Περί παιδικής εργασίας

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας, η εφημερίδα «Αυγή» τα έβαλε με την κυβέρνηση, επειδή προωθεί, λέει, επίσημα την παιδική εργασία. «Φθηνά παιδικά χέρια στα ξενοδοχεία» έγραφε με μεγάλα και έντονα γράμματα στο εξώφυλλό της, συμπληρώνοντας από κάτω με μικρότερα «Τους στερούν την εκπαίδευση!», σε μία προφανή προσπάθεια να δημιουργήσει την εντύπωση ότι στήνονται παιδικά σκλαβοπάζαρα στην Ελλάδα του 2021.

Αυτό που πραγματικά συμβαίνει, εν τω μεταξύ, είναι

πως η κυβέρνηση δημιουργεί το νομικό πλαίσιο, ώστε οι έφηβοι άνω των 16 που διαβιούν σε ιδρύματα να μπορούν να εργαστούν αν το επιλέξουν, πράγμα που ήδη ισχύει εδώ και πολλά χρόνια για όλους τους εκτός ιδρυμάτων συνομήλικούς τους. Τι κι αν ήδη ισχύει όμως; Η Αριστερά βρήκε ευκαιρία να δείξει πόσο αλλεργική είναι στην εργασία, γιατί περί αυτού πρόκειται. Κάποιοι λένε πως με αυτά τα δημοσιεύματα η αντιπολίτευση διαδίδει fake news για να χτυπήσει την κυβέρνηση, αλλά αυτό είναι μόνο η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως δίνει το ιδεολογικό της στίγμα στο εκλογικό της κοινό. Διαφωνεί με την εργασία των εφήβων και θέλει να το φωνάξει.

Με άλλα λόγια, διαφωνεί με αυτό που συμβαίνει παντού στον ανεπτυγμένο κόσμο... Όπως, π.χ., στη Γαλλία, όπου συνηθίζεται τα 17χρονα παιδιά να δουλεύουν στα μαγαζιά της γειτονιάς τους ώστε να μπορούν να πληρώσουν τα μαθήματα για το δίπλωμα οδήγησης... Ή στην Ολλανδία, όπου πίσω από τα ταμεία των σούπερ μάρκετ πολύ συχνά βρίσκονται 15 και 16 χρονών παιδιά... Για να μην πούμε για τη Νορβηγία, όπου οι νέοι ενθαρρύνονται να δουλεύουν ώστε να αφήσουν το σπίτι των γονιών τους από τα 16(!)... Και σίγουρα να μην πούμε για τις ΗΠΑ, όπου είναι κοινή πρακτική οι έφηβοι να κάνουν εθελοντική εργασία τα καλοκαίρια για να εμπλουτίσουν το βιογραφικό τους και ένα ποσοστό σταθερά γύρω από το 40% του συνολικού αριθμού τους εργάζεται κανονικά, επί πληρωμή, και τους χειμερινούς μήνες.

Το βιοτικό επίπεδο αυτών των χωρών μιλά από μόνο του, σχετικά με το αν κάνουν καλά ή όχι που βάζουν τους εφήβους να δουλέψουν, αλλά ας αφήσουμε τα επίπεδα κι ας πιάσουμε τα ίδια τα παιδιά: Αν λάβουμε υπόψη τις επιδόσεις των μαθητών των παραπάνω χωρών σε μαθητικούς διαγωνισμούς, όπως αυτόν του προγράμματος PISA, και τις συγκρίνουμε με τις επιδόσεις των δικών μας, φαίνεται ότι κανείς δεν «στερείται την εκπαίδευση» παραπάνω από τον Έλληνα μαθητή.  Και, όπως γνωρίζουμε, οι νέοι Έλληνες σπάνια αναζητούν εργασία πριν γίνουν 25 χρονών. Για το πότε τελικά τη βρίσκουν, ας το αφήσουμε καλύτερα. Ωστόσο, αυτά τα δεδομένα δεν λένε τίποτα στην Αριστερά, όπως δεν της λέει τίποτα η πραγματικότητα γενικώς, για αυτό και το δημοφιλέστερο πανό στις συγκεντρώσεις των Αριστερών νεολαίων είναι το «περισσότερος μισθός, λιγότερη δουλειά.» Σαν να λέμε, «περισσότερο φαγητό, λιγότερα κιλά»...

Τελικά, υπάρχει δουλειά στην Ελλάδα ή όχι; Γιατί, από τη μία, οι νέοι της Αριστεράς θέλουν να είναι λιγότερη, αλλά από την άλλη, κλαίγονται για την υψηλή ανεργία. Κι αν υπάρχει δουλειά, τελικά θέλει η Αριστερά να εργάζονται οι νέοι ή όχι; Γιατί, από τη μία, μας δείχνει με το δάκτυλο τα υψηλά ποσοστά ανεργίας τους, αλλά από την άλλη, αυτά τα ποσοστά λαμβάνουν υπόψη και τους εφήβους για τους οποίους η Αριστερά σκίζει τα ιμάτιά της να μην εργάζονται. Η ανεργία των νέων, βλέπετε, σε όλο τον κόσμο ξεκινά να μετριέται από την ηλικία των 15. Σε κάθε περίπτωση, είτε μιλάμε για 15χρονους είτε για 18χρονους είτε για 30χρονους, την απάντηση στην τελευταία ερώτηση την ξέρουμε: Αν οι νέοι μάθουν να δουλεύουν, μετά δεν θα μπορούν να τρέχουν στους δρόμους για να διαδηλώνουν και να κολλούν αφίσες...

Για να είμαστε όμως και δίκαιοι, εδώ δεν θέλει η ελληνική οικογένεια να δουλεύουν οι νέοι, θα θέλει η Αριστερά; Είπαμε πως ο Έλληνας σπάνια βγαίνει στην αγορά εργασίας πριν τα 25 και, υπό αυτό το πρίσμα, δεν είναι να απορείς γιατί όταν ήρθαν τα δύσκολα, στραφήκαμε στο ΣΥΡΙΖΑ και επιλέξαμε ως λαός τον Αλέξη Τσίπρα να μας σώσει. Νομίζαμε ότι θα μας βγάλει από την κρίση με εξυπνάδες, με τον ίδιο τρόπο που νομίζουμε ότι θα πάνε μπροστά τα παιδιά μας με τα ψέματα: «έχει μυαλό, αλλά δεν διαβάζει», που έλεγαν και οι καθηγητές μας στους γονείς μας. Γνήσιο τέκνο της Αριστεράς, του μεγαλύτερου σχολείου αεργίας στη χώρα, έφτασε με κάποιο τρόπο κι έγινε πρωθυπουργός και για αυτό μας επέτρεψε να κάνουμε μεγάλα όνειρα για τα βλαστάρια μας. Ε, πώς να τα στείλουμε να πάνε να δουλέψουν μετά...;