Το μεταναστευτικό ζήτημα και η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ

 Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση στέλνει μηνύματα στήριξης σε Ελλάδα και Κύπρο

απέναντι στις τουρκικές απειλές, ακριβώς την ίδια περίοδο, ακούγονται απίστευτες

κατηγορίες στις αίθουσες και τους διαδρόμους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σε

βάρος της χώρας μας σε σχέση με το μεταναστευτικό. Συγκεκριμένα, ο

ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου και ο επικεφαλής ΜΚΟ Ιάσονας

Αποστολόπουλος βρέθηκαν στις Βρυξέλλες για να

υποστηρίξουν ότι το ελληνικό

Λιμενικό «απάγει πρόσφυγες που έχουν φτάσει στις ελληνικές ακτές και τους πετάει

πάλι στην ανοικτή θάλασσα»! Ουσιαστικά, δηλαδή, λένε ότι η Ελλάδα πνίγει κόσμο

στο Αιγαίο! Επίσης, την ίδια αυτή περίοδο, ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Βίτσας

εξέφρασε τις επιφυλάξεις του έναντι των κλειστών κέντρων υποδοχής μεταναστών,

κάνοντας στην ελληνική Βουλή τον εξής παραλληλισμό: «Φαντάζομαι ότι όταν η

κυβέρνηση μιλά για κλειστά κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης στα νησιά, μάλλον

δεν εννοεί ότι θέλει να μετατρέψει τα νησιά σε Μακρόνησο και Γυάρο.» (07/06/2022)

Με δυο λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει το βιολί του στο μεταναστευτικό... Κατηγορεί

την Ελλάδα για τα πάντα, αφήνει στο απυρόβλητο και ενίοτε δικαιολογεί την

Τουρκία, διαφωνεί με οτιδήποτε προσπαθεί να αλλάξει η κυβέρνηση και,

ταυτόχρονα, απαξιοί να μας πει έστω μία αντιπρόταση για το τι καλύτερο θα

μπορούσε να γίνει με το εν λόγω ζήτημα. Στο μεταξύ, όσο το καθεστώς Ερντογάν

στέλνει ανθρώπους σε απελπισία να θαλασσοδέρνονται, το πρόβλημα συνεχίζει να

είναι πολύ σοβαρό. Τούτων δοθέντων, ας βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά,

έχοντας στο νου μας ότι στην αντιμετώπιση μίας τέτοιας κατάστασης, εύκολες λύσεις

δεν υπάρχουν...

Πρώτον, τα θαλάσσια σύνορα υφίστανται και πρέπει να φυλάσσονται, αλλά εκ

των πραγμάτων δεν μπορούν απλά να κλείσουν λες και μπορούμε να τους υψώσουμε

τείχη. Την ίδια στιγμή, το Λιμενικό δικαιούται να δράσει μόνο εντός της ελληνικής

επικράτειας. Αυτά τα δύο δεδομένα κάνουν τη δουλειά του Λιμενικού πάρα πολύ

δύσκολη και όποιος δεν το βλέπει αυτό, μάλλον φορά πολιτικές παρωπίδες. Οι

καταγγελίες ότι το Λιμενικό «πνίγει κόσμο» καλό είναι βεβαίως να εξεταστούν, αφού

ο καταγγέλλων είναι ευρωβουλευτής και όχι κάποιος τυχαίος, αλλά, στο μεταξύ, το

μόνο που έχουμε δει πραγματικά να συμβαίνει έως τώρα είναι το αντίθετο: Το

ελληνικό Λιμενικό έχει σώσει πολύ κόσμο.

Δεύτερον, στα κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης των μεταναστών οι συνθήκες

οφείλουν να είναι ανθρώπινες και να διεκπεραιώνονται οι γραφειοκρατικές

διαδικασίες το συντομότερο δυνατόν. Αυτό σημαίνει δύο πολύ απλά πράγματα: Τα

κέντρα θα είναι κλειστά και οι ΜΚΟ αν θέλουν θα κοιτούν, αλλά, χωρίς άδεια, δεν θα

ακουμπούν. Οι ΜΚΟ μπορούν δηλαδή να παρατηρούν, να καταγράφουν, να

καταγγέλλουν διεθνώς, να ελέγχουν με λίγα λόγια το κυβερνητικό έργο όπως κάνουν

πολλές ΜΚΟ παγκοσμίως, αλλά αν θέλουν να βοηθήσουν άμεσα τους μετανάστες, ο

ρόλος τους δεν μπορεί παρά να είναι επικουρικός και αυτό ισχύει και για ΜΚΟ που

μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά, όπως π.χ. οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Οτιδήποτε

παραπάνω μπορεί να προκαλέσει – και από ό,τι φαίνεται έχει ήδη προκαλέσει –

περισσότερα προβλήματα.

Τρίτον και σημαντικότερον, είναι απαράδεκτο για την Ευρωπαϊκή Ένωση να

μην μπορεί να καταλήξει σε μία κοινή, ευρωπαϊκή αντιμετώπιση του ζητήματος. Κατ’

αρχάς, δεν μπορούμε στην Ένωση να συμφωνήσουμε ούτε στα «εύκολα»: Είναι

ντροπή, εν προκειμένω, να μην μπορούν οι χώρες-μέλη να έρθουν σε μία συμφωνία

για την ποσόστωση των μεταναστών. Τα «δύσκολα», από την άλλη, είναι η

αντιμετώπιση της ρίζας του προβλήματος: Για την ανθρωπιστική κρίση που

συμβαίνει στα θαλάσσια σύνορα της Ευρώπης την κύρια ευθύνη έχει ο Ερντογάν.

Και η Ευρώπη τι κάνει; Του στέλνει χρήματα, ωσάν η Τουρκία να είναι μία κανονική

και νομότυπη χώρα. Βλέπετε, είναι πολύ πιο εύκολο για τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά

κράτη να αφήσουν την Ελλάδα μόνη της να αντιμετωπίζει την αθέτηση των

τουρκικών υποσχέσεων, παρά να αντιμετωπίσουν τον Ερντογάν ως αυτό που

ομολογεί ο ίδιος ότι είναι: λαθροδιακινητής μεταναστών. Στην πρώτη περίπτωση

χρειάζονται απλώς λεφτά, κι ας καταλήγουν σε μία μαύρη τρύπα, ενώ στη δεύτερη

χρειάζεται συντονισμός και επιθετική πολιτική από όλα τα μέλη της Ευρωπαϊκής

Ένωσης. Δύσκολα πράγματα.

Συμπερασματικά, το πρόβλημα του μεταναστευτικού παραμένει υπαρκτό, είναι

πολύ σοβαρό και δεν είναι μόνο ελληνικό. Εντούτοις, η χώρα μας έχει αναλάβει

δυσανάλογα μεγάλο βάρος ως προς την αντιμετώπισή του και η ελληνική κυβέρνηση

δεν έχει την πολυτέλεια να μένει αδρανής. Σε αυτό το πλαίσιο, όσοι από την

αντιπολίτευση την κατηγορούν για λάθος χειρισμούς είναι σκόπιμο να εισφέρουν τις

δικές τους προτάσεις για το τι θα μπορούσε να γίνει καλύτερα. Ε, στον ΣΥΡΙΖΑ

φαίνεται ότι δεν έχουν τίποτα να προτείνουν, μάλλον γιατί αν ήταν στην κυβέρνηση

θα έκαναν ό,τι έκαναν και τέσσερα χρόνια νωρίτερα: απολύτως τίποτα.