Απέναντι στο λούμπεν

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Το διήμερο Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη, εμπεριείχε μεστές ειδήσεις. Κατ’ αρχάς ξεκαθάρισε ότι δεν θα αλλάξει ο εκλογικός νόμος, παρά μόνο αν συμφωνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν είναι κωλοτούμπας να πορεύεται αναλόγως τι συμφέρει εκείνον. Ξεκαθάρισε επίσης ότι  δεν θα γίνει ανασχηματισμός, ενώ έθεσε και σαφή διλήμματα. « Μητσοτάκης ή Τσίπρας»; «Μητσοτάκης ή μια κυβέρνηση τερατογέννεσης»;

Τα ίδια θα θέσει κι ο Τσίπρας… «χούντα Μητσοτάκη ή εγώ»; Όμως η λογική λέει ότι

η απάντηση της κοινωνίας είναι εύκολη. Το γήπεδο είναι κατηφορικό…

Ο Μητσοτάκης στη Θεσσαλονίκη και δη το Σάββατο, ήταν ο ευαίσθητος κοινωνικά φιλελεύθερος που αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες της κοινωνίας και έβαλε στο τραπέζι 5,5 δις ευρώ, βγαλμένα από την ανάπτυξη 6,9 % που δημιούργησε η κυβέρνησή του, εν μέσω απίστευτων δυσχερειών και πανδημίας.  Την επόμενη ημέρα κατέδειξε τη συνέπεια λόγων και έργων αλλά και την αυτοπεποίθηση που διαθέτει, ως ένας πρωθυπουργός που γνωρίζει τι του γίνεται.

Αμφισβητεί κάποιος νουνεχής ότι με την Οικονομία στη χώρα ασχολήθηκαν αυτοί που ήξεραν κι εκ τούτου είχαμε αποτελέσματα; Δηλαδή, Σημίτης, Σαμαράς και τώρα ο Μητσοτάκης. Κι όταν μετά τα αποτελέσματα της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου η κοινωνία παρασύρθηκε από τα παραμύθια των σκισμένων μνημονίων, όλοι ξέρουμε τι συνέβη.  Μπορεί να ξαναγίνει το ίδιο «έγκλημα» εις βάρος της Ελλάδας;  Θα αυτοκτονήσουμε;

Ο Μητσοτάκης στη Θεσσαλονίκη ήταν αυτός που γνωρίζουμε. Ο μετριοπαθής ηγέτης με την εξαιρετικά δομημένη σκέψη, τη σύνεση της ακριβούς κοστολόγησης όσων εξήγγειλε, προκειμένου να μη πέσουμε πάλι στην μαύρη τρύπα, ο πολιτικός που δεν εκτοξεύει τοξικότητα και μίσος. Ήταν ο πολιτικός που στέκεται σταθερά απέναντι στις δυνάμεις του λαϊκισμού.  Πολύ περισσότερο αφού μετά τις γνωστές αδυναμίες Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύεται πολιτική ελαχιστότητα κι ο Ανδρουλάκης.

Ο Μητσοτάκης στη Θεσσαλονίκη απευθύνθηκε  στο ετερόκλητο πλήθος που τον στήριξε το 2015 για να το επανασυσπειρώσει.  Είτε με τις αλήθειες και τα αποτελέσματά του στην Οικονομία, είτε με τα ξεκάθαρα διλήμματα που αφορούν την Ελλάδα και υπερβαίνουν κατά πολύ το δίλημμα  «Νέα Δημοκρατία ή χάος».

Κάτι τελευταίο: Η επιμονή του στη μη αλλαγή του εκλογικού νόμου κι η σταθερότητά του στην άποψη ότι το παιγνίδι παίζεται επάνω στο τραπέζι, καταδεικνύει ότι δεν «παίζει μπάλα» τυχοδιωκτικά. Γεγονός που τον καθιστά αξιόπιστο και σοβαρό, ενώ σε οποιαδήποτε σύγκριση υπερέχει.

Είπαμε… κατηφορικό γήπεδο απέναντι στο πολιτικό λουμπεναριό και σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση-τέρας…