Οι πραγματικοί αντίπαλοι της κυβέρνησης κι ο Στυλιανίδης

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μητσοτάκης είναι ένας πολύ άτυχος πρωθυπουργός και συνάμα πολύ τυχερός! Όσο κι αν αυτό ακούγεται αντιφατικό, είναι μια πραγματικότητα.

Ακούστε: Ο Μητσοτάκης έξι μήνες μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας του βρέθηκε αντιμέτωπος με τα γεγονότα στον Έβρο. Κι αμέσως μετά με την πανδημία. Πριν λήξει αυτή, «σκάει» μια διαπλανητική κρίση τιμών κι έρχεται ακρίβεια! Κι οφείλουν να γνωρίζουν όλοι ότι η ακρίβεια «κτυπά» πιο γρήγορα την κοινωνία απ’ ότι τα οφέλη μιας επιτυχημένης διακυβέρνησης.

Προσέξτε: Μέσα σ’ όλα αυτά η τύχη του Μητσοτάκη είναι ότι

η αξιωματική κι η ελάσσων αντιπολίτευση, αποτελούν γραφικές περιπτώσεις που επ’ ουδενί μπορεί ν’ αποτελούν εναλλακτικές λύσεις διακυβέρνησης.  

Το ερώτημα που προκύπτει είναι ένα: Μπορεί να προχωρά η χώρα χωρίς σοβαρή αντιπολίτευση; Χωρίς αντιπολίτευση που θα υποβάλλει σε ουσιαστικά κρας τεστ την κυβέρνηση προς όφελος της κοινωνίας; Το ερώτημα είναι ρητορικό κι η απάντηση αυτνόητη.

Η ουσία λοιπόν είναι ότι στη μέση της κυβερνητικής θητείας η κυβέρνηση θα ξαναβρεθεί μπροστά σε σοβαρό κρας τεστ. Της πραγματικότητας κι όχι της αντιπολίτευσης αφού αυτή λέει ακατανόητα πράγματα που δεν έχουν καμιά σχέση με όσα συμβαίνουν σε όλη την υφήλιο. Η Φώφη Γεννηματά, ας πούμε, είπε ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες από την αισχροκέρδεια» και μας παρέπεμψε στη  διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, που είναι …. «ένα κείμενο τόσο επίκαιρο, και τόσο δυνατό, συμπυκνώνει τόσα όνειρα, σαν να είχε γραφτεί χθες»! Αυτά τα είπε εν έτη 2021, σχεδόν πενήντα χρόνια από τότε που γράφηκε αυτή η περιβόητη διακήρυξη, που όποιος τη διαβάσει σήμερα θα νομίζει ότι πρόκειται για έκθεση μαθητή  γυμνασίου άλλων εποχών. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, τρεις λαλούν και δυο χορεύουν… Ο καθείς τον χαβά του…

Η πραγματικότητα λοιπόν αποτελεί τον βασικό αντίπαλο της κυβέρνησης. Δηλαδή η καθημερινότητα, οι αυξήσεις, η ασφάλεια, η εργασία.

Το θέμα απασχόλησε τον Μητσοτάκη στο πρόσφατο υπουργικό συμβούλιο. Κι οι διαρροές αναφέρουν ότι θ’ ανακοινωθούν μέτρα το Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη. Μακάρι να είναι αποτελεσματικά. 

Πρέπει να πούμε κι αυτό: Άκουσα με πολύ προσοχή τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να λέει ότι θα ληφθούν πρωτοβουλίες που δεν θα στρεβλώνουν την αγορά. Κι είναι απολύτως σωστό από την φιλελεύθερη σκοπιά. Όμως υπάρχει ένα «αλλά»: ότι η αγορά μας ΔΕΝ είναι όντως φιλελεύθερη κι οι κανόνες ανταγωνισμού σπανίως λειτουργούν . Όσα βιώνουμε όλοι σε μεγάλες κλάδους της Οικονομίας (κινητή τηλεφωνία, σούπερ μάρκετ, τράπεζες κλπ) μόνο αγορά με κανόνες δεν είναι.

