Καβαλάρης, αοιδός, Ζορρό, τώρα και Πανίκας φάρμερ

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Πριν από λίγα χρόνια, το 2009, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης ήταν υποψήφιος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και στις εσωκομματικές εκλογές έλαβε 78 χιλιάδες ψήφους και ποσοστό 10%. Δηλαδή περισσότερες ψήφους από Λοβέρδο και επταπλάσιες από Χρηστίδη, Γερουλάνο και Καστανίδη μαζί!

Τότε, πολλοί ήταν εκείνοι που έλεγαν ότι ο Ψωμιάδης είναι η επιτομή του Δεξιού λαϊκισμού και κορυφαία προσωπικότητα του trash. Αυτό ήταν αλήθεια. Από την πρώτη φορά που ασχολήθηκε με

τα κοινά (1982, δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης) μέχρι την πρώτη από τις τέσσερις φορές (1990, 1993, 1996, 2000) που εξελέγη βουλευτής, έκανε τα πάντα στον δημόσιο βίο. Τραγουδούσε, κολάκευε τα πιο χαμηλά ένστικτα των σταυροφόρων του, δεν άφηνε γιορτή να μη τρέξει και να σαβουριάσει με τα χέρια (όταν τρώει η εξουσία είναι σαν να τρώει ο λαός), ενώ χαριεντίζονταν με τον Καραμανλή, τον Σαμαρά και όλους τους κορυφαίους παράγοντες της ΝΔ. Όσοι επεσήμαναν ότι αποτελεί λουμπεναριό που δεν μπορεί να λαμβάνει μεγάλες αποφάσεις, βρίσκονταν αντιμέτωποι με τα αγριεμένα βλέμματα των πιστών του. Άλλωστε, για πολύ καιρό Ψωμιάδης σήμαινε ιερό και όσιο.  Κάπως έτσι άλλωστε έγινε δις (2002 και 2006) Νομάρχης Θεσσαλονίκης, ενώ το  εξελέγη και Περιφερειάρχης με αντίπαλο τον Μάρκο Μπόλαρη από το ΠαΣοΚ. Η φήμη του εκτοξεύθηκε. Το ίδιο κι η λατρεία στη Θεσσαλονίκη, ενώ είχαν ήδη μπει για τα καλά στο παιγνίδι κι οι Πόντιοι. Δικό τους παιδί ο Παναγιώτης. Του άρεσε κι ο Χρύσανθος κι ο Τσαχουρίδης, μα πρωτίστως ο Στελάρας!

Κάποια στιγμή η εικόνα άρχισε να θολώνει. Μπορεί εκείνος να καβαλούσε ένα άλογο για να κάνει βόλτες (με συνοδεία κάμερες πάντα), μπορεί να έσβηνε πρόστιμα ή να έκανε αγκαλίτσες με κάτι ρεμάλια της χούντας, μπορεί να έκανε ότι μπορούσε για να ξεφτιλίζει το κριτήριο και το αισθητήριο της μεγάλης πλειοψηφίας των ψηφοφόρων του, αλλά υπήρχαν και σκοτεινές ιστορίες. Άρχισε να τραβιέται στα δικαστήρια για αναθέσεις έργων, μέχρι που το 2011 τέθηκε σε υποχρεωτική αργία! Πτώση με θόρυβο! Κι ενώ το 2012 ένας κοριός της ΕΥΠ κατέγραψε συνομιλίες του με έναν επικεφαλής τεράστιου τοκογλυφικού κυκλώματος, αμέσως μετά κορυφώθηκαν τα σόου του λούμπεν.

Κι ύστερα ξέσπασαν οι αντιδράσεις του επειδή ένα παιδί αλβανικής καταγωγής, ο Οδυσσέας Τσενάι, κρατούσε την ελληνική σημαία στην παρέλαση. Πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν επικροτήσει την στάση του, αλλά ο αμόρφωτος Ψωμιάδης σήμερα είναι παίκτης ριάλιτι στην όγδοη δεκαετία της ζωής του κι ο Τσενάι είναι καθηγητής Παθολογίας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Langone Health στη Νέα Υόρκη, μετά από το διδακτορικό του στο Harvard! Ταυτοχρόνως, ήταν επιπέδου χυδαιότητας οι κατά καιρούς επιθέσεις και δηλώσεις του για τον Γιάννη Μπουτάρη. «Χολέρα και πολιτικό τραβέλι», τον είχε χαρακτηρίσει μεταξύ άλλων, ο άντρας Ψωμιάδης που ντύθηκε και Ζορρό για διαφήμιση. Άλλωστε ήταν πιο έξυπνος το κομμούνι  Γκορμπατσόφ που διαφήμισε πίτσα; 

Α, μη ξεχάσω ότι είχε φτιάξει και κόμμα. Το κόμμα του Πανίκα!  Καρακατάμαυρο, «Πατριωτικό Δίκτυο Αφύπνισης», τουτέστιν ΠΑΤΡΙ.ΔΑ! Τσίμπησε 27 χιλιάδες ψηφαλάκια! Ενώ, λίγο αργότερα, άνοιξε πόρτες και παράθυρα προς τους Ναζιστές της Χρυσής Αυγής, λέγοντας ότι θα μπορούσε να συνεργαστεί μαζί της. Στις δε τελευταίες δημοτικές εκλογές ήταν πάλι υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης, με υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο –μεταξύ άλλων- τον Γιάννη Φλωρινιώτη! Μα η επέλαση του λαμέ ξέβαψε….

Σήμερα, στην απόλυτη παρακμή του, εκτός από υποστηρικτής του υπόδικου Πέτρου Φιλιππίδη, αυτοαποκαλείται … Μέσι της πολιτικής, ενώ  είναι  φάρμερ στο λούμπεν ριάλιτι. Ο ίδιος δήλωσε στην κάμερα του ριάλιτι  ότι «από την πρώτη στιγμή έπαθα την πλάκα μου» ενώ όταν ο Σταμάτης Γαρδέλης (άλλη φιγούρα της παρακμιακής βιντεοκασέτας της δεκαετίας του’80 και νυν συμπαίκτης του)  επιχείρησε να τον διακόψει αποκρίθηκε «μην κάνεις σαν τον Αυτιά, άφησε με να μιλήσω» . Άλλωστε –σιγά μην έλειπε ο Μάρτης από τη Σαρακοστή- ήταν για πολλά χρόνια  και πανελίστας του τηλεοπτικού λαϊκισμού…

Μια  γραφική  φιγούρα που σε άλλο ριάλιτι θα μπορούσε να είναι πρωταθλητής του καρακιτσαριού, της πολιτικής ανοησίας και του λαϊκισμού…