Από τα «εξαϋλωμένα βαγόνια»… στην κατάρρευση του μύθου κι ο βούρκος της αντιπολίτευσης

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Το πόρισμα της Πυροσβεστικής για τα Τέμπη βάζει οριστικά τέλος σε μια από τις πιο σκοτεινές και ντροπιαστικές σελίδες της δημόσιας συζήτησης. Δεν υπήρξαν παράνομες εύφλεκτες ύλες, δεν υπήρξαν «εξαϋλωμένα βαγόνια», δεν υπήρξαν μπιτόνια αιθανόλης στην καμπίνα. Όλα αυτά ήταν ένα κατασκεύασμα, προϊόν ενός αισχρού λαϊκισμού που στήθηκε μεθοδικά από κόμματα, πολιτικούς και ΜΜΕ που υπηρετούν συμφέροντα ολιγαρχών, με στόχο ένα και μόνο πράγμα: να πληγεί ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του. Σ’ αυτό το βρόμικο παιγνίδι, πήραν μέρος και κορυφαίοι παράγοντες επιστημονικών φορέων, που γνώριζαν την αλήθεια και άλλα έλεγαν στις δημόσιες τοποθετήσεις τους.

Στην κορυφή αυτού του κακόγουστου θεάτρου, δεσπόζει ο αρχιερέας του λαϊκισμού: ο Βελόπουλος. Ο άνθρωπος που έκανε

καριέρα πουλώντας «χειρόγραφες επιστολές του Ιησού» και κηραλοιφές, εμφανίστηκε στη Βουλή ως κήρυκας της συνωμοσίας. Με ύφος παντογνώστη μιλούσε για «κρυφά φορτία», για «εκρήξεις τύπου Χιροσίμα», για «βαγόνια που εξαϋλώθηκαν». Κι αν ήταν μόνος του, θα γελούσαμε. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ήταν.

Διότι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τον ακολούθησαν κόμματα που υποτίθεται πως διεκδικούν σοβαρό ρόλο στη διακυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις γνωστές ψεκασμένες εμμονές, το ΠΑΣΟΚ που δεν δίστασε να μιλήσει για «εξαϋλωμένα βαγόνια», ο Χαρίτσης που κούνησε το δάχτυλο με ύφος τιμητή, η Κωνσταντοπούλου που ανακάλυπτε «μυστικά φορτία» λες κι έβγαζε επεισόδιο από θεωρία συνωμοσίας στο YouTube. Όλοι τους έγιναν ουρά του Βελόπουλου, μετατρέποντας σε …πολιτικό όπλο τη ανοησία.

Επιπλέον, η Μαρία Καρυστιανού, η μάνα των Τεμπών, έγινε το σύμβολο που όλοι ήθελαν να καπηλευτούν. Το αληθινό της πένθος μετατράπηκε σε εργαλείο προπαγάνδας, την έσυραν από κανάλι σε κανάλι, από μικρόφωνο σε μικρόφωνο, για να ντύσουν με συγκίνηση τις πιο χυδαίες θεωρίες συνωμοσίας. Κόμματα, πολιτικοί και «ανεξάρτητοι» δημοσιογράφοι την ανέδειξαν σε σημαία, όχι για να δικαιωθούν οι νεκροί, αλλά για να εξυπηρετηθούν τα δικά τους μικροκομματικά παιχνίδια. Έτσι, η Μ. Καρυστιανού δεν έγινε απλώς φωνή του πένθους, την μετέτρεψαν σε «λαγό» συμφερόντων, σε πρόσωπο-ασπίδα για κάθε ψέμα, σε άλλοθι ενός λαϊκισμού που πάτησε πάνω στην οδύνη της.

Δίπλα τους, έστρωσαν  το τηλεοπτικό χαλί οι γνωστοί ολιγάρχες που ελέγχουν ΜΜΕ. Κι αυτοί που παριστάνουν τους ανεξάρτητους δημοσιογράφους, αλλά στην πραγματικότητα χρησιμοποιούν την ενημέρωση ως μοχλό πίεσης για να φθείρουν την κυβέρνηση. Έφτασαν στο σημείο να παρουσιάζουν ως κορυφαίο εμπειρογνώμονα, κάποιον που δεν είναι καν αναγνωρισμένος! Δεν τους ένοιαζε η αλήθεια, ούτε οι νεκροί. Τους ένοιαζε να φτιάξουν ένα αφήγημα ασφυξίας, να κλονίσουν τον Μητσοτάκη, να ανοίξουν τον δρόμο για δικά τους σχέδια.

Μόνο που η πραγματικότητα είναι πεισματάρα. Το πόρισμα έδειξε την αλήθεια: καμία έκρηξη-φαντομάς, κανένα παράνομο φορτίο. Μόνο μια τραγωδία που προήλθε από την αδιανόητη ανικανότητα του κράτους να λειτουργήσει με στοιχειώδη σοβαρότητα. Από έναν σταθμάρχη που δεν έπρεπε ποτέ να βρίσκεται σε αυτή τη θέση. Από ένα σιδηροδρομικό δίκτυο που παρέμεινε ανοχύρωτο, επειδή επί δεκαετίες όλες οι κυβερνήσεις —ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ— έκαναν παιχνίδι με καθυστερήσεις και αναβολές.

Αν η αντιπολίτευση ήθελε πραγματικά να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, εκεί θα έπρεπε να χτυπήσει. Στην αλαζονεία της κυβέρνησης που μιλούσε για «άριστους» και διόριζε ακατάλληλους. Στην αιώνια αναβολή της σύμβασης 717. Στην κομματική νοοτροπία που σκότωσε ανθρώπους. Όμως, πώς να το κάνουν; Εκεί θα έπρεπε να αναλάβουν και οι ίδιοι ευθύνες. Και γι’ αυτό προτίμησαν να ακολουθήσουν τον Βελόπουλο στον βούρκο.

Τώρα που το αφήγημα κατέρρευσε, όλοι κρύβονται. Οι τηλεμαϊντανοί «ειδικοί» εξαφανίστηκαν, τα κανάλια σιώπησαν, οι πολιτικοί αποφεύγουν να μιλήσουν. Το μόνο που απέμεινε είναι η ζημιά: μια κοινωνία που σύρθηκε σε θεωρίες συνωμοσίας, αντί να απαιτήσει σοβαρή θεσμική λογοδοσία.

Η αλήθεια, όμως, είναι αμείλικτη: στα Τέμπη δεν κάηκαν εύφλεκτα φορτία. Κάηκε η πολιτική αξιοπιστία ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Κωνσταντοπούλου και των λοιπών «μαθητών» του Βελόπουλου. Και το μόνο πραγματικά εύφλεκτο ήταν ο λαϊκισμός τους.