Η Ελλάδα πήρε το πλεονέκτημα

 

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Μια παροιμία λέει ότι ο χρόνος τρέχει κι εμείς κοιμόμαστε! Κι αυτό ισχύει σχεδόν για τα πάντα. Ισχύει και για την περίπτωση του Ερντογάν. Πότε πέρασαν κιόλας 22 χρόνια από τη στιγμή που ανήλθε στην εξουσία; Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα 22 χρόνια, μπορεί να εκβίασε επανειλημμένως τη Δύση, μπορεί να απειλεί μέρα παρά μέρα την Ελλάδα, μπορεί να καταθέτει συνεχώς αναθεωρητικά σχέδια, μπορεί να κυβερνά αυταρχικά και να στέλνει τους αντιπάλους στα μπουντρούμια, αλλά ουδείς μπορεί ν’ αρνηθεί μια μεγάλη αλήθεια.

Η Τουρκία, έχει κάνει τεράστια άλματα στην πολεμική βιομηχανία της. Έχει φτάσει στο σημείο να εξάγει οπλισμό αξίας 7,5 δις δολαρίων, ενώ περισσότερο από το 70% των οπλικών συστημάτων που χρησιμοποιεί, παράγεται εκεί. Ταυτοχρόνως αγοράζει ευρωπαϊκές βιομηχανίες όπλων, κάνει διακρατικές συνέργειες με τρίτες χώρες, ενώ με τους Ισπανούς κατασκευάζει ένα υπερσύγχρονο ελικοπτεροφόρο!! Μαζί μ’ αυτά οι Τούρκοι, είχαν αγοράσει το πολύ σημαντικό αντιαεροπορικό ρωσικό  σύστημα S-400. Μοιραίο λάθος του Ερντογάν, που εκμεταλλεύθηκε η ελληνική κυβέρνηση και με ισχυρή διπλωματική και πολιτική πίεση κατάφερε κι έβγαλε εκτός την Τουρκία από το

πρόγραμμα συμπαραγωγής των αεροπλάνων F-35!! Αν τα έπαιρνε η Τουρκία θα ήτα πανίσχυρη στον αέρα.

Κι αυτά, δεν είναι όλα.

Προσέξτε: Τα τουρκιά drones , θεωρούνται (κατά πολλά περιοδικά της πολεμικής βιομηχανίας) εκ των κορυφαίων του κόσμου. Με σοβαρή πιθανότητα στο εγγύς μέλλον, να ξεκινήσει συμπαραγωγή τους με την Ιταλία, με χρηματοδότηση της Σαουδικής Αραβίας.

Είτε μας αρέσει λοιπόν, είτε όχι, η Τουρκία τα χρόνια του Ερνντογάν «έφυγε» μπροστά από εμάς στο συγκεκριμένο ζήτημα. Εμείς, είτε λόγω της χρεοκοπίας της χώρας, είτε από τη διστακτικότητα του πολιτικού προσωπικού μετά την λαίλαπα Τσοχατζόπουλου, αποδυναμωθήκαμε. Η δε πολεμική μας βιομηχανία συρρικνώθηκε αισθητά.

Αυτή η διαπίστωση, μόλις έγινε αντιληπτή από τη νέα (τότε)  κυβέρνηση Μητσοτάκη το 2019, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Το άνοιγμα της ψαλίδας με την Τουρκία, έγινε πιο φανερό με την κρίση στον Έβρο και την επίθεση της Τουρκίας (Μάρτιος 2020) που συνεχίστηκε στο Καστελόριζο, όπου οι Τούρκοι έβγαλαν ένα πλοίο για σεισμικές έρευνες. Έγιναν τότε ναυμαχίες εκεί κι οι ναυτικοί μας νίκησαν κατά κράτος. Όμως, η αλήθεια είναι ότι τότε υπολειπόμαστε αναφορικά με πλοία και συστήματα. Κάτι που εξαλείφθηκε με την αγορά τεσσάρων φρεγατών Belharra, που αποτελούν κορυφαία πλοία. Καμιά χώρα στην περιοχή διαθέτει τέτοιο υπερόπλο.

Έγιναν κι άλλα. Η Ελλάδα εκεί που υπολειπόταν και στον αέρα, έγινε πιο ισχυρή με την αγορά των Rafale, κάτι που θα μεγεθυνθεί όταν φτάσουν τα F-35 , σε ενάμιση-δυο χρόνια.

Η Ελλάδα λοιπόν, τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο αποκατέστησε την στρατιωτική ισορροπία έναντι του γείτονα στην Ανατολή, αλλά σε αέρα και θάλασσα κατέστη πιο ισχυρή. Μάλιστα, αν προσθέσουμε σ’ αυτά και την στρατηγική συνεργασία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ στους τομείς της ασφάλειας και της ενέργειας, συμπληρώνεται ένα πανίσχυρο πλέγμα.

Μιλάμε για περιορισμό των μονομερών ενεργειών της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, που λειτουργεί ανασταλτικά απέναντι στις τουρκικές αναθεωρητικές επιδιώξεις, από την αμφισβήτηση της κυπριακής ΑΟΖ έως τις πιέσεις προς την Ελλάδα. Ταυτοχρόνως, η συμμετοχή του Ισραήλ που διαθέτει πανίσχυρο στρατιωτικό αποτύπωμα και στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ, προσδίδει στην τριμερή γεωπολιτικό βάθος που η Άγκυρα δεν μπορεί να αγνοήσει.

Κι όλα αυτά υπό την γκρίνια, αμφισβήτηση κι άρνηση της εγχώριας αντιπολίτευσης και τις γραφικές κραυγές ορισμένων για… free Palestine… Συν τους …ανησυχούντες πρώην…

Προσέξτε: Η προχθεσινή τριμερής αποτελεί κορυφαία ποιοτική αναβάθμιση στην αποτρεπτική ικανότητα και στη γεωπολιτική βαρύτητα της Ελλάδας, ενώ η αμερικανική παρουσία και οι διμερείς συμφωνίες για τα ενεργειακά, ενισχύουν την αίσθηση ασφάλειας και τη διεθνή αξιοπιστία της χώρας. Αυτό τα λέει όλα.

Το βέβαιο είναι ότι η υπεροχή της Τουρκίας που αναφέραμε στην αρχή αυτών των σκέψεων, ΔΕΝ υπάρχει πια. Ο Ερντογάν βιώνει πια ένα περιβάλλον που δεν είναι ευνοϊκό για τη χώρα του. Βρέθηκε ξαφνικά περικυκλωμένος ακόμη κι από τη συμφωνία Λιβάνου–Κύπρου κι αυτό μαζί με τα άλλα  δείχνουν ότι τα τουρκικά τετελεσμένα δεν γίνονται πλέον άκριτα αποδεκτά.

Κι ας φωνάζουν οι Καραμανλής, Σαμαράς κι άλλοι για …στασιμότητα της χώρας και δήθεν παραχωρήσεις στον Ερντογάν… Κι ας μην αντιλαμβάνονται ότι η Ελλάδα μπορεί πια να προσέλθει σε συνομιλίες με την Τουρκία πιο ισχυρή στρατιωτικά, με ενισχυμένες συμμαχίες και αυξημένη διεθνή αξιοπιστία. Αυτό αλλάζει και τη φύση του διαλόγου. Δεν πρόκειται για συνομιλίες υπό πίεση, αλλά για διάλογο από θέση ισχύος… Κάποιος φρόντισε να συμβούν όλα αυτά, έτσι;