Θυμάσαι μάνα;

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Χρόνια πολλά ρε μάνα! Τα λέω δυνατά για να τ’ ακούσεις εκεί ψηλά.

Μάνα μου!

Θυμάσαι; Θυμάσαι όταν σου έλεγα συνεχώς «μαμά- μαμά- μαμά» και σ’ εκνεύριζες μου έλεγες… μαμούνα;

Θυμάσαι που έσκουζες όταν λουζόμουν κι έβγαινα έξω, ακόμη κι αν ήταν κατακαλόκαιρο;

Θυμάσαι που με κυνηγούσες, Αύγουστο μήνα, να πάρω ζακέτα, επειδή μπορεί να είχε υγρασία στο Πασαλιμάνι;

Θυμάσαι που μου έλεγες ένα μήνα πριν

να μη ξεχάσω να τηλεφωνήσω στον θείο Ανδρέα για τη γιορτή του;

Θυμάσαι που με διέκοπτες κάθε δέκα λεπτά όταν διάβαζα, για αν με ρωτήσεις αν θέλω να μου φτιάξεις κάτι να πιω ή να φάω;

Θυμάσαι μάνα;

Θυμάσαι που ανησυχούσες ότι είμαι πετσί και κόκκαλο κι ερχόσουν να με ταΐσεις ακόμη κι όταν είχα κάνει παιδιά;

Θυμάσαι που ξυπνούσες πρωί - πρωί να μου φτιάξεις χτυπητό αυγό, που ποτέ δεν έτρωγα;

Θυμάσαι που δεν κοιμόσουν αν δεν άκουγες την πόρτα ν’ ανοίγει και να γυρίζω, ακόμη κι αν ήταν ξημερώματα;

Θυμάσαι που ανησυχούσες τι θα πει ο κόσμος που οι φίλες μου είναι …ξεβράκωτες με τα μίνι που τίποτα δεν έχει μείνει;

Θυμάσαι όταν η Μάρτζη φόρεσε μάξι, που μου έλεγες ότι τώρα ντύθηκε σαν άνθρωπος;

Θυμάσαι που έλεγες ότι όλες οι φιλενάδες μου είναι πουτάνες;

Θυμάσαι που έλεγες να μη τρέχω πίσω από την καθεμιά, αλλά να βρω ένα καλό κορίτσι σαν την Τασούλα απέναντι; Που δεν σ’ ένοιαζε αν ήταν 145 κιλά, αφού ήταν καλό κορίτσι κι από σπίτι;

Θυμάσαι που φώναζες επειδή έχω κάνει το σπίτι ξενοδοχείο;

 Θυμάσαι που όταν πήγαινα ταξίδια, καθόσουν επάνω από το τηλέφωνο και δεν πήγαινες να πάρεις ψωμί για να φας;

Θυμάσαι ρε μάνα;

Θυμάσαι που σπάραζες από το κλάμα όταν ο γυμνασιάρχης σου είπε ότι είμαι αδιόρθωτα άτακτος κι ότι θα καταλήξω στη φυλακή;

Θυμάσαι που έλεγες ότι το ποδόσφαιρο είναι για τους αλήτες και πρέπει να παίζω μόνο μπάσκετ και πόλο;

Θυμάσαι που με κυνηγούσες να μου δώσεις το τάπερ για έχω να φάω κάτι μετά την προπόνηση;

Θυμάσαι που αναρωτιόσουν τι βρίσκω σ’ αυτούς τους μαλλιάδες, τους Poll και τραγουδώ … «Πες της μαϊμούς να μη με πειράζει με το δαχτυλό της»…

Θυμάσαι που σε κάθε σου κουβέντα που εγώ δεν άκουγα, εσύ συμπλήρωνες με παράπονο… όταν πεθάνω θα με θυμηθείς;

Θυμάσαι που τις στραβές μου, εσύ πάντα … τις είχες πει;

Θυμάσαι που επειδή με είχες γεννήσει με ήξερες σαν την παλάμη της και πάντα ξέρεις τι έχω;

Θυμάσαι ρε μάνα;

Μου λείπεις ρε μάνα!

Ήσουν καλή ρε μάνα!

Ας ήσουν εδώ και θα ήμουν τύπος και υπογραμμός! Ναι Ρε μάνα…

Σ’ αγαπάω ρε μάνα! Χρόνια πολλά ρε μάνα!