Γιατί παραιτήθηκα

Γράφει

ο Ανδρέας Ψυχάρης

Το μεσημέρι της Παρασκευής υπέβαλα την παραίτησή μου από το βουλευτικό αξίωμα.

Θέλω να διαβεβαιώσω όσους επιπόλαια επιχειρούν να ερμηνεύσουν την απόφασή μου αυτή ότι ήταν μια απόφαση που έλαβα έπειτα από προβληματισμό πολλών εβδομάδων και όχι από έναν παρορμητισμό της στιγμής ή επηρεασμένος από το πολιτικό κλίμα αυτής της εποχής.

Ήταν μια απόφαση δική μου - και μόνο δική μου - που στάθμισα μέσα μου πολλές φορές και σχεδίασα προσεκτικά ώστε να μην παραβιάσω καμιά από τις αρχές και τις αξίες που υπηρετώ από την πρώτη στιγμή που πολιτεύθηκα.

Ο πρώτος που ενημέρωσα το πρωί της Παρασκευής ήταν ο Πρωθυπουργός κι αμέσως μετά επικοινώνησα και με τον Πρόεδρο του Κοινοβουλίου. Υπερψήφισα τις κυβερνητικές τροπολογίες για τα επιχειρηματικά δάνεια και τις ληξιπρόθεσμες οφειλές και παραιτήθηκα αμέσως μετά, για να μη θεωρηθεί ότι παραιτούμαι επειδή διαφωνώ με τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις.

Δεν μου πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό να κρατήσω την έδρα μου στην Α' Αθήνας, επειδή θεωρώ ότι πρωτίστως ανήκει στην παράταξή μου και δευτερευόντως σ' εμένα, παρότι αγωνίστηκα σκληρά για να πείσω τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας να με εμπιστευθούν.

Αλλά ακόμη κι αν πίστευα το αντίθετο, δεν θα είχα το δικαίωμα να την κρατήσω, όταν ακολουθούν κρίσιμες ψηφοφορίες που θα καθορίσουν το μέλλον της χώρας.

Για όσους αιφνιδιάστηκαν από την απόφασή μου να παραιτηθώ από τη Βουλή ή αναρωτιούνται για τους λόγους της παραίτησής μου, έχω να τους επισημάνω ότι καταγράφονται όλοι στις τελευταίες δημόσιες τοποθετήσεις μου.

Έχω απογοητευθεί παρακολουθώντας πολιτικά κόμματα που αποφεύγουν να συζητήσουν και να συμφωνήσουν για ζητήματα στα οποία ομονοεί εδώ και χρόνια η ελληνική κοινωνία.

Στενοχωριέμαι όταν βλέπω την κυβέρνηση που στήριζα μέχρι προχθές με την ψήφο μου κι εξακολουθώ να στηρίζω στην προσπάθειά της να σταθεροποιήσει τη χώρα να μην αντιλαμβάνεται ότι εκτός από τους αριθμούς υπάρχουν και οι Ελληνες που αναμένουν ακόμη κινήσεις στήριξης του εισοδήματός τους κι όχι απλώς διευκολύνσεις αποπληρωμής των οικονομικών υποχρεώσεών τους.

Κατά τη γνώμη μου, για παράδειγμα, θα μπορούσε να ήταν κάπως χαμηλότερο το πλεόνασμα του προϋπολογισμού και ένα μικρό κομμάτι του πλεονάσματος αυτού να πήγαινε στις τσέπες ανέργων, συνταξιούχων και απόρων που χτυπήθηκαν άγρια από την κρίση και βγάζουν τον μήνα τους με τη βοήθεια των γειτόνων τους.

Κάποτε εμφάνιζαν πλεόνασμα οι προϋπολογισμοί ορισμένων νοικοκυριών και έλλειμμα ο προϋπολογισμός. Τώρα εμφανίζει πλεόνασμα ο προϋπολογισμός και ελλείμματα οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί.

Γνωρίζουμε όλοι ότι δεν μπορούν και οι δύο να γίνουν πλεονασματικοί όπως υπόσχεται η αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά νομίζω ότι συμφωνούμε όλοι πως θα άξιζε τον κόπο να αντισταθούμε στην Τρόικα όταν επιχειρεί να μας επιβάλει να μην αγγίξουμε το πλεόνασμα, αδιαφορώντας αν ένα κομμάτι του το έχουν ανάγκη εκείνοι που με το εισόδημά τους το δημιούργησαν.

Έχω επίσης απογοητευθεί από το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου εντός και εκτός Βουλής. Άκουσα με θλίψη πριν από λίγο καιρό έναν δημοσιογράφο να μου εξηγεί ότι έχει πάψει να επισκέπτεται το Κοινοβούλιο, επειδή δεν αντέχει να βλέπει το θέαμα βουλευτών που διαπληκτίζονται με αγοραίες εκφράσεις, αλλά και την εικόνα που εμφανίζει η Βουλή στις παρακείμενες αίθουσες από την αίθουσα συνεδριάσεων.

Αγανακτώ, χωρίς να μπορώ να αντιδράσω, όταν παρακολουθώ φασιστικές συμπεριφορές από πολιτικούς φασιστικής νοοτροπίας, αλλά και προσβλητικές συμπεριφορές από πολιτικούς που έχουν εκλεγεί με ιστορικά και υπεύθυνα κόμματα.

Ωστόσο η ελπίδα μέσα μου ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας μου θα ανακάμψει δεν έχει σβήσει. Και γι' αυτό θα εξακολουθήσω να αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις. Διότι, όπως μου έμαθαν οι παλαιότεροι, ευημερία της χώρας χωρίς πολιτικό πολιτισμό δεν μπορεί να υπάρξει...