Ο Άρης, η βία κι ο φόβος

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Όποιος περιδιαβαίνει τον κόσμο του διαδικτύου συνειδητοποιεί πολλά πράγματα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έπεφταν καν στην αντίληψή του. Κι αν ξεπεράσει το γεγονός ότι όλοι έχουν άποψη για όλα, δεν μπορεί να ξεπεράσει τη χολή και το μίσος που εκτοξεύονται εναντίον όποιου δεν είναι αρεστός. Η Αριστερά πρωτοστατεί σ’ αυτό. Με τα troll έχει δημιουργήσει σχολή χολερικών που «δολοφονούν» ανθρώπους που δεν τους είναι αρεστοί ή εκφράζουν…. νεοφιλελεύθερες  και… χουντικές απόψεις! Μάθαμε κιόλας ότι ο γνωστός Ρασπούτιν ζητούσε από δικαστές να βρουν οτιδήποτε μεμπτό εναντίον του δημοσιογράφου Γ. Παπαχρήστου για να τον κατηγορήσουν, δηλαδή

να του κλείσουν το στόμα, επειδή διέπραττε το έγκλημα να αναδεικνύει τις αβελτηρίες ΣΥΡΙΖΑ στην αρθρογραφία του.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι όσοι έχουν την κακή συνήθεια να μη ταυτίζονται με την Αριστερά, βλέπουν κατά καιρούς στο διαδίκτυο εμετικές αναρτήσεις. Οι περισσότεροι τις προσπερνούν, δεν απαντούν ή και χλευάζουν. Προσωπικά όμως (οι φραστικές απειλές εναντίον μου παραμένουν αναρτημένες εδώ κι εκεί) έχω αρχίσει ενίοτε να κοιτώ πίσω μου… Κι αυτό πιθανόν να λέγεται φόβος σε καιρούς δημοκρατίας…

Αφορμή αυτών των σκέψεων αποτελεί η δολοφονική επίθεση με γκαζάκια στο σπίτι του Άρη Πορτοσάλτε.  Πήγαν να κάψουν έξι οικογένειες επειδή οι απόψεις ενός ανθρώπου τους ενοχλούν. Αυτοί οι τύποι είναι δημοκράτες, όσο ο Τσίπρας είναι φιλαλήθης. Αυτοί οι τύποι αποτελούν την επιτομή των φασιστών με κόκκινη προβιά.

Κι εμείς όμως, ως κοινωνία, επιδεικνύουμε μια άνευ προηγουμένου ανοχή στη βία τους, στην τρομοκρατία, στον Αριστερό φασισμό.  Ας μη ξεχνάμε ότι με την πλήρη ανοχή  του ΣΥΡΙΖΑ και κάθε περιθωριακού γκρουπούσκουλου, διοργανώθηκαν ακόμη και διαδηλώσεις υπέρ του …τρομοκράτη/δολοφόνου Κουφοντίνα!!

Μα ενοχλούν όσα λέει ο Πορτοσάλτε κι ο καθείς που εκφράζει όσα δεν είναι αρεστά στις συμμορίες με τα γκαζάκια και τις μολότοφ.  Ενοχλούσαν, ως φαίνεται, κι οι εργαζόμενοι  της Marfin  και τους έκαψαν. Ουδείς συνέλαβε τους δολοφόνους προς μέγιστη ντροπή της ΕΛΑΣ και όλων ανεξαιρέτως των υπουργών ΠΡΟ.ΠΟ, από τότε έως σήμερα.

Πέραν της αυτονόητης συμπαράστασής στον Άρη Πορτοσάλτε, ένα ερώτημα με ταλανίζει συστηματικά: Τόσο δύσκολο είναι να απαλλαγούμε από τη βία και δη τη βία του κόκκινου ολοκληρωτισμού;

Η απάντηση είναι αυτονόητη αλλά ζούμε στην Ελλάδα.