Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ για επαφή με την πραγματικότητα

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Μόνο όσοι αδυνατούν να κατανοήσουν τις διεθνείς πολιτικές ισορροπίες δεν αντιλαμβάνονται ότι η συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Γαλλία είναι άκρως εποικοδομητική για τη χώρα μας. Μόνο όσοι δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν ότι οι δυο χώρες έχουν κοινά πολιτικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά δεν κατανοούν την ιστορική σημασία που δημιουργεί η αναφορά σε ένοπλη συνδρομή στην περίπτωση που μια εκ των δύο χωρών απειληθεί. Επιπλέον, μόνο πολιτικά αναλφάβητοι θαμώνες τσιπουράδικου σε προχωρημένη ώρα αδυνατούν να

κατανοήσουν ότι η συμφωνία για τα οπλικά συστήματα καθιστά τη χώρα μας, εκτός όλων των άλλων και αρχικό συνοδοιπόρο της αυριανής Ευρώπης που αναμφιβόλως θα δημιουργηθεί, με την Ελλάδα βασικό γεωπολιτικό παράγοντα σε διεθνές επίπεδο. Τέλος, μόνο ανιστόρητοι αδυνατούν να κατανοήσουν ότι οι δυο χώρες συμπορεύτηκαν στενά οσάκις διέθεταν ηγεσίες με κοινά πολιτικά «χνώτα». Θυμηθείτε: Ντε Γκολ – Καραμανλής, Ζισκάρ Ντ Εσταίν - Καραμανλής, Μιτεράν – Α. Παπανδρέου. Τώρα δυο πολιτικοί φτιαγμένοι από την ίδια μήτρα του φιλελευθερισμού και του πολιτικού ρεαλισμού, Μακρόν και Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι ευτύχημα ότι βρίσκονται στις ηγεσίες των χωρών τους ταυτοχρόνως, με ότι αυτό συνεπάγεται και για την ίδια την Ευρώπη.

Εκείνο που είναι για μια ακόμη φορά απογοητευτικό είναι ότι η συμφωνία προκάλεσε βέρτιγκο στην Κουμουνδούρου. Τελικά είπαν ότι τις φρεγάτες θα τις έπαιρναν κι εκείνοι… μα δεν πρόλαβαν, ότι θα τις πληρώσουμε πανάκριβα, ότι δεν χρειάζονταν τα Rafale ενώ έκαναν κι αναφορά στα παλιά… εξοπλιστικά σκάνδαλα. Αυτό τα τελευταία προφανώς το γνωρίζουν καλά, αφού τόσα και τόσα στελέχη επιρροής Άκη Τσοχατζόπουλου έχουν βρει στέγη στην Κουμουνδούρου.

Η ουσία είναι ότι η μιζέρια κι η κακομοιριά του ΣΥΡΙΖΑ που αποτυπώνεται σε μια τόσο ισχυρή συμφωνία, με διακρατικό, ευρωπαϊκό και πανάκριβο διεθνές άρωμα, αναμφιβόλως δημιουργεί ερωτηματικά. Τόσοι είναι, τόσο μπορούν στην Κουμουνδούρου ή απλά αντιτίθενται σε κάθε αμυντική προσπάθεια της χώρας, όπως η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ που συστηματικά ζητά την κατεδάφιση του τείχους στον Έβρο; Τόσοι είναι και τόσο καταλαβαίνουν ή οι διάφοροι «φιλειρηνικοί δικαιωματιστές» (λες κι οι άλλοι είμαστε πολεμοχαρείς) επιβάλλουν πολιτικές απεχθανόμενοι τους εξοπλισμούς που στοχεύουν στη θωράκιση της χώρας;

Είναι και άλλα πράγματα: Λένε ουσιαστικά ότι δεν χρειάζονταν τα αεροπλάνα Rafale  ή η επέκταση του εκσυγχρονισμού των F-16. Ποιος τους το λέει αυτό; Ο Καμμένος ή ο Τόσκας; Και με ποια γεωστρατηγική ή τεχνικοοικονομική μελέτη; Εκτός αν νομίζουν ότι όλα γίνονται «αέρα –πατέρα», όπως τότε με την απευθείας ανάθεση 500 εκ. (με υπογραφές Τσίπρα και Καμμένου) στην Lockheed για ν’ αναβαθμιστούν πέντε ερείπια 35 ετών!

Πρέπει ν’ αναφέρουμε κι αυτό: Η συμφωνία για τις γαλλικές φρεγάτες είναι πολύ καλύτερη από κάθε πλευρά, από οιαδήποτε συμφωνία για κάθε άλλο πλοίο. Κι αυτό επειδή οι επιχειρησιακές δυνατότητές τους αφορούν όλη τη Μεσόγειο κι όχι μόνο το Αιγαίο, όπως πιθανότατα να συνέβαινε με κάποια αμερικανικά σκάφη.

Τέλος πρέπει να πούμε κι αυτό: Η διπλωματία Μητσοτάκη έχει δημιουργήσει ένα πολύτιμο άξονα αποτροπής, απέναντι στην Τουρκία. Τώρα λοιπόν αυτός ο άξονας καθίσταται ακόμη πιο δυνατός κι αξιόπιστος. Η Γαλλία δίπλα στην Ελλάδα, την Αίγυπτο, το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα, προσθέτει επιπλέον πολιτικό και στρατιωτικό κύρος. Δεν βλέπουν άραγε το όφελος για τη χώρα, εκεί στην Κουμουνδούρου;

Εκτός αν θεωρούν ότι διπλωματία και γαιοστρατηγικά συμφέροντα είναι επιπέδου Μαδούρο ή  Ζάεφ με τους οποίους συναναστρέφονταν…

Πάντως, είναι αδύνατο να θεωρούν κάτι τέτοιο, πολύ περισσότερο αφού τώρα δεν μπορεί παρά να έχουν μάθει ότι κι η θάλασσα έχει σύνορα…