Το αδιέξοδο κι η έντιμη λύση

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Η διαπραγμάτευση με την τρόικα, τόσο μέσω mail όσο και δια ζώσης υπό το φως του παρισινού ουρανού, δεν φαίνεται να καταλήγει σε λύση.

Το ΔΝΤ δεν θέλει επ’ ουδενί να βγει εκτός κάδρου, οι δανειστές επισημαίνουν ότι από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο δεν έχουμε κάνει το παραμικρό απ’ όσα αναφέρει το μνημόνιο κι έχουμε υπογράψει, ενώ η ελληνική κυβέρνηση στριμωγμένη από τις δημοσκοπήσεις και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αναζητά την ανάσα που θ’ αλλάξει το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό.

Το διαφαινόμενο ναυάγιο των συνομιλιών με την τρόικα, είναι βέβαιο ότι ισοδυναμεί με τον ελληνικό «ξαφνικό θάνατο» κι οδηγεί σε πολιτικές εξελίξεις κάθε άλλο παρά επιθυμητές.

Είναι ορατές πλέον περισσότερο από ποτέ οι εκλογές, πριν καν ανοίξουν οι διαδικασίες εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.

Είναι ορατή πλέον, περισσότερο από ποτέ, η πολιτική αστάθεια.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι έχει επανέλθει στο πολιτικό σκηνικό η καχυποψία των πολιτών που δεν αντέχουν άλλο τις συνεχείς τριβές, τις αναβολές, τις μεγαλοστομίες, τις υποσχέσεις.

Σχεδόν δυο χρόνια τώρα η Ελλάδα διαπραγματεύεται κάθε λίγο και λιγάκι και κάθε φορά η τρόικα επιβάλλει τ’ αυτονόητα, δηλαδή όσα έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις.

Το αποτέλεσμα είναι μια άνευ προηγουμένου κρίση αξιοπιστίας κι έλλειμμα εμπιστοσύνης.

Στο σημείο αυτό οφείλουμε να κάνουμε μια επισήμανση.

Υπάρχει διάχυτη πλέον η πεποίθηση στην πολιτική ατμόσφαιρα ό,τι με τον τρόπο που σκέφτεται το ελληνικό πολιτικό σύστημα, δεν υπάρχει προοπτική, τόσο από την κυβέρνηση όσο κι από την αντιπολίτευση.

Αντιστοίχως οι δανειστές με τον τρόπο που κινούνται στις διαπραγματεύσεις, φαίνεται ότι δεν νοιάζονται αναφορικά με το ποιος κυβερνά την Ελλάδα.

Έτσι, δείχνουν τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση ότι χωρίς την πλήρη εφαρμογή του προγράμματος, θα μας αφήσουν στην τύχη μας κι ας τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας.

Μπορούμε;

Τα πράγματα είναι σαφή.

Ξεκάθαρα.

Η χώρα είναι δεσμευμένη κι οι επιλογές ανήκουν στους άλλους.

Κι όλα αυτά τα χρόνια δεν έγινε ούτε καν ένα σχέδιο που θα μας οδηγήσει σε άλλους δρόμους, ανάπτυξης και προόδου.

Ούτε το δημόσιο μαζέψαμε, ούτε την αντιπαραγωγική γραφειοκρατία, ούτε αλλάξαμε τις δομές της οικονομίας για να την κάνουμε πιο ανταγωνιστική κι ευέλικτη.

Συνεπώς έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν.

Ή θα προχωρήσουμε σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και θ’ ακολουθήσουμε όσα έχουμε υπογράψει με τους δανειστές, για να τελειώνουμε μαζί τους μια ώρα νωρίτερα ή θα αναλάβουμε την ευθύνη της «μαγκιάς» μας, έχοντας δικό μας σχέδιο εξόδου από την κρίση και με σαφείς προειδοποιήσεις της ελληνικής κοινωνίας για να γνωρίζει επακριβώς το κόστος της επιλογής της.

Ούτε το ένα κάνουμε ούτε το άλλο θέλουμε.

Όμως είναι η πιο καθαρή λύση.

Η πιο έντιμή λύση.

Είναι σαφές πλέον, ότι στον κοντινό ορίζοντα αχνοφέγγονται εκλογές ανεξαρτήτως της υπόθεσης εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ίσως αυτό να είναι το διακύβευμά τους.

Φοβάμαι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε εξελίξεις για τις οποίες δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος.

Πολύ περισσότερο όταν μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν φαίνεται να λαμβάνει σοβαρά την κρισιμότητα των περιστάσεων, αγόμενη και περιφερόμενη από τον λαϊκισμό και την άγνοια.

Εξ ου και όλο και περισσότεροι σκεπτόμενοι άνθρωποι, απηυδισμένοι και ταλαιπωρημένοι, έχουν αρχίσει να σκέφτονται μια διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μήπως και μπορέσει η πλειοψηφία της κοινωνίας ν’ αντιληφθεί τον βαθμό επικινδυνότητας!

Απίστευτο αλλά αληθινό.

Κι εκεί όμως προκύπτει άλλος προβληματισμός κι άλλο ερώτημα.

Θα υπάρχει μετά, κοινωνία δομημένη για να το αντιληφθεί;

Όπως και νάναι είναι σίγουρο ότι μπαίνουμε σ’ ένα Δεκέμβριο που θ’ αποτελεί ορόσημο για την πορεία της χώρας.