Να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε μπει σε έναν φαύλο κύκλο στον οποίο στροβιλίζουν πολλά και διάφορα ζητήματα.

Το κορυφαίο είναι η έλλειψη αξιοπιστίας της χώρας μας, η οποία εδώ και σχεδόν τρία χρόνια δεν έχει κάνει το παραμικρό απ’ όσα ανέλαβε υποχρέωση να κάνει.

Ουδεμία μεταρρύθμιση, ουδεμία αλλαγή στα κακώς κείμενα, παρά μόνο επιβολή άκρατης φορολογίας και εισπρακτικών μέτρων.

Άλλο ζήτημα αφορά τα περίφημα νούμερα που δεν «βγαίνουν» και σε συνδυασμό με την μέχρι τώρα ακινησία συντελούν

 σε συνεχή ύφεση.

Τρίτο και εξ ίσου σημαντικό ζήτημα είναι αυτό της έλλειψης ακόμη και συζήτησης για την απαιτούμενη αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας, ούτως ώστε να πάρει δειλά δειλά μπροστά η μηχανή.

Τέταρτο ζήτημα, η μη εμπέδωση από τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας του γεγονότος ότι από εδώ και στο εξής τίποτα δεν θα είναι ίδιο με το παρελθόν και τις πολιτικές με τα δανεικά.

Τέλος, είναι σημαντικό και το ζήτημα του δημοσίου τομέα.

Ουδείς δείχνει διατεθειμένος να τον αγγίξει σε βάθος και επί της ουσίας, λες κι είναι η ιερή αγελάδα.

 Δηλαδή, να τον αναδιαρθρώσει, να του ψαλιδίσει αρμοδιότητες, να τον εκσυγχρονίσει.

Κι ύστερα να δούμε πόσοι άνθρωποι χρειάζονται για να τον στελεχώσουν.

Κι όσοι δεν χρειάζονται, δεν είναι ανάγκη να υποφέρει όλη η υπόλοιπη κοινωνία για να συντηρούνται.

Αυτά και ασφαλώς κι άλλα επί μέρους ζητήματα, δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο.

Τον οποίο επικαλούνται πολλοί ξένοι πολιτικοί (φίλοι και «φίλοι») και αναλυτές που εκπροσωπούν διάφορα συμφέροντα. Πιέζουν, λοιπόν, σε μια χρεοκοπία και φυσικά έξοδο από το ευρώ, είτε για να…βάλουν τιμωρία τους Έλληνες που δεν θέλουν να δουν την ωμή πραγματικότητα και για όσα παρέλειψαν να πράξουν αφότου εντάχθηκαν στην ΟΝΕ.

Τον ίδιο φαύλο κύκλο επικαλούνται και οι …δικοί μας, οι εγχώριοι σωτήρες με τις ουτοπικές πολιτικές καταβολές. Δεν είναι λόγοι, μάλιστα, εκείνοι που φωναχτά πλέον προπαγανδίζουν ότι η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη το ευρώ, την Ευρώπη, αλλά μπορεί να τα καταφέρει μόνη της!

Αγνοούν αυτοί οι επικίνδυνοι τύποι ότι μια ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από τη ευρωζώνη θα μείωνε δραματικά ακόμη περισσότερο το βιοτικό επίπεδο και η κρίση που ζούμε σήμερα θα φαντάζει….πολυτέλεια.

Από την άλλη πλευρά, οφείλουμε να πούμε ότι μια ενδεχόμενη αναδιαπραγμάτευση στην οποία ευελπιστεί η κυβέρνηση, μάλλον αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός.

Τι κάνουμε λοιπόν;

Με ποιον τρόπο σπάμε και φεύγουμε από τον φαύλο κύκλο;

Νομίζουμε ότι μόνο με κινήσεις Μπολτ μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα.

Ταχύτατες παρεμβάσεις.

Να επισπευσθεί η αναδιάρθρωση του κράτους. Με αποκρατικοποιήσεις ουσίας που μειώνουν απευθείας το χρέος και επιτρέπουν την εισροή κεφαλαίων. Χωρίς φυσικά να απειλούμε τους επενδυτές με…φυλάκιση και χάσιμο των χρημάτων τους!

Σε κάτι παρόμοιο προσανατολίζονται τόσο η Ιταλία όσο και η Ισπανία.

Αν μπορέσουμε να μεταρρυθμίσουμε τον μεγάλο ασθενή (για χάριν του οποίου διαλύθηκε όλη η υπόλοιπη κοινωνία), τότε και μόνο τότε θα μπορέσουμε να κάνουμε οποιαδήποτε επαναδιαπραγμάτευση και να επικεντρωθούμε στην εξασφάλιση πόρων για την ανάπτυξη.

Να επισπευσθεί η επιχείρηση άντλησης εσόδων από την επιχείρηση εναντίον της φοροδιαφυγής (όλοι ασφαλώς θα έχετε εμπειρία από τη μη έκδοση αποδείξεων που τελικά επιβαρύνει όλους).

Να καθίσουμε και να ανοίξουμε τη συζήτηση αναφορικά με ποια οικονομία θέλουμε και σχετικά με τον αναπτυξιακό –παραγωγικό ιστό της χώρας.

Διαφορετικά θα συνεχίζουμε να καταναλώνουμε …λεμόνια Αργεντινής, πατάτες Τουρκίας και καρφίτσες από την Κίνα….

Διαφορετικά, θα έχουμε εσαεί ανάγκη δανεικών, αφού θα δαπανούμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε.

Ναι, γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε έτοιμοι. Ούτε πολιτικά, ούτε ως κοινωνία.

Ναι, γνωρίζουμε ότι στην κοινωνία είναι διάχυτο το αίσθημα της αδικίας, ίσως και της ματαιότητας όσων γίνονται.

Όμως, ο δρόμος είναι μονόδρομος….

Κι ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει.

Δεν σπάει με τσιτάτα και αφορισμούς….Ούτε με λαϊκισμούς αισχίστου είδους….Πολύ περισσότερο δε, δεν σπάει ούτε με τις ουτοπίες που επικαλούνται κάποιοι.