Είναι κι αυτό: Κυβερνητικοί παράγοντες αποδίδουν το κύμα ακρίβειας στην παγκόσμια αύξηση τιμών σε ζωτικούς φορείς της ενέργειας, της παραγωγής και των μεταφορών. Ναι, έτσι είναι αλλά αυτό δεν φτάνει στην κυρά Ελπινίκη στην Ακράτα ή  στον μπάρμπα Σταμάτη στα Πεύκα του Έβρου.  Δεν φτάνει καν σε μεγάλες μάζες στα αστικά κέντρα αφού στη χώρα μας (και παγκοσμίως βεβαίως) οι κοινωνίες αναζητούν εθνικές απαντήσεις- λύσεις κι όχι παγκοσμιοποιημένες. Τι λέτε δηλαδή, ότι θα καταλάβουν πολλοί ότι τα προβλήματα ξεκινούν από την Κίνα, το Βιετνάμ, τα διαμετακομιστικά κέντρα φυσικού αερίου ή άλλων καυσίμων, ακόμη κι από τις εβδομάδες που έκλεισε η διώρυγα του Σουέζ επειδή φρακάρισε ένα γκαζάδικο; Όποιοι πιστεύουν κάτι τέτοιο, κούνια που τους κούναγε.  Γι αυτούς θα φταίει ο Μητσοτάκης, ο Άδωνις, ο Σκρέκας, ο οιοσδήποτε κυβερνητικός…  Άρα, οι λύσεις για μεγάλα τμήματα της κοινωνίας πρέπει να δίνονται από τον Μητσοτάκη και τους υπουργούς του. Και να είναι, εκτός από οικονομικά, και πειστικά.

Ναι, πειστικά! Έχουν καταλάβει άραγε στην κυβέρνηση μια άλλη πραγματικότητα που δεν την ευνοεί; Ότι υπάρχουν τριγμοί (μικροί αλλά τριγμοί) στο «αντισύριζα» μέτωπο που δημιουργήθηκε από την εκλογή Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ και μετά; Έχουν καταλάβει ότι το κόμμα «βράζει» επειδή θεωρεί ότι αγνοείται στην διακυβέρνηση της χώρας και προτάσσονται λύσεις τύπου … Αποστολάκη ή και Στυλιανίδη;  «Δεν υπήρχε ένας σ’ ολόκληρη Νέα Δημοκρατία για να αναλάβει την πολιτική προστασία;», λένε. «Δεν υπήρχε ένας Έλληνας ν’ αναλάβει και χρειάστηκε να γίνει μεταγραφή από την Κύπρο;».

Ξέρετε κάτι; Όσο κι αν αυτό αποτελεί μια μίζερη και στενά κομματική προσέγγιση,

δεν παύει να είναι μια πραγματικότητα. Που ενοχλεί πολλούς.

Όσο κι αν δεν είναι η πρώτη φορά που Κύπριος αναλαμβάνει υπουργικό θώκο στην Ελλάδα ( ο πρώτος ήταν ο Λουκής Ακρίτας -1963- επί Γεωργίου Παπανδρέου, που έγινε υπουργός Παιδείας. Μετά ήταν ο αείμνηστος Γιάννος Κρανιδιώτης, υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Σημίτη, ενώ Κύπριος είναι κι επί της σημερινής κυβέρνησης κι ο επικεφαλής της επιτροπής Σοφών, ο νομπελίστας Χριστόφορος Πισσαρίδης), αυτό δεν το γνωρίζουν οι πολλοί. Ούτε απασχολούν τους κομματικούς στρατούς ή εκείνους που θέλουν να γκρινιάξουν. Είναι μια πραγματικότητα κι αυτή, που πρέπει ν’ αντιμετωπίσει η κυβέρνηση.

Εν κατακλείδι: Η κυβέρνηση πλέον έχει αντιπολίτευση. Την πραγματικότητα! Κι αυτή θα συντελέσει τα μάλα στην επόμενη ημέρα…