Ποιος Πισσαρίδης φούλη μ’ ;

Γράφει η Βάσω Μακρυγιάννη

 Όταν ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος μου έστειλε να διαβάσω την περιβόητη έκθεση Πισσαρίδη, το έκανα με πολύ προσοχή. Αφενός λόγω επαγγελματικής διαστροφής και συνέπειας κι από την άλλη επειδή δεν είχα καμιά διάθεση να ακούω την αφόρητη γκρίνια του, αν δεν το έκανα…

Τη διάβασα λοιπόν κι ομολογώ ότι μόνο ωφελημένη βγήκα.  Ο άνθρωπος δεν

είναι τυχαία νομπελίστας για τις Οικονομικές επιστήμες. Η δε έκθεσή του προς την ελληνική κυβέρνηση αποτελεί ίσως την τελευταία ευκαιρία για βαθιές μεταρρυθμίσεις στην χώρα και δη από μια κυβέρνηση που διαθέτει μεταρρυθμιστή πρωθυπουργό. Αν δεν τις κάνουμε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας!

Σήμερα δεν θα σταθώ στις προτάσεις της επιτροπής. Μπορεί ο οιοσδήποτε να τις διαβάσει σε πολλά ΜΜΕ. Θα σταθώ στις εικόνες που μου δημιούργησε η ανάγνωσή της αναφορικά με δυο κλασικούς ήρωες της καθημερινότητάς μας. Έναν κλασσικό Αριστερό του τσιπουράδικου και του διεθνισμού κι έναν παραδοσιακό Δεξιούλη, ψιλοψεκασμένο  του καφενέ.

Τους βλέπω: Ο ένας την ώρα που κατεβάζει τα τσίπουρα και μασουλάει ηδονικά τον μεζέ, ρωτάει πού στο διάβολο βρέθηκε αυτός ο Πισσαρίδης  και θέλει να επέμβει στην ησυχία μας… Το ίδιο κάνει κι ο δεύτερος την ώρα που κάθεται σε τρεις καρέκλες αφού ως γνωστόν ο Ελληνάρας θέλει κι από μια καρέκλα για κάθε χέρι…

Ο Αριστερούλης θέλει ν’ αλλάξει όλο το σύστημα στο οποίο ζει. Αλλά θέλει να το κάνει όπως το 1917 ή έστω όπως ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Κι όχι όπως προτείνει ο κάθε τυχαίος που του έδωσε Νόμπελ το σύστημα!  Ο Αριστερούλης τα θέλεις όλα στο κράτος. Ει δυνατόν και τα εργοστάσια που φτιάχνουν προφυλακτικά ή και μανταλάκια. Σιγά μην αφήσουμε τον τυχάρπαστο Πισσαρίδη να τα πάρει από τον κρατικό έλεγχο και να κάνει νεοφιλελεύθερα πράγματα  του καπιταλισμού.

Ο Δεξιούλης, δεν θέλει ν’ αλλάξει τίποτα ή αν αλλάξει να μη του πειράξουν την ησυχία, τον μισθό (από το λεφτόδεντρο φυσικά) και φέρουν μοντέρνα πράγματα της επάρατης παγκοσμιοποίησης και του… νεοφιλελευθερισμού. Ο τελευταίος είναι κοινός εχθρός!

Τόσο ο Αριστερούλης, όσο κι ο Δεξιούλης θεωρούν ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι του διαβόλου. Ο ένας λέει ότι ο εθελοντισμός είναι … νεοφιλελευθερισμός κι ο άλλος ότι η εμπιστοσύνη στην έρευνα και την επιστήμη είναι … νεοφιλελευθερισμός! Ο ένας λέει ότι η υπευθυνότητα και η ατομική ευθύνη είναι … νεοφιλελευθερισμός κι ο άλλος ότι η ευελιξία στην αγορά εργασίας είναι …νεοφιλελευθερισμός! Ο ένας λέει ότι η αξιολόγηση είναι ….νεοφιλελευθερισμός κι ο άλλος ακριβώς το ίδιο…

Τόσο ο Αριστερούλης, όσο κι ο Δεξιούλης, μαζί με τους κουμπάρους, τα μπατζανάκια και τ’ ανίψια τους, ψήνουν και τους τοπικούς βουλευτές να μη επιτρέψουν στους Πισσαρίδηδες να βάλουν χέρι στα δημόσια ιερά κι όσια! Να λείπει το βύσσινο! Τους θυμίζουν και τι έγινε με τον νόμο Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό! Τότε που η Αθήνα κι η χώρα όλη έγιναν μια συγκέντρωση αντίδρασης κι αυτό δεν πέρασε! Το ότι η χώρα αργότερα χρεοκόπησε με μέγιστο υπεύθυνο και το Ασφαλιστικό δεν το συζητούν καν αφού ως γνωστόν  μας χρεοκόπησαν … οι διεθνείς τοκογλύφοι….

Αριστερούληδες και Δεξιούληδες με μια φωνή θα πάνε κόντρα στους Πισσαρίδηδες που θέλουν να μας κάνουν ανταγωνιστικούς για να χάσουμε την ψυχή μας…  Άλλωστε τι τη θέλουμε την πολύ πρόοδο και ευτυχία; Καταθλίψεις γεννάνε, το είπε κι ο κυρ Πολύκαρπος που σκουπίζει το πεζοδρόμιο της Κουμουνδούρου, που το είχε πει ο σύντροφος Λαφαζάνης και σήμερα το λέει ο μέγας Πολάκης…

Ελπίζω σε κάτι: Ότι σχεδόν όλες οι επαναστάσεις που έγιναν στο διάβα των αιώνων και της ιστορίας, έγιναν από «ταγμένες» κι αποφασισμένες μειοψηφίες που είχαν αρχηγό που ήξερε τι ζητούσε και τι ήθελε…