Η πολιτική εκμετάλλευση του εγκλήματος

 Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

 Όπως έχουμε ξαναπεί, εάν θέλεις να είσαι σίγουρος ότι δεν θα λυθεί ποτέ ένα πρόβλημα, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το ιδεολογικοποιήσεις. Πολύ περισσότερο, όταν αυτό το πρόβλημα αφορά στην αντιμετώπιση εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου...

Όλα αυτά, λοιπόν, τα θλιβερά που συμβαίνουν τελευταία με την πολιτική εκμετάλλευση πολύ σοβαρών καταγγελιών για βιασμούς και σεξουαλική

κακοποίηση ανηλίκου, εκτός από το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου της χώρας, δείχνουν και το ποιοι θέλουν να δικαιωθούν τα θύματα και ποιοι όχι. Γιατί πολλά πράγματα μπορεί να είναι πολύπλοκα σε αυτή τη ζωή, αλλά το έγκλημα και η τιμωρία του δεν είναι ένα από αυτά.

Συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις του τόπου, ωστόσο, βλέπουν τα πράγματα πιο

μπερδεμένα... Η Αριστερά, ας πούμε, θεωρεί ότι όλα τα προβλήματα και, συνεπώς,

όλα τα εγκλήματα πηγάζουν από το εξής ένα, πρωταρχικό και μεγαλύτερο όλων

«έγκλημα»: τον καπιταλισμό. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, για ό,τι αρνητικό υπάρχει

σε αυτόν τον πλανήτη φταίει ο καπιταλισμός και, από την άλλη, εάν δεν μπορεί να

συνδεθεί κάτι με τον καπιταλισμό, απλά δεν είναι αρνητικό...

Για παράδειγμα, έχουμε δει την αριστερή νεολαία να ισχυρίζεται ότι για τη

σεξουαλική παρενόχληση φταίνε οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης (βλ. περσινή

φοιτητική διαμαρτυρία στο ΑΠΘ με θέμα «Σπάμε τη σιωπή για τις πραγματικές αιτίες

της πολύμορφης βίας κατά των γυναικών»), ενώ, στον αντίποδα, οι δολοφονίες της

17 Νοέμβρη δεν ήταν δα και τόσο κακές για την Αριστερά, τουλάχιστον όχι τόσο όσο

όλες οι υπόλοιπες δολοφονίες αυτού του κόσμου, επειδή υποτίθεται ότι «η 17Ν είχε

ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου» (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Μάκης Μπαλαούρας).

Κι επειδή αυτό το σκεπτικό δεν έχει πάτο, έφτασαν την προηγούμενη εβδομάδα

στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης που πρόσκεινται σε αυτόν,

να συνδέουν το κυβερνών κόμμα με τη σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων,

αποδεικνύοντας έτσι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας αδιαφορεί, όχι απλά

για το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου ή για την ευθύνη που φέρει ο θεσμικός της

ρόλος, αλλά για την απόδοση της δικαιοσύνης σε αυτόν τον τόπο.

Γιατί αν φταίει η Νέα Δημοκρατία για βιασμούς, παιδεραστία και λοιπά παρόμοια

εγκλήματα, τότε δεν έχει και πολύ νόημα να ζητάμε την αυστηρή τιμωρία των

εγκληματιών, έτσι δεν είναι; Αφού υποτίθεται ότι είναι πιόνια του «συστήματος της

Δεξιάς», άρα είναι και οι ίδιοι θύματα. Βλέπετε, όταν τα πάντα είναι ιδεολογία, οι

άνθρωποι υπάρχουν μόνο για να την υπηρετούν.

Με αυτόν τον τρόπο, όλοι μας είμαστε ανεύθυνοι, οπότε γιατί να μην είναι

ανεύθυνοι και οι βιαστές και οι δολοφόνοι; Και, περαιτέρω, αν είναι να βάζουμε

ιδεολογική ζυγαριά στο έγκλημα, πώς θα μπορέσουμε στο τέλος να το περιορίσουμε;

Αφού, με το παραπάνω σκεπτικό, κάποιοι από τους εγκληματίες θα θεωρηθούν

«περισσότερο κακοί» από όλους τους υπόλοιπους, όχι με βάση το τι έκαναν αλλά το

τι ψήφισαν! Πρόκειται για την ίδια αριστερή λογική που διαχωρίζει τη βία σε «καλή»

και «κακή» και που επιβεβαιώνει, για άλλη μία φορά, το ποσό ξένη είναι η Αριστερά

σε κάθε έννοια κράτους δικαίου.