Η απεργία των ανέγγιχτων

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Γνωρίζουμε όλοι ότι οι απεργίες της ΑΔΕΔΥ, είναι απεργίες ιδεοληψιών και παραλογισμού κι οι περισσότερες αποτελούν success story της ελληνικής παρακμής. Άλλωστε στο δημόσιο ο συνδικαλισμός είναι σχεδόν επαγγελματικός κι η ατιμωρησία αποτελεί κορυφαία ιδεολογία.

Εννοείται, ότι ουδείς ισχυρίζεται ότι το δικαίωμα στην απεργία δεν είναι ιερό. Απλά ισχυρίζομαι, ότι η κατάχρηση της απεργίας από την ΑΔΕΔΥ, εδώ και δεκαετίες, πλήττει την ίδια την κοινωνία, που την πληρώνει. Όπως, ισχυρίζομαι ότι η υπόθεση έχει καταστεί ανίατη ασθένεια, από εκείνους τους επαγγελματίες συνδικαλιστές που έχουν

«ευαγγέλιο» το άτυπο «moto» «δεν δουλεύω, δεν αξιολογούμαι, δεν με ακουμπάει κανείς».

Χθες είχαν απεργία πάλι.

Προσέξτε: Δεν απεργούσαν οι γιατροί που «πολεμάνε» ολημερίς κι ολονυκτίς στο ΕΣΥ, ούτε οι νοσηλευτές που κρατούν όρθια τα νοσοκομεία με μισθούς μικρότερους από υπαλλήλους ΔΕΚΟ. Αυτοί δεν έχουν την πολυτέλεια για «επαναστάσεις».

Είχε απεργία όμως η ΑΔΕΔΥ. Γιατί;

Επειδή η κυβέρνηση τόλμησε να φέρει πειθαρχικό δίκαιο. Δηλαδή το αυτονόητο: ότι κάποιος που δεν κάνει τη δουλειά του θα έχει συνέπειες. Κι αυτό για τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνδικαλιστές τους, αποτελεί …σκάνδαλο! Πώς τολμάει το κράτος να ζητάει από τον δημόσιο υπάλληλο να λογοδοτήσει; Εδώ μιλάμε για είδος υπό εξαφάνιση: ο homo bureaucraticus, που γεννήθηκε για να μην αξιολογείται ποτέ.

Κι όχι μόνο αυτό. Η ΑΔΕΔΥ βαφτίζει το νέο πλαίσιο «αιτία πολέμου». Με ποιον πολεμάει; Με την κοινωνία που πληρώνει τους μισθούς τους; Με τον πολίτη που περιμένει σε ουρές; Με τον φορολογούμενο που σέρνεται από γραφείο σε γραφείο; Αυτός είναι ο εχθρός. Γιατί, κακά τα ψέματα, η ΑΔΕΔΥ δεν εκπροσωπεί πλέον τους εργαζόμενους του Δημοσίου που μοχθούν. Εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό της: μια μικρή κάστα αδιάφορων και επαγγελματιών του χαβαλέ.

Κι αν αναρωτιέστε γιατί αντέχει τόσα χρόνια αυτό το μόρφωμα, η απάντηση είναι απλή: τα κόμματα. Όλα ανεξαιρέτως. ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και φυσικά πρόθυμοι «γαλάζιοι κομμουνιστές», που υποθάλπουν. Η ΑΔΕΔΥ άλλωστε, υπήρξε πάντα βολικό εργαλείο: κατεβάζει απεργίες όταν χρειάζεται, εκδίδει ανακοινώσεις με τα γνωστά κλισέ («οδοστρωτήρας», «αντεργατικό», «λαίλαπα») και στο τέλος όλοι κάνουν πως συγκινούνται για το «ιερό δικαίωμα». Μια βολική συναλλαγή: οι συνδικαλιστές μένουν ανέγγιχτοι, τα κόμματα δεν χάνουν ψήφους.

Η αλήθεια όμως είναι σκληρή: η ΑΔΕΔΥ απεργεί όχι για την εργασία, αλλά για την ατιμωρησία. Όχι για το δικαίωμα στη διεκδίκηση, αλλά για το δικαίωμα στο τίποτα. Δεν υπάρχει αλλού στον πολιτισμένο κόσμο τέτοια εμμονή στην ασυλία της μετριότητας.

Παρεμπιπτόντως, ουδείς τολμά να μιλήσει για άρση της μονιμότητας…

Στο τέλος όμως, οι μάσκες πέφτουν. Ήδη έχουν πέσει. Και αν υπάρχει κάτι χειρότερο από τον ανίκανο υπάλληλο, είναι ο ανίκανος υπάλληλος που θεωρεί τον εαυτό του και… επαναστάτη.