση της κρίσης που δημιούργησε η Τουρκία, εκτιμάται ότι έγινε για τη «διασφάλιση» των ψήφων των ελληνοαμερικανών.

Θα πει κάποιος ότι η αναβάθμιση της Σούδας, της Αλεξανδρούπολης κι οι  επικείμενες αμερικανικές επενδύσεις , έχουν την απόλυτη ενθάρρυνση της Αμερικανικής κυβέρνησης. Φαινομενικά έτσι είναι, αλλά αυτό δεν αποτελεί διπλωματία Τραμπ αλλά συνέπεια της αμερικανικής διπλωματίας, ανεξαρτήτως προέδρου.

Οι περισσότεροι ανά τον κόσμο χαρακτηρίζουν τις εκλογές στις ΗΠΑ τις πιο κρίσιμες των τελευταίων εκατό χρόνων. Στο ίδιο επίπεδο που ήταν οι εκλογές του 1932 που μετά το «κραχ» και την ύφεση κέρδισαν τις εκλογές οι Δημοκρατικοί κι έφτασε στην εξουσία ο Ρούσβελτ.

Τότε, το μεγάλο διακύβευμα ήταν η ανεργία και κατ’ επέκταση η φτώχια. Σήμερα είναι το αλλοπρόσαλλο του Τραμπ , ο λαϊκισμός κι η ποιότητα της δημοκρατίας στις ΗΠΑ. 

Η αλήθεια είναι ότι εδώ κι έναν τουλάχιστον αιώνα υπήρχε τεράστιο ενδιαφέρον για τις αμερικανικές εκλογές, Το ίδιο συμβαίνει τώρα και μάλιστα αυξημένο  αφού όσα έχουν συμβεί στην πρώτη θητεία του Τραμπ δημιουργούν ήδη σοβαρές συνέπειες.

Το ενδιαφέρον λοιπόν είναι αν ο Τραμπ είναι σήμερα πάλι πρόεδρος ή όχι.

Η μάχη δεν ήταν η κλασσική ανάμεσα σε Δημοκρατικούς και Ρεπουμλικάνους αναφορικά με την εξουσία και τον έλεγχο στο Κογκρέσο.  Ούτε μια μάχη ανάμεσα σε Τραμπ και Μπάιντεν. Ήταν μια μάχη μέσα στη διχασμένη αμερικανική κοινωνία.  Μια μάχη ανάμεσα σε πολέμιους και υποστηρικτές του Τραμπ. Από τη  μια εκείνοι που βδελύσσονται το ύφος , τον λαϊκισμό και την «τσογλανέ» διακυβέρνησή του κι από την άλλη όσοι επικροτούν και θαυμάζουν αυτά τα χαρακτηριστικά αλλά υπεραμύνονται και του γεγονότος ότι δεν έκανε «μισό» πόλεμο! Χώρια ότι οι υποστηρικτές του αναφέρουν ότι αν δεν υπήρχε ο ατυχής χειρισμός της πανδημίας, θα έκανε περίπατο αφού στην Οικονομία δεν τα πήγε άσχημα.

Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι πριν ανοίξουν χθες οι κάλπες, είχαν ήδη ψηφίσει  95 εκ. Αμερικανοί με επιστολική ψήφο, διπλάσιοι απ’ ότι στις προηγούμενες εκλογές. Αυτό το στοιχείο και οι δημοσκοπήσεις έδιναν το προβάδισμα στον Μπάιντεν. Όχι ως καλύτερο υποψήφιο του αντιπάλου του αλλά επειδή ήταν αντίπαλος του Τραμπ. Θα επιβεβαιωθεί κάτι τέτοιο; Πρέπει αν περιμένουμε.

Οφείλουμε να πούμε κι αυτό. Στις προηγούμενες εκλογές οι Δημοκρατικοί με την Κλίντον είχαν λάβει περισσότερες ψήφους από τους Ρεπουμπλικάνους. Όπως είχαν λάβει και με τον Γκορ, το 2000, απέναντι στον μικρό Μπους. Όμως, πρόεδροι έγιναν οι αντίπαλοί τους αφού εκείνοι ήλεγχαν την γερουσία.

Κάτι τελευταίο: Το γεγονός ότι ο Τραμπ διεκδίκησε μέχρι τέλους την επανεκλογή του, μετά την ανεπάρκεια της πρώτης θητείας του, καταδεικνύει πολλά για το εκλογικό σώμα και πόσο ευεπίφορο είναι στον λαϊκισμό  και την ανοησία. Σαν αυτή που επέδειξε ο αμερικανός πρόεδρος αναφορικά με την πανδημία.

Η ουσία είναι, ότι ανεξαρτήτως ποιος εκλεγεί πρόεδρος η αμερικανική κοινωνία είναι διχασμένη κι ουδείς βλέπει στον ορίζοντα το πρόσωπο που θα την ενώσει…