Ψεκασμένη Αριστερά

 Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

 Λέμε συνέχεια για τους «ψεκασμένους» συμπολίτες μας και τους κοροϊδεύουμε. 

Λέμε ότι πιστεύουν σε ανοησίες... Ότι παντού βλέπουν εχθρούς και σκοτεινές δυνάμεις... Ότι, αντί να αλλάζουν άποψη όταν τους παρουσιάζονται τα δεδομένα, γαντζώνονται πιο πολύ στις θεωρίες τους... Ότι, γενικώς, ζουν στο δικό τους κόσμο. 

Τώρα που τα βάλαμε και τα βλέπετε όλα αυτά

μαζεμένα, πείτε μου, τι από αυτά δεν ισχύει για την Αριστερά;

«Η Αριστερά είναι ιδεολογία» θα πει κάποιος... Είναι ολόκληρη πολιτική θεωρία, δεν είναι συνωμοσιολογία... Η Αριστερά τα βάζει με τον καπιταλισμό και ο καπιταλισμός υπάρχει, δεν είναι προϊόν της φαντασίας της, όπως υπάρχουν και τα προβλήματά του, σωστά; Όχι ακριβώς. Σήμερα που μιλάμε, εκτός από τον  καπιταλισμό υπάρχει και ο κορονοϊός. Δεν υπάρχει τίποτα πιο επιδραστικό στον κόσμο από τον κορονοϊό αυτή τη στιγμή. Και η Αριστερά τον αγνοεί...

Ιδεολογία κατά βάση είναι όταν βλέπεις την πραγματικότητα γύρω σου και, ανταποκρινόμενος σε αυτή, βάζεις αξιακές προτεραιότητες σύμφωνα με τις οποίες θέλεις να ζεις... Αυτές οι προτεραιότητες είναι η ιδεολογία σου. Όταν όμως κάνεις το ίδιο, την ώρα που η πραγματικότητα σε πλησιάζει, σε πιάνει από τον λαιμό και αρχίζει να σε χτυπάει σφαλιάρες, δεν είναι ιδεολογία. Είναι ένα παραμυθάκι, χωρίς το οποίο φοβάσαι πολύ να πας για ύπνο μόνος σου, για αυτό και το επαναλαμβάνεις νευρωτικά.

Ακριβώς όπως συμβαίνει με τους συνωμοσιολόγους δηλαδή... Δεν μπορούν να επεξεργαστούν ότι κάτι τόσο φοβερό όπως η τωρινή πανδημία ξεκίνησε από μια ασήμαντη νυχτερίδα. Παραείναι χαοτικό ένα τέτοιο σύμπαν για να το δεχτούν και παρηγορούνται κρατώντας πιο σφιχτά τα πιστεύω και τις θεωρίες τους.

Η Αριστερά, ομοίως, αναμασά ό,τι την κάνει να αισθάνεται ασφαλής, σε έναν κόσμο στον οποίο ούτως ή άλλως πασχίζει να μείνει επίκαιρη και που, τώρα, έχει αλλάξει τις προτεραιότητές του άρδην. Δεν μπορεί να το επεξεργαστεί αυτό όμως… Σε κάθε περίσταση λέει το ίδιο παραμύθι και σε κάθε κρίση προσπαθεί να το επιβάλλει στο ευρύ κοινό με όποιο τρόπο μπορεί – με επαναλήψεις, με συνθήματα, με βία –, με την προσπάθειά της να είναι κάθε φορά πιο απελπισμένη από την προηγούμενη... Ώσπου ήρθε η πιο σοβαρή κρίση από όλες και έφτασε ο ακτιβισμός της να μοιάζει με συσπάσεις πτώματος, ακριβώς όπως αξίζει σε κάποιον που ανακατεύει την ανθρώπινη ζωή με τη μικροπολιτική:

Στην Ελλάδα του 2020 κι ενώ ο πλανήτης έχει σταματήσει να κινείται εξ αιτίας του κορονοϊού, οι ειδικοί βλέπουν ως καλύτερη αντιμετώπιση τον περιορισμό των μετακινήσεων και η κυβέρνηση τους ακούει και λαμβάνει τα αντίστοιχα μέτρα. Και η Αριστερά τι κάνει; Βλέπει ευκαιρία για πορείες και διαδηλώσεις στους δρόμους! Και όταν τα μέτρα αυξάνονται γιατί οι νεκροί πληθαίνουν…; Βλέπει χούντα!

Αυτή η χούντα για την Αριστερά είναι ό,τι είναι η εβραιομασονία για τους συνωμοσιολόγους. Μία Ακροδεξιά κρύβεται πίσω από κάθε τι μη Αριστερό και ο νεοφιλελευθερισμός είναι κάτι σαν τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών. Για την πανδημία ο νεοφιλελευθερισμός φταίει, έτσι έγραψε ο Αριστερός τύπος, αλήθεια... Επίσης, η Αριστερά χρησιμοποιεί τον όρο «οι αγορές» ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που οι ψεκασμένοι χρησιμοποιούν το «η Παγκόσμια Διακυβέρνηση» ή «η Νέα Τάξη Πραγμάτων», παρατηρήστε το. Η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ είναι το ίδιο και για τους δύο…

Το άλλο που έχουν κοινό μεταξύ τους είναι η ιδέα ότι όλοι οι υπόλοιποι δεν είμαστε αρκετά «ψαγμένοι». Δεν διαβάσαμε υποτίθεται αρκετά ή δεν είμαστε όσο «πονηρεμένοι» θα έπρεπε για να καταλάβουμε τι «παίζεται» στον πλανήτη... Και κάπως έτσι εξηγείται και το ότι η Αριστερά νομίζει ότι μπορεί εργολαβικά να εκπροσωπεί του κόσμου τους καταπιεσμένους. Θεωρεί ότι ξέρει καλύτερα κι από τους ίδιους τι είναι καλύτερο για αυτούς.

Οπότε, έρχεται μία πανδημία, καταπιεζόμαστε όλοι γιατί δεν βγαίνουμε από τα σπίτια μας και η Αριστερά νομίζει ότι ήρθε η ώρα της: Περιμένει πώς και πώς γιορτές σαν την Πρωτομαγιά ή το Πολυτεχνείο για να βγει στους δρόμους, να σκίσει το πουκάμισό της και να προτάξει το γυμνό της στήθος στους αστυνομικούς, φωνάζοντας δραματικά «χτυπήστε εδώ φασιστόμουτρα!» Στο μεταξύ, γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό καταθέτουν ψυχή στα νοσοκομεία, η κοινωνία περιμένει να πέσουν τα κρούσματα και οι αστυνομικοί κοιτάζονται απορημένοι μεταξύ τους